Εκατοντάδες άνθρωποι βρέθηκαν στο νεκροταφείο Περιστερίου για να αποχαιρετήσουν τον Τάσο Κατιντσάρο, που έφυγε σε ηλικία 63 χρόνων μετά από μάχη με τον καρκίνο. Στα πρόσωπα πολλών ανθρώπων, νέων και μεγάλων, έβλεπες μια βαθειά πραγματική θλίψη και πολλοί ήταν δακρυσμένοι. Ένοιωθαν μια απώλεια, και εκδήλωναν μια εκτίμηση που ξεπερνούσε τις αντιθέσεις και διαιρέσεις που σημαδεύουν τους χώρους της εν γένει Αριστεράς. Το γεγονός αυτό οφείλονταν στην εκτίμηση, την συνέπεια, την σοβαρότητα, το ήθος, την ευγένεια, την καλοσύνη που είχε ο Τάσος. Με τον Τάσο όσο κι αν διαφωνούσες είχες πολλά να πεις και να ακούσεις, είχες έναν ευγενικό άνθρωπο με τις απόψεις του που όμως σεβόταν τον άλλον. Χωρίς αλαζονεία και πόζες. Η ίδια η πορεία του δείχνει μια βαθειά πίστη και αφοσίωση στην υπόθεση της ανθρώπινης χειραφέτησης και μια μεγάλη ανιδιοτέλεια-απλοχεριά.
Από μια άποψη ο Τάσος Κατιντσάρος είναι μια από τις μορφές που ανέδειξε ένας υπαρκτός, ζωντανός και αγωνιστικός χώρος, αυτός της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Από τις γραμμές της οποίας πέρασαν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι που έδωσαν το παρών σε πολλές μικρές και μεγάλες μάχες, αγωνίστηκαν σε πολλά μέτωπα και αντιμετώπισαν πολλές διώξεις, σκευωρίες, συκοφαντίες. Σαν τον Τάσο Κατίντσαρο δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές σε ολόκληρη την Ελλάδα, έδωσαν με την παρουσία τους ποικίλες μάχες και προσπάθησαν να ανοίξουν δρόμους. Ο Τάσος Κατιντσάρος, ξεχώρισε για τις αντοχές του, για την διαρκή παρουσία του, για την αναζήτηση που τον διέκρινε πράγμα που φαίνεται από τις επιλογές που έκανε πολύ πρόσφατα, δεν τρόμαζε να ξαναρχίζει για να συνεχίσει να έχει μια παρουσία. Αναφέρομαι στην αποχώρηση του από το ΝΑΡ και την συμμετοχή του στην Πολιτική Κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο.
Η διαρκής αναζήτηση του Τάσου Κατιντσάρου, δείχνει πως διαισθανόταν την ανεπάρκεια της υπαρκτής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και αναζητούσε πιο γόνιμες και πιο ουσιαστικές προσεγγίσεις. Ακόμα κι αν δεν έβγαινε από τον γενικό κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ήταν ανήσυχος και δεν ικανοποιούνταν με ότι πρόσφεραν τα σχήματα που υπήρχαν
Ο Τάσος Κατιντσάρος είχε μια διαρκή στράτευση μέσα από διαφορετικά οργανωτικά σχήματα κι αυτό ίσως να ήταν ένα προσόν με την εξής έννοια: Ξεκινώντας από μια σχετικά μικρή οργάνωση τον Μαχητή (η οποία κατόρθωσε να αυτοδιαλυθεί κι όχι να διατηρηθεί ως μια ταμπέλα) πήρε μέρος σε άλλες ενωτικές προσπάθειες, έκανε την επιλογή να ενταχθεί στο ΝΑΡ, άρα να δουλέψει μαζί με άλλους πολλούς συντρόφους και να ζυμωθεί μαζί τους, και στην συνέχεια, πήρε μέρος σε ένα ενωτικό εγχείρημα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Στο τέλος της ζωής του κάνει την επιλογή να αποχωρήσει από το ΝΑΡ διαφωνώντας προφανώς με ένα σχετικό «κλείσιμό» του, δημιουργεί μαζί με άλλους την κίνηση και συνεχίζει να ενδιαφέρεται για ενωτικές κινήσεις στον χώρο αυτό.
