Σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο, ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν άφησε τόσο μεγάλο αποτύπωμα όσο στη Ρωσία. Κι αυτό όχι μόνο εξαιτίας του μεγάλου αριθμού των θυμάτων, που επειδή είναι τόσο μεγάλος θα αρκούσε από μόνος του για να έχει σημαδέψει τη Ρωσία για πάντα. Ούτε για τις υλικές καταστροφές που παραμένουν ανυπολόγιστες, αφού σε μια έκταση ίση με μερικές δεκάδες Ελλάδες(!), δεν είχε μείνει τίποτα ανέπαφο. Εργοστάσια, γέφυρες, αεροδρόμια, σιδηροδρομικά δίκτυα, εργοστάσια παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, αποθήκες, τρακτέρ, τα πάντα είχαν ισοπεδωθεί, μαζί με χιλιάδες πόλεις και χωριά. Και δεν έχει πια σημασία αν οι νεκροί της Σοβιετικής Ένωσης είναι 20, 25 ή 27 εκατομμύρια! Είναι τόσοι πολλοί που το μέγεθος δεν χωράει στο νου του ανθρώπου.
Το βάθος του αποτυπώματος έχει να κάνει και με άλλες παραμέτρους επίσης σημαντικές. Το διαπίστωσα γνωρίζοντας καλύτερα τους λαούς της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όχι εξ αποστάσεως ούτε σε ξένο τόπο που οι άνθρωποι για να επιβιώσουν προσαρμόζονται από λίγο ως πολύ στο νέο τους περιβάλλον. Το διαπίστωσα στην ίδια τους την πατρίδα, στις πόλεις και τα χωριά τους, που η ζωή έχει μια συνέχεια, η οποία στα βασικά της χαρακτηριστικά παραμένει αδιάσπαστη.
Πρώτον, ο πόλεμος εμπέδωσε την πεποίθηση σε όλους αυτούς τους λαούς, και κυρίως στους πολυπληθέστερους Ρώσους, ότι είναι ισχυροί και ανίκητοι όταν απειλούνται. Δεύτερον, σφυρηλάτησε την ενότητα των λαών, που μέχρι τότε η αίσθηση του ενιαίου χώρου διαμορφωνόταν τεχνητά από το κράτος και όχι από τον κοινό βίο, τους κοινούς αγώνες, την αλληλογνωριμία εν δράσει και την κοινή μοίρα, στην αχανή χώρα των 17 εκατομμυρίων τετραγωνικών χιλιομέτρων, από τα Καρπάθια ως τον Ειρηνικό Ωκεανό και από τη Βόρεια Θάλασσα μέχρι τον Εύξεινο Πόντο. Και τρίτον, με τις θυσίες τους απάλλαξαν όχι μόνο τον τόπο τους, αλλά και ολόκληρη την Ευρώπη, ίσως και την ανθρωπότητα ολάκερη, από το τέρας του ναζισμού και του φασισμού.
Αυτό ειδικά το τελευταίο, ο δυτικός κόσμος το αποσιώπησε ή το υποβάθμισε. Όχι μόνο δεν αποπλήρωσε το ηθικό του χρέος, αλλά προσπάθησε, και το κατάφερε σε μεγάλο βαθμό, να ελαχιστοποιήσει τη σημασία του επιτεύγματος στη συλλογική μνήμη, να το σμικρύνει στις σελίδες τις ιστορίας, να το αλλοιώσει με διάφορα τρικ, μέχρι και να το αμφισβητήσει εντελώς με συνεχείς σκόπιμες αναθεωρήσεις της ιστορίας.
Κι αυτό άρχισε πριν καλά-καλά λήξει ο πόλεμος το 1945. Οι Αμερικάνοι πρώτοι και οι Ευρωπαίοι στη συνέχεια, ξεκίνησαν τη συστηματική προσπάθεια να διαστρεβλώσουν τη νεότερη ιστορία που ακόμα γραφόταν. Κι αυτή η προσπάθεια που αποτέλεσε συστατικό μέρος του Ψυχρού Πολέμου που εξαπολύθηκε εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, συνεχίζεται επίμονα μέχρι σήμερα, γνωρίζοντας νέα έξαρση από τη στιγμή που οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να ξαναθέσουν τη Ρωσία στο αντίπαλο στρατόπεδο.
Το πέτυχαν με αποσιώπηση, παραπλανητική αξιολόγηση και στρεβλή ιεράρχηση των γεγονότων, με λογοκρισία, απαγορεύσεις και ποινές διαφόρων ειδών για τους απείθαρχους και αντιφρονούντες. Στιγματισμοί και αποκλεισμοί πάσης φύσεως, κοινωνικοί, επαγγελματικοί και πολιτικοί, εφαρμόστηκαν με ιδιαίτερη σκληρότητα και με τρόπο παραδειγματικό και διδακτικό προς όλους, ώστε να αποτραπούν οι διαφορετικές προσεγγίσεις. Στην κατά τα άλλα φιλελεύθερη Δύση, έφτασαν, στις μέρες μας, να ψηφίζουν νόμους που απαγορεύουν τη διερεύνηση ή τη διατύπωση διαφορετικής -από την επίσημη- άποψης για την ιστορία.
