Κείμενα: Γιάννης Δουλφής
Τη νύχτα αυτή τη λέτε εσείς φωτιά, μα εγώ τη λέω δέντρο
Οι μέρες που λαχτάρησα θα ‘ρθουν εγώ τη λέω δέντρο
(Διονύσης Σαββόπουλος, Το δέντρο)
Πως θα ένιωθε κάποιος, πριν πέντε χρόνια, κρατώντας ζωντανή την ελπίδα, την οποία εν τέλει εναπόθεσε στο ΣΥΡΙΖΑ;
Το τρένο που περίμενα
Μια αλληγορική αυτοβιογραφία
Αέναες περιπλανήσεις. Χωρίς τρένο. Μια ζωή παραφωνία. Και διαρκής αναζήτηση. Πόσο θυμάται κανείς, πόσο αναπλάθει; Να προλάβαινα έστω και το τελευταίο τρένο. Η πρώτη περιπλάνηση ευφορική, η τελευταία οδυνηρή. Η γονιμότητα σιγά-σιγά αδυνατίζει. Η νεανικότητα σε κάνει να ενθουσιάζεσαι εύκολα και το ίδιο εύκολα να απορρίπτεις. Να αφήνεις πίσω σου το χθες και εμπρός για άλλα, καινούργια πράγματα. Όσο ωριμάζει κανείς, δυσκολεύεται να εγκαταλείψει, αλλά και να προχωρήσει. Προσανατολισμοί δύσκολοι, η κάθε ιδέα στριφογυρίζει άπειρες φορές για να κατασταλάξει.
Αποσπασματικές, απεγνωσμένες κινήσεις. Δεν έχει δρόμο να διαβώ, τρένο να επιβιβαστώ, να φύγω. Τα τρένα όλα φύγαν, όλα τα πήραν. Πού ν’ ακουστεί η κραυγή απελπισίας στην ερημιά του ανώνυμου πλήθους. Οι λέξεις έχασαν το νόημα τους. Τα συνθήματα μπερδεύτηκαν με τα κλισέ, τις διαφημίσεις. Και τώρα ψάχνω να βρω αυτό που λέω τρένο. Το διπλανό μου, τους φίλους που έχασα, βουτηγμένους μέσα στην καταθλιπτική καθημερινότητα της επιβίωσης. Μιας επιβίωσης που γίνεται ολοένα και δυσκολότερη, μιας ζωής που γίνεται αβίωτη.
Να βρούμε τις λέξεις. Τις κατάλληλες λέξεις. Οι λέξεις είναι πόλεμος. Είναι μαχαιριές. Είναι καρφιά. Οι λέξεις είναι διαστροφή, είναι όμως και αποκάλυψη. Οι λέξεις είναι εξέγερση. Οι λέξεις είναι βάλσαμο, είναι και καταφύγιο. Είναι η παρηγοριά στη μοναξιά μας. Είναι το τρένο για να σε φτάσω.
ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ. Η ζωή μας γεμίζει συνέχεια με θραύσματα. Μπορούμε με αυτά τα θραύσματα να ξαναχτίσουμε το ολόκληρο; Μπορούμε να κατακτήσουμε και πάλι τη ζωή μας; Από τα θραύσματα;
Θραύσματα κι αποσπάσματα. Όπως και το παρόν. Απόσπασμα. Δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο τώρα. Να περιμένω τη στιγμή που τα κομμάτια θα συναρμολογηθούν. Θα φτιάξουν το ολοκληρωμένο αφήγημα. Της ζωής. Της ζωής που σήμερα βρίσκεται στο απόσπασμα. Μας έχουν στήσει στο απόσπασμα. Στριμωγμένους. Περικυκλωμένους. Παράλληλες μοναξιές. Που πρέπει να συναντηθούν. Να μεταμορφωθούν. Στο νέο εμείς. Να χαμηλώσει ο καθένας για να χωρέσουμε όλοι. Και μετά να ψηλώσουμε. Να ορθώσουμε ένα μεγάλο ανάστημα. Όλοι μαζί. Να διογκωθούμε όπως το σύμπαν. Κι έτσι θα ξανασυσταθεί και του καθενός μας το ανάστημα.