Προφανώς ο Τάσος Κατιντσάρος, κουβαλώντας μια πλούσια πείρα και δράση, είναι σχετικά απαλλαγμένος από την μορφή-κόμμα, από το «κόμμα» ταμπέλα, από το κόμμα «στέγη», χωρίς να πολυενδιαφέρονται τα μέλη και τα στελέχη του για το τι παράγει, τι γεγονότα δημιουργεί ή τι γεγονότα εμποδίζει. Γιατί μια από τις αρρώστιες της κομμουνιστικής Αριστεράς ήταν το «κόμμα» να έχει μεγαλύτερη σημασία από την πολιτική γραμμή. Το κόμμα για «τον εαυτό του». Οι διασπάσεις, οι κλωνοποιήσεις, ο σεχταρισμός ήταν τα χαρακτηριστικά συμπτώματα ιδιαίτερα σε περίκλειστους μικρόκοσμους. Το ίδιο μια υπερ-ιδεολογικοποίηση και μια φοιτητικού τύπου υπερ-πολιτικοποίηση που δεν πατούσαν στην πραγματικότητα και δεν γειώνονταν, δεν ανέπνεαν όπως ο υπόλοιπος κόσμος, έπαιξαν κι αυτά το ρόλο τους στην αναποτελεσματικότητα του χώρου αυτού.
Η διαρκής αναζήτηση του Τάσου Κατιντσάρου, δείχνει πως διαισθανόταν την ανεπάρκεια της υπαρκτής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και αναζητούσε πιο γόνιμες και πιο ουσιαστικές προσεγγίσεις. Ακόμα κι αν δεν έβγαινε από τον γενικό κύκλο της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ήταν ανήσυχος και δεν ικανοποιούνταν με ότι πρόσφεραν τα σχήματα που υπήρχαν.
Ένα από τα σημαντικά προσόντα του Τάσου Κατιντσάρου ήταν πως δεν το «έπαιζε» στέλεχος, δεν αναρριχήθηκε μέσω της πολιτικής, δεν έπαιρνε πόζες. Ήταν απλός και προσιτός και γι’ αυτό φαίνεται ότι οι νέοι σε ηλικία σύντροφοι τον εκτιμούσαν και τον ένοιωθαν δικό τους. Μέσα από την πορεία του και την προσωπική του στάση ο Τ.Κ. αναζήτησε μια μαζική οπτική, έδινε σημασία σε αυτό το στοιχείο, αντιλαμβανόταν ότι αποτελεί κεντρικό ζήτημα μιας πολιτικής ύπαρξης και δράσης.
Πολλοί ομιλητές στην πολιτική κηδεία του Τάσου Κατιντσάρου τόνισαν ότι η απώλειά του γίνεται σε μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή και για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Η επίγνωση της δύσκολης στιγμής πρέπει να θέσει πιο βαθειά ερωτήματα και να έρθει στην επιφάνεια η ανάγκη να ξεπεραστούν στερεότυπα και δογματισμοί, να αποκτηθεί μια άλλη οπτική για την πολιτική και να ξεπεραστεί η μεγάλη θεωρητική και πολιτική ανεπάρκεια.
***
Αυτά πάνω-κάτω θα έλεγα στον Τάσο Κατιντσάρο (αφού θα είχα συζητήσει πρώτα τα ανθρώπινα και τα βιοποριστικά) αν βρισκόμασταν και με μεγάλη χαρά θα έπινα έναν καφέ μαζί του, σε εποχές αρκετά στείρες κι όταν δεν βοηθάνε οι «πεθαμένες καλησπέρες» που λέει και το τραγούδι.
Ρούντι Ρινάλντι
