Του Μανόλη Μούστου
Στις 10 Μάρτη, 12 φοιτητές του τμήματος Φυσικής του Πανεπιστημίου Κρήτης οδηγούνται στα ποινικά δικαστήρια από τους ίδιους τους καθηγητές τους επειδή συμμετείχαν σε αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις πριν από πέντε χρόνια.
12 νέοι επιστήμονες (όλοι μέλη του Δ.Σ. και εκπρόσωποι του συλλόγου την εποχή αυτή) δικάζονται γιατί αγωνίστηκαν ενάντια στον νόμο Διαμαντοπούλου το φθινόπωρο του 2011 μαζί με το σύνολο της φοιτητικής και ακαδημαϊκής κοινότητας. Όλα αυτά αφού προηγήθηκε προ διετίας η τιμωρία των περισσότερων από αυτούς με αναστολή εξαμήνου σε πειθαρχικό συμβούλιο που συνεδρίασε κρυφά και ενάντια σε κάθε πανεπιστημιακό κανονισμό.
Κάπως έτσι το Πανεπιστήμιο Κρήτης θα γίνει το πρώτο στη χώρα από την εποχή της χούντας που θα οδηγήσει τους φοιτητές του στα ποινικά δικαστήρια λόγω πολιτικών φρονημάτων. Κάπως έτσι η «πολιτισμένη» Ελλάδα παίρνει τη σκυτάλη από την Τουρκία του σουλτάνου Ερντογάν που προχώρησε σε συλλήψεις δεκάδων πανεπιστημιακών τον περασμένο μήνα επειδή κάλεσαν την τουρκική κυβέρνηση να σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις στις κουρδικές περιοχές.
Πάντως, δεν πρέπει να πέφτουμε και από τα σύννεφα. Ζούμε σε μία χώρα όπου έχει ξεφτιλιστεί κάθε έννοια δημοκρατίας. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος γίνεται ΝΑΙ μέσα σε ένα βράδυ. Όποια κυβέρνηση και να έχουμε, τις αποφάσεις τις παίρνει η τροϊκανή αρμοστεία στο Χίλτον, το Κοινοβούλιο έχει μετατραπεί σε ΚΕΠ των δανειστών, το Σύνταγμα έχει γίνει πατσαβούρι, οι κατασταλτικές δυνάμεις τακτοποιούν με συνοπτικές διαδικασίες τον «εχθρό λαό».
Σε αυτό το σημείο μπορεί να αναρωτηθεί κανείς: «ρε παιδιά, μήπως είστε υπερβολικοί; Σίγουρα δεν έκαναν κάτι και οι φοιτητές; Όλοι έχουμε ακούσει κατά καιρούς ιστορίες για αποκλεισμούς, προπηλακισμούς, “χτισίματα” κ.λπ.»
Η αλήθεια είναι ότι στο Πανεπιστήμιο Κρήτης πολλοί καθηγητές ανέκαθεν πρωτοστατούσαν στον αγώνα που έκαναν οι εκάστοτε κυβερνήσεις για τη διάλυση του δημόσιου πανεπιστημίου. Με άρθρα και περισπούδαστες αναλύσεις ανάλογες του πανεπιστημιακού κύρους που διαθέτουν, έκαναν γνωστό σε όλους τους τόνους τις θέσεις τους υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας παιδείας. Με τον ερχομό του μνημονίου το 2010 δεν έχασαν ευκαιρία. Εξαρχής τάχθηκαν υπέρ των μέτρων που οδήγησαν στη διάλυση της κοινωνίας. Από την πρώτη στιγμή στάθηκαν αντίθετοι στις απεργίες που καλούσε η ΠΟΣΔΕΠ δηλώνοντας ότι «από την κρίση θα βγούμε με περισσότερη και καλύτερη δουλειά, και όχι με συνεχείς και αδιέξοδες κινητοποιήσεις».
«Μα δεν χρειάζονται μεταρρυθμίσεις;» θα αντιτείνει κάποιος άλλος.
Σίγουρα χρειάζονται μεταρρυθμίσεις. Όλοι βλέπουν ότι η ανώτατη εκπαίδευση στη χώρα μας έχει απαξιωθεί. Φταίνε όμως οι «κινητοποιήσεις» για αυτό; Δεν φταίνε τα καταστροφικά μνημόνια και οι τζίφρες που έβαλαν φαρδιά πλατιά οι «ταγοί του έθνους» μηδενός εξαιρουμένου; Δεν φταίει η υποχρηματοδότηση και η λεηλασία του PSI; Δεν φταίει το διεφθαρμένο μέχρι το μεδούλι πολιτικό σύστημα που προκειμένου να διατηρήσει τις καρέκλες της εξουσίας επιλέγει να τα ακουμπάει σταθερά στον Σόιμπλε και να αφήνει πανεπιστήμια, ερευνητικά κέντρα, νοσοκομεία και σχολεία να απαξιώνονται ή να κλείνουν; Δεν φταίει η αθρόα μετανάστευση (μάλλον εκδίωξη) των νέων επιστημόνων στο εξωτερικό αφού εδώ υπάρχει για αυτούς μόνο ανεργία και εμπαιγμός;
Κι όμως. Οι 12 φοιτητές ενάντια σε όλα αυτά αγωνίστηκαν και τους πάνε στα δικαστήρια.
Δεν είναι να απορεί κανείς. Βγάζουμε τα μάτια μας με τα ίδια μας τα χέρια. Σε μία χώρα που καθημερινά βουλιάζει, εμείς σέρνουμε στα δικαστήρια αυτούς που αντιστάθηκαν στο γενικευμένο ξεπούλημα. Σε μία χώρα που καθημερινά «λιγοστεύει», στέλνουμε στον εισαγγελέα 12 νέα παιδιά, 12 νέους επιστήμονες, τους μόνους που θα μπορούσαν να βάλουν πλάτη και να σταματήσουν τον κατήφορο.
Το ζήτημα είναι πολύ σοβαρό και δεν προσφέρεται για επικοινωνιακή διαχείριση. Στις 10 Μάρτη δεν δικάζονται μόνο 12 φοιτητές. Δικάζεται η Δημοκρατία και η Αξιοπρέπεια. Δικάζεται το μέλλον και η δυνατότητα να πάει διαφορετικά ο τόπος.
Στις λίγες μέρες που έχουν απομείνει πρέπει άμεσα όλοι να πάρουν θέση και να σταθούν έμπρακτα στο πλευρό των 12 φοιτητών. Από την κυβέρνηση που ως αξιωματική αντιπολίτευση μίλαγε για «πολιτικές διώξεις» μέχρι την πανεπιστημιακή κοινότητα που κοιτά αμέτοχη το πολυετές ακαδημαϊκό πραξικόπημα. Τα παιδιά πρέπει να αθωωθούν και να λήξει εδώ η ταλαιπωρία τους. Είναι το λιγότερο.