Αν δεν μπορούμε πια να πάρουμε το τρένο, ας ταξιδέψουμε με ποδήλατα. Χιλιάδες ποδήλατα. Το ένα δίπλα στα άλλα, το ένα πίσω απ’ τα άλλα. Εκατομμύρια ποδήλατα. Με κατεύθυνση το μέλλον, το νέο, το άλλο. Ποτάμι τα ποδήλατα. Κι εμείς πάνω τους, με ορθοπεταλιές. Της αισιοδοξίας. Που σε βλέπω δίπλα μου. Που σας βλέπω όλους γύρω μου. Το βλέμμα μου να χάνεται μέσα στο πλήθος. Πλήθος της αυτοπεποίθησης και της συντροφιάς. Όχι το βουβό πλήθος της μοναξιάς.
Γυμνοί. Γυμνοί και μόνοι. Μετά τον αποχωρισμό από τον ομφάλιο λώρο. Έτσι ήρθαμε στον κόσμο. Έτσι θα μείνουμε; Τι έγινε; Πάψαμε πια να ζητάμε; Τη ζεστασιά του άλλου; Την αγκαλιά του άλλου; Το κορμί του, το βλέμμα του, τη φωνή του, τον ψίθυρό του. Δεν θέλω να πάρω το τρένο για να σας βρω. Θέλω να ανταλλάσουμε τις ματιές μας, τις λέξεις μας, την πνοή μας, στο δρόμο. Περπατώντας στο δρόμο. Να ντύνει ο καθένας με το κορμί του τον άλλο.
Τα ονόματά μας. Να μάθουμε τα ονόματά μας. Ο καθένας το όνομα του άλλου. Το πρόσωπο του άλλου. Ο καθένας το δικό του όνομα. Να βρει το πρόσωπό του. Αυτό που είναι. Αυτό που έχει γίνει. Μέσα από τις αέναες διαδρομές. Μέσα και από τις διαδρομές των άλλων. Το πρόσωπό μου θα φωτιστεί μέσα στο δικό σας.
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Τα φτιασίδια που ξέραμε, που μας είχαν φορτώσει, δεν υπάρχουν πια. Δεν μπορούν να υπάρξουν. Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας. Της δικής μου αλήθειας. Που πρέπει να διασταυρωθεί με τη δική σας. Του καθενός την αλήθεια.
Η σκέψη γυμνή. Χωρίς φτιασίδια. Όχι και χωρίς αποσκευές. Με κληροδοτήσεις. Χωρίς δεσμά κι υποχρεώσεις απέναντι στους κληροδότες. Αφετηρίες για νέους δρόμους. Ανοίγματα. Δεν ορκίζομαι σε κανένα θεό. Τα μαυσωλεία ανήκουν στους χειραγωγούς. Οι εκκλησίες στα ιερατεία. Τα ανοίγματα ανήκουν στους παραβάτες. Η παράβαση φέρνει διεξόδους. Η άνοιξη αναιρεί το χειμώνα.
ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ. Να τολμήσουμε το όνειρο. Χωρίς εκπτώσεις. Να μη φοβηθούμε το μεγάλο, επειδή φαίνεται δύσκολο. Επειδή το χαμηλό φαίνεται ανυπέρβλητο. Πρέπει να προλάβω το τελευταίο τρένο. Να φύγω από τον εφιάλτη. Να ανέβω στο όνειρο. Στο όνειρο που είναι η αντιστροφή του εφιάλτη. Εξ ολοκλήρου. Όχι ενδιάμεσες καταστάσεις. Το όνειρο είναι εφικτό. Αρκεί να προλάβω το τελευταίο τρένο. Τα βαγόνια του θα έχουν φτερά. Η ατμομηχανή καλά σχεδιασμένη να αντέχει στις μεγάλες ταχύτητες και την κακοκαιρία. Να μη σταματάει από τους αντίθετους ανέμους.