Το Χόλιγουντ νίκησε
Όσο τα ευρωπαϊκά κομμουνιστικά κόμματα ήταν ισχυρά και οι αριστεροί διανοούμενοι κατείχαν σημαντικές θέσεις στο διανοητικό πανόραμα, η επίδραση αυτής της καμπάνιας παραποίησης της ιστορίας του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μετριαζόταν ή ανατρεπόταν από τον αντίλογο που ανέπτυσσαν οι κομμουνιστές στη Δύση, μαζί με πραγματικά φιλελεύθερους αστούς, παραθέτοντας τα ντοκουμέντα που αποσιωπούνταν ή παραμορφώνονταν από τους Δυτικούς μετρ της προπαγάνδας που δραστηριοποιούνταν στα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια και τις πολιτιστικές οργανώσεις που έστηνε και χρηματοδοτούσε η CIA σε όλη την Ευρώπη. Τελικά, όμως, τον τελευταίο λόγο τον είχε η κυρίαρχη κουλτούρα, που βρήκε εύφορο έδαφος για να καλλιεργηθεί από τη στιγμή που, με την ανάδειξή τους, οι διώξεις στη Σοβιετική Ένωση, που συνέβησαν ιδίως στις δεκαετίες του 1930 και 1940, βάραιναν ιδιαίτερα στην πλάστιγγα της αντιπαράθεσης μεταξύ Δύσης και Ανατολής. Η ταχύρρυθμη ευημερία που αναπτυσσόταν στη Δύση, το κλείσιμο του ανατολικού μπλοκ πίσω από το τείχος του Βερολίνου, η σταδιακή φθορά των μεγάλων κομμουνιστικών κομμάτων και, ασφαλώς, η τελειοποίηση από τους Αμερικάνους των μεθόδων χειραγώγησης της κοινωνίας με την εκλαΐκευση της ιστορίας και την υπαγωγή της στη σφαίρα της σόου-μπίζνες, η εναλλακτική ενημέρωση έχασε τα ερείσματά της και περιορίστηκε η εμβέλειά της. Η μονομέρεια έγινε καθεστώς.
Από τη στιγμή που η τηλεόραση και το Χόλιγουντ ανέλαβαν το μεγαλύτερο βάρος στη διεξαγωγή της εκλαϊκευμένης προπαγάνδας, η δυτική εκδοχή της ιστορίας επιβλήθηκε στη Δύση, και όχι μόνο. Τα κανόνια του Ναβαρόνε, η απόβαση στη Νορμανδία, το Περλ Χάρμπορ, η απόβαση στην Οκινάβα και η ήττα του Ρόμελ στην έρημο της Αφρικής, μαζί με δεκάδες άλλες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και ντοκιμαντέρ μιας όψεως, διαμόρφωσαν την «ιστορική αλήθεια» που βόλευε τους Δυτικούς. Οι πολύμηνες πολιορκίες του Λένινγκραντ, του Στάλινγκραντ και της Μόσχας και η ηρωική αντίσταση και νίκη του Κόκκινου Στρατού, με πολλαπλάσιες θυσίες απ’ αυτές των Αμερικάνων ή των Άγγλων, νίκες πολύ πιο καθοριστικές για την τελική έκβαση του πολέμου, σπρώχνονται συστηματικά στη λήθη ή σε πολύ χαμηλότερη κλίμακα αξιολόγησης.
Αυτή η διαπίστωση δεν μηδενίζει τη συμβολή των Αμερικάνων και τον Άγγλων στη νίκη, αλλά προσπαθεί να τη θέσει στις σωστές της διαστάσεις. Οι χώρες αυτές δεν γνώρισαν εισβολή και κατοχή ούτε αντιμετώπισαν τον κύριο όγκο των γερμανικών δυνάμεων, ούτε καταστράφηκαν οι βιομηχανίες, οι υποδομές, οι πόλεις και τα χωριά τους, ούτε είχαν τόσους νεκρούς, ανάπηρους, τραυματίες και αιχμαλώτους. Συνολικά, οι Αμερικάνοι και οι Άγγλοι είχαν περίπου από μισό εκατομμύριο νεκρούς, ενώ οι Σοβιετικοί είχαν πάνω από 25 εκατομμύρια νεκρούς!
