Δύο χρόνια από το συστημικό έγκλημα των Τεμπών και η κοινωνία έχει ήδη αποδείξει πως η μνήμη των θυμάτων και η απαίτηση για δικαιοσύνη και οξυγόνο είναι πιο δυνατή από τις προσπάθειες συγκάλυψης. Στις 28 Φεβρουαρίου, ο Σύλλογος «Τέμπη 2023», καλεί στις απεργιακές συγκεντρώσεις που θα πραγματοποιηθούν σε όλη τη χώρα, τονίζοντας πως «ήρθε η ώρα για δράση, για αλλαγή, για ένα μέλλον όπου καμία οικογένεια δεν θα ζήσει ξανά τέτοιο πόνο.»
Μόνο η μαζική και ακηδεμόνευτη συμμετοχή της κοινωνίας μπορεί να ακυρώσει τον απώτερο σκοπό του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος, να καταλαγιάσει –με όποιο τρόπο– η κοινωνική πίεση. Να αδειάσουν οι πλατείες και οι δρόμοι, να πιστέψει και πάλι η κοινωνία ότι είναι μάταιο να κινητοποιείται για ό,τι θεωρεί ηθικό και δίκαιο. Η ακηδεμόνευτη συμμετοχή του κόσμου είναι αυτή που τρόμαξε τους έχοντες την ευθύνη για το έγκλημα των Τεμπών, για την επιχείρηση συγκάλυψης που ακολούθησε, για τις συνθήκες ασφυξίας που αναγκάζεται να ζει καθημερινά η ελληνική κοινωνία.
Παρά τις προσπάθειες τρομοκράτησης από την κυβέρνηση και τη διαπλεκόμενη δικαιοσύνη, παρά τις προσπάθειες καναλιζαρίσματος της οργής στα εύκολα διαχειρίσιμα για το σύστημα κοινοβουλευτικά και κομματικά μονοπάτια, η απαίτηση της ελληνικής κοινωνίας για οξυγόνο, μοιάζει να έχει δύναμη και διάρκεια, προσπερνώντας μπλοκαρίσματα και παγίδες.
Είναι το ηθικό χάσμα που χωρίζει όσους και όσες ζητούν δικαιοσύνη από την πολιτική εξουσία που κοιτάει να συγκαλύψει τις ευθύνες της και μέρα με τη μέρα μεγαλώνει. Η ανιδιοτέλεια των συγγενών που μπήκαν θέλοντας και μη μπροστά στον αγώνα αυτό, παρά τις ασφυκτικές πιέσεις, με μόνο κίνητρο να δικαιωθούν οι ψυχές των άδικα χαμένων ανθρώπων και να μην ξαναϋπάρξει αντίστοιχο έγκλημα, φανερώνει πιο εμφατικά την απόλυτα ιδιοτελή, εγκληματική στην πράξη, μαφιόζικη προς τη μεθοδολογία, προσπάθεια αποποίησης ευθυνών των κυβερνώντων.
Είναι τα σημαντικά συμπεράσματα που έχουμε βγάλει σαν κοινωνία τα τελευταία χρόνια για τον τρόπο που λειτουργεί η πολιτική και το πολιτικό σύστημα. Η αποστροφή για όσα λαμβάνουν χώρα στη Βουλή και τα κόμματα δεν είναι αποτέλεσμα της αποπολιτικοποίησης, αλλά της βαθιάς συνειδητοποίησης ότι για όλα τα ζητήματα, μικρά και μεγάλα, το πολιτικό σύστημα δρα όχι με γνώμονα το κοινό καλό (όπως ο καθένας το εννοεί) αλλά την ανάγκη για επιβίωση και αναπαραγωγή του. Οι βαλβίδες εκτόνωσης του πάλαι ποτέ δικομματισμού χρεοκόπησαν και δεν αφήνουν πολλά περιθώριο σε επίδοξους σωτήρες και καπηλευτές.
Είναι η αδυναμία που έχουν πια τα εργαλεία απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης και χειραγώγησης της κοινής γνώμης όσο και να επενδύει η εξουσία σε αυτά. Η υπόγεια και συχνά βουβή οργή, η διαρκής διαθεσιμότητα της κοινωνίας που στα κρίσιμα κάνει εμφανή την παρουσία της (συχνά με τρόπους απρόβλεπτους και πρωτοφανείς), η απαίτηση να πάμε αλλιώς, από όλο και μεγαλύτερα κομμάτια της κοινωνίας που νιώθουν ότι τα αδιέξοδα της χώρας φτάνουν να αγγίζουν καθημερινά όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας· αυτά είναι τα στοιχεία που τροφοδοτούν και θα συνεχίσουν να τροφοδοτούν, αν δεν υπάρξει απόδοση δικαιοσύνης και κάθαρση, το ενεργό ρήγμα των Τεμπών.