Φαντάζομαι απέραντα λιβάδια και ήρεμους ωκεανούς. Λαμπερό ήλιο και ξεγνοιασιά. Τριγύρω τους φίλους μου. Παλιούς και νέους. Όλοι να είσαστε φίλοι μου. Κι αν λέω και κάτι παραπάνω να με συγχωρείτε. Με κόκκινο κρασί να γλεντάμε τη συνεύρεση. Να σκαρφαλώνουμε στα δέντρα. Να παίζουμε σαν παιδιά ανέμελα.
Μονόδρομοι. Μονοδρομήσεις. Μου κλείνετε τις διόδους. Εγώ θέλω να βρω το δικό μου δρόμο. Να τον περπατήσω. Να λοξοδρομήσω. Κι αν πρέπει να σας συναντήσω, αν πρέπει να περπατήσουμε μαζί, τουλάχιστον ας τον χαράξουμε μαζί αυτό το δρόμο. Τον άλλο δρόμο. Γιατί είμαι βέβαιος ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει μοναδικός δρόμος, έτοιμος, προκατασκευασμένος. Όπως αυτός που επιβάλλεται. Υποχρεωτικά. Με τροχαία και κλήσεις. Υπάρχουν και παρακαμπτήριες. Κι ας φροντίζουν να τις κλείσουν. Εγώ θα τις επινοήσω.
Αφηγήσεις. Ατέλειωτες, ανέξοδες αφηγήσεις. Με βομβαρδίζουν με στρογγυλεμένα σχήματα. Βολικά σχήματα. Εμένα όμως δε με βολεύουν. Δε χωράω μέσα εκεί. Θέλω να ανασαίνω. Θέλω να σας διηγηθώ το δικό μου όνειρο. Να σας εξηγήσω τους δρόμους προς το όνειρο. Ποιο είναι το δικό σας όνειρο; Μπορούν να συμπέσουν; Ανοίγω τ’ αυτιά μου ν’ ακούσω. Να φτιάξουμε μια καινούργια αφήγηση. Να μην αποκλείει η μια την άλλη. Χωρίς προκατασκευές. Με συμπτώσεις. Να ξεκινάω εγώ κι εσύ να συνεχίζεις. Να ξετυλίξουμε το δρόμο. Να ανιχνεύσουμε το δρόμο.
Το τρένο είναι το όνειρο. Το τρένο είναι το όνομα.
Αθήνα, 25/01/2014
Δήλωση μεταμέλειας και συμμόρφωσης ιθαγενούς
Μεγάλε μου αδελφέ, αφέντη μου,
Δηλώνω
Ότι από σήμερα θα ξεχάσω
το παρελθόν μου,
την οικογένειά μου,
τον τρόπο που μεγάλωσα,
τις ρίζες μου,
τους προπάτορές μου,
το όνομά μου
και το όνομα του τόπου που ζω
Δέχομαι
Το νέο όνομα που θα μου δώσετε
το όνομα που θα δώσετε στον τόπο μου
εδώ που κατοικώ
Δεν θα ξαναμιλήσω για πατρίδα –
τις λέξεις, τα βουνά, τη θάλασσα –
ούτε συμπατριώτες μου θα λογίζω
αυτούς που μιλούν την ίδια γλώσσα,
μοιράζονται μουσικές, χορούς, βάσανα,
χαρές, λύπες και θρήνους.
Όλα ήσαν της φαντασίας μου.
Τώρα γίνομαι ρεαλιστής, χωρίς ανησυχίες
Θα υπολογίζω όσα μου παραχωρείτε
για όσο διάστημα αποφασίσετε
θα τα ξοδεύω με μέτρο
για την επιβίωση
για να σας υπηρετώ
με απόλυτη υπακοή
Ο υπήκοός σας
Υ.Γ.: Δέχομαι να υποβληθώ σε έλεγχο αλήθειας για την ειλικρίνεια της δήλωσής μου.
yposhome na matho syntoma ti nea glosa
gennaio 2019 exo apo ta mnimonia
Goax56