Αντίθετα με την ολική καταστροφή που υπέστη η Σοβιετική Ένωση, πάνω από 80 χιλιάδες πόλεις και χωριά ισοπεδωμένα και 32 χιλιάδες εργοστάσια κατεστραμμένα, οι ΗΠΑ, ανέγγιχτες (πλην του Περλ Χάρμπορ) καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου, γνώρισαν μια τεράστια ανάπτυξη που τους επέτρεψε να κυριαρχήσουν μεταπολεμικά ως σωτήρες επενδυτές στη διαλυμένη Ευρώπη.
Η διαγραφή μνήμης συνεχίζεται
Στις μέρες μας, βλέπουμε πώς συνεχίζεται η διαστροφή της ιστορίας μετά την ωμή παρέμβαση των Δυτικών στην Ουκρανία. Μόλις πριν από λίγες μέρες, με την ευλογία των Δυτικών, η ουκρανική Βουλή ψήφισε τρεις νόμους που αποσκοπούν ακριβώς σ’ αυτό: να διαγράψουν δια ροπάλου οτιδήποτε συμβολίζει ή παραπέμπει στη νίκη της Σοβιετικής Ένωσης επί του γερμανοευρωπαϊκού φασισμού. Απαγορεύτηκε ακόμα και ο καθιερωμένος εορτασμός της 9ης Μαΐου!
Οι ίδιοι οι Δυτικοί, για πολλά χρόνια, κράτησαν χαμηλούς τόνους για τη συμφωνία της Γιάλτας, επειδή μέσα από τα ντοκουμέντα που αναφέρονται στις συζητήσεις που προηγήθηκαν και τις αποφάσεις που πάρθηκαν στην Κριμαία, γινόταν φανερό ότι ο μεγάλος νικητής του πολέμου ήταν η Σοβιετική Ένωση, με δεύτερους τους Αμερικάνους και πολύ τρίτους τους Άγγλους, με τους Γάλλους εντελώς εκτός. Γιατί εάν δεν είχε γίνει η συμφωνία της Γιάλτας, ο σοβιετικός στρατός δεν θα είχε σταματήσει στο Βερολίνο ούτε θα αποσυρόταν από την Αυστρία και τη Γιουγκοσλαβία. Βέβαια, για τους δικούς τους λόγους, και οι Σοβιετικοί κάλυψαν με πέπλο σιωπής τη συμφωνία της Γιάλτας, την ύπαρξη της οποίας αρνούνταν μέχρι πρόσφατα τα κομμουνιστικά κόμματα τύπου ΚΚΕ.
Μέρος αυτής της στρέβλωσης είναι και η πλήρης αποσιώπηση στη Δύση της θέσης και του ρόλου των νέων μελών του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. στον παγκόσμιο πόλεμο, γεγονός που σε ένα βαθμό εξηγεί και την παλινόρθωση της άκρας Δεξιάς σ’ αυτές τις χώρες. Γιατί στο ευρύ φασιστικό μέτωπο δεν συμμετείχαν μόνο η Γερμανία, η Αυστρία και η Ιταλία. Πάρα πολλές χώρες, Βουλγαρία, Ρουμανία, Κροατία, Ουγγαρία, Σλοβακία, Λετονία, Εσθονία, Λιθουανία, αλλά και Γαλλία, Δανία, Νορβηγία, Φιλανδία και Ισπανία, συμμετείχαν στον Άξονα ή τον στήριξαν με ανθρώπινο δυναμικό στον πόλεμο.
Είναι πραγματικά χαρακτηριστικό αυτής της μεθόδευσηςότι -στους περισσότερους χάρτες που δημοσιεύονται ή κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, πολλές απ’ αυτές τις χώρες εμφανίζονται ως ουδέτερες στον πόλεμο, ενώ όλη η αντιπολεμική ρητορεία των Δυτικών επικεντρώθηκε σκόπιμα στον Χίτλερ, αποκαλώντας τον τρελό και παρανοϊκό, αφήνοντας απ’ έξω όλους τους συμμάχους της Γερμανίας που συμμετείχαν στο ολοκαύτωμα των λαών.
Γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σε πρόσφατη έρευνα του βρετανικού ινστιτούτου ICMResearch, η πλειονότητα του πληθυσμού σε Γαλλία, Γερμανία και Αγγλία έχει την γνώμη ότι οι Αμερικανοί είναι αυτοί που κέρδισαν τον πόλεμο και μόλις ένα ποσοστό της τάξης του 10% αναγνωρίζει τη συμβολή της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη. Κι αυτό το στατιστικό στοιχείο, εν έτει 2015, με απείρως ευκολότερη πρόσβαση των πολιτών στην πληροφορία, δείχνει πόσο αξεπέραστη παραμένει η αποτελεσματικότητα της εκμαυλιστικής προπαγάνδας των οργανωμένων μηχανισμών της Δύσης.
Είναι φανερό ότι, εκτός από τη δικτατορία των μνημονίων υπάρχει και η απάλειψη της ιστορικής μνήμης. Συγκοινωνούντα δοχεία, θα έλεγε κανείς.
Στέλιος Ελληνιάδης
