Του Μάριου Διονέλλη
Αγαπητοί σύντροφοι,
Πήρα με πολύ ενδιαφέρον την έκδοση των 64 σελίδων του Δρόμου της περασμένης εβδομάδας με όλα τα κείμενα του προσυνεδριακού διαλόγου. Πεπεισμένος εξ αρχής ότι εκεί μέσα γράφονται πολύ σοβαρά πράγματα, που αφορούν τη ζωή μου. Κείμενα ποτισμένα με την αγωνία για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη χώρα και για μια καλύτερη ζωή για μένα και τον διπλανό μου.
Δεν πρόλαβα ακόμα σύντροφοι και δεν θα προλάβω καθώς φαίνεται ούτε μέχρι το συνέδριο. Μου χτύπησαν καμπανάκια των δασκάλων μου στο σχολείο, που μου έλεγαν να μην είμαι φυγόπονος, να οργανώνομαι και να βάζω σύστημα στη μελέτη για να βγάλω την ύλη.
Καμπανάκια των φίλων μου, εκτός επαγγέλματος, που με κατηγορούν ότι εμείς οι δημοσιογράφοι θέλουμε να τα διαβάζουμε όλα «διαγώνια» και κάνουμε όλο πασαλείμματα χωρίς να εντρυφούμε σε βάθος.
Όχι είπα, κάτσε να διαβάσεις, να καταλάβεις, να βγάλεις την ύλη, να εντρυφήσεις…
Δεν τα κατάφερα σύντροφοι και να με συμπαθάτε…
Καταλαβαίνω ότι όλα αυτά αναφέρονται στη ζωή μου και στη ζωή του διπλανού μου, στο πώς θα την αλλάξουμε. Μα και ‘γω κι αυτός μπορεί να μην προλάβουμε να τα διαβάσουμε μέχρι να έρθει η ώρα να κάνουμε την αλλαγή.
Να με συμπαθάτε για την ασέβεια αλλά μήπως λέμε πολλά σύντροφοι; Μήπως δεν προλαβαίνουμε μέχρι να βρούμε τις διαφορές μας και να τις επιλύσουμε;
Λυπάμαι αν αδικώ κάποιους από αυτούς που έστυψαν το μυαλό τους γι’ αυτά τα κείμενα. Όταν τελειώσω τις 64 σελίδες ίσως καταλάβω και την αδικία μου αυτή…
ΥΓ. Μακάρι κάποτε να είναι και η κανονική εφημερίδα 64 σελίδες και πάλι να μη φτάνουν για να χωρέσουν όλα τα ρεπορτάζ από τις ζωές των ανθρώπων για τις οποίες μιλούν τα κείμενα του διαλόγου μας.
