Η θλιβερή εικόνα της αναιμικής συγκέντρωσης στη Λάρισα του ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ με ομιλήτρια τη Φώφη Γεννηματά, για να γιορταστούν τα 45 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, θα έπρεπε να τροφοδοτεί προβληματισμούς για την πορεία του κεντροαριστερού χώρου στη χώρα μας, τις περιπέτειές του, τις ασυνέχειές του αλλά και τις μεταμορφώσεις του.
Η νοσταλγία για το παλιό ΠΑΣΟΚ και τον Ανδρέα Παπανδρέου και η σύγκρισή του με το σημερινό χάλι της πολιτικής ζωής της χώρας, δεν αποτελεί καθόλου καλό μπούσουλα ανάγνωσης της πραγματικότητας, περασμένης και σημερινής, κι ούτε βοηθά στο να βγουν κρίσιμα συμπεράσματα.
Γιατί είναι άλλο πράγμα η χρησιμοποίηση και ο χειρισμός του ριζοσπαστισμού για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και την ανέλιξη ορισμένων «νέων τζακιών», χωρίς να πραγματοποιηθεί καμιά ποιοτική τομή σε οικονομία και κοινωνία και άλλο είναι ένα γνήσιο λαϊκό πολιτικό κίνημα που συμμετέχει ενεργά σε μια πορεία μετάβασης.
Γιατί είναι άλλο να ενσωματώνεις μια φρασεολογία και συνθηματολογία της Αριστεράς με προφανή στόχο να λειτουργήσεις ως κυματοθραύστης του ριζοσπαστισμού, προωθώντας έναν ευνουχισμό και εκφυλισμό συνδικαλιστικών, συμμετοχικών και συνεταιριστικών δομών, και άλλο είναι να ακολουθείς ένα πρόγραμμα ρήξεων και ανάπλασης της χώρας και της κοινωνίας.
Γιατί είναι άλλο να διαπραγματεύεσαι μια νέα σχέση μέσα στις δυτικές δομές, εκσυγχρονίζοντας τις δομές της εξάρτησης της χώρας, παζαρεύοντας κάποια ψίχουλα –ΜΟΠ και επιδοτήσεις– κι άλλο να ορκίζεσαι ότι φεύγουν οι «βάσεις του θανάτου», την στιγμή που υπογραφόταν συμφωνία παραμονής τους κι αυτό να βαφτίζεται «ανεξάρτητη πολιτική».
Η σημερινή κατάσταση, μετά και το πείραμα ΣΥΡΙΖΑ, οδηγεί σε ωραιοποιήσεις που θα έπρεπε να έχουν ξεπεραστεί. Άλλες εποχές, άλλοι πολιτικοί, άλλα κριτήρια, άλλη πολιτικοποίηση, άλλες απαιτήσεις. Τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο Α. Παπανδρέου ήταν άλλου μεγέθους από τους σημερινούς κομπάρσους της πολιτικής σκηνής, αλλά και οι δύο φρόντισαν να μην ξεφύγουν από τις προδιαγραφές που έθεσε ο συμβιβασμός της μεταπολίτευσης. 45 χρόνια μετά αυτό θα έπρεπε να είναι καθαρό ως συμπέρασμα.
Η διακυβέρνηση Σημίτη υπήρξε άμεσος απόγονος της πολιτικής του Α. Παπανδρέου, η φυσιολογική μετεξέλιξή της. Ακόμα και όσα συμβαίνουν σήμερα στα εθνικά ζητήματα, σχετίζονται με όσα έγιναν με τις συμφωνίες της Μαδρίτης και του Ελσίνκι.
Τελικά το ΠΑΣΟΚ δεν καταγράφηκε ως ένα κίνημα (παρά τις αρχικές διακηρύξεις και τις αρχικές καταβολές) αλλά ως ένα κλασσικό κόμμα, ως ένας βασικός εταίρος του δικομματισμού στην Ελλάδα και ως ένας συνένοχος της χρεοκοπίας.
Η ιστορική πορεία της χώρας θέτει ένα ζήτημα: γιατί ο βασικός άξονας της πολιτικής ζωής στην χώρα είναι κεντροαριστερής απόχρωσης; Πώς μπορεί να εκφραστεί πιο αυθεντικά, πιο ακηδεμόνευτα, πιο ανεξάρτητα ένα ριζοσπαστικό πολιτικό ρεύμα-κίνημα; Η πρόσφατη δεκαετία δίνει πολύ υλικό για την απάντηση του ζητήματος, αλλά το πνεύμα και η σαρξ αδυνατούν προς το παρόν να προσανατολιστούν…
Αν είναι να διαλέξουμε 3η Σεπτέμβρη, μάλλον θα αξιολογούσαμε ως σοβαρότερη αυτήν του 1843, κι όχι αυτήν του 1974…
