πάνω στους ταραγμένους ήρωες
που καταχτήσανε το μεγαλείο, τη λεφτεριά και τις σημαίες,
ίδρυσε την «Όπερα Μπούφα» της:
αλλοτρίωσε τις λεύτερες θελήσεις,
πρόσφερε καισαρικά στέμματα,
εξαπέλυσε τον φθόνο,
κουβάλησε τη διχτατορία «της Μύγας»,
μύγα Παπούλιας,
μύγα Παπαδήμος,
μύγα Παπανδρέου,
μύγα Σαμαράς,
μύγα Καρατζαφέρης,
μύγα Μπακογιάννη,
μύγα Βενιζέλος,
μύγα Διαμαντοπούλου,
μύγα Λοβέρδος,
μύγες ποτισμένες με αίμα ταπεινό και μαρμελάδα,
μύγες μπεκρούδες που βουίζουνε πάνω στα ομαδικά λαϊκά νεκροταφεία,
μύγες τσίρκου,
σοφές μύγες ειδικευμένες στην τυραννία…
O Ηρόστρατος, οργισμένος, παραφράζει τον Νερούδα από το Κάντο Χενεράλ (United Fruit Co.) και σας δίνει το ελεύθερο να συμπληρώσετε τη λίστα και με άλλες μύγες. Αρκεί να είσαστε αποφασισμένοι να τις διώξουμε μια για πάντα. Όλοι μαζί!
Happy birthday to… Führer!
Μετά φταίμε εμείς που μιλάμε για Δ’ Ράιχ; Ο διευθυντής της βερολινέζικης Deutsche Oper, Κρίστοφ Σοϊφέρλε, αποφάσισε να τιμήσει(!) την επέτειο της γέννησης του Χίτλερ (στις 20 Απριλίου) παρουσιάζοντας την πρεμιέρα της αγαπημένης του όπερας: Rienzi του Βάγκνερ. Μετά από την έντονη αντίδραση του προσωπικού του θεάτρου ο διευθυντής μετέθεσε την πρεμιέρα για την επόμενη ημέρα.
Ούτε το έργο, ούτε ο τόπος είναι τυχαία. Η Όπερα του Βερολίνου, δεύτερη μεγαλύτερη της Γερμανίας, υπήρξε προμαχώνας της ναζιστικής κουλτούρας, κάτω από τη… μπαγκέτα του Γιόζεφ Γκέμπελς. Όσο για την όπερα Rienzi, ο Χίτλερ τη λάτρευε τόσο, που είχε μαζί του το χειρόγραφο από το πρώτο ανέβασμά της μέχρι την αυτοκτονία του. Του το είχαν κάνει δώρο γενεθλίων, όταν συμπλήρωσε τα πενήντα. Κάποιοι, καθώς φαίνεται, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά το τέλος του ναζισμού, εξακολουθούν να κάνουν τα δωράκια τους…
Όλα όμως έχουν δυο όψεις
Έτσι, στην ίδια πόλη, στο Βερολίνο, δεν υπάρχουν μόνον οι νοσταλγοί του Χίτλερ… Υπάρχει και η άλλη Γερμανία. Αυτή που αποφάσισε αν τιμήσει τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, προβάλλοντας το Λιβάδι που δακρύζει στο κλείσιμο του Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βερολίνου, της «Μπερλινάλε».
Η προβολή θα γίνει στις 16 Φεβρουαρίου και θα μπορούσε να εκληφθεί και ως απολογία των διοργανωτών για το γεγονός ότι στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ ο Θόδωρος Αγγελόπουλος δεν βραβεύτηκε ποτέ!
…και ο Στρος Καν στην οθόνη!
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ θα γίνει… Στρος Καν για τις ανάγκες της νέας ταινίας του Έιμπελ Φεράρα με συμπρωταγωνίστρια την Ιζαμπέλ Ατζανί (στο ρόλο της Αν Σενκλέρ). Αυτό που δεν μας έχει πει κανείς είναι ποια θα παίξει την καμαριέρα και ποιος τον Γιωργάκη. Δεν φαντάζομαι το Χόλιγουντ να πετάξει έξω τον αγαπητό George. Ποιος, όμως, θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο αυτού του μεγάλου ανδρός;
Ο Ζακ Γαλυφιανάκης δεν είναι τόσο… fit. Ο Τζιμ Κάρεϊ είναι δυνατή υποψηφιότητα – αρκεί να κάνει ό,τι έκανε στο Ηλίθιος και πανηλίθιος. Ο Τζόρτζ Κλούνι αρνήθηκε για πολιτικούς και αισθητικούς λόγους. Μάλλον θα τον παίξει τελικά ο Σταλόνε, λόγω έκφρασης!
…Κορίτσια της βροχής
Όσοι έχετε διαβάσει συνεντεύξεις της Αλίντας Δημητρίου ή έχετε δει κάποιο από τα ντοκιμαντέρ της, είμαι σίγουρος πως θα θέλετε να δείτε και τα Κορίτσια της βροχής, το τρίτο μέρος της τριλογίας που ξεκίνησε με τα Πουλιά του βάλτου και συνεχίστηκε με τις Γυναίκες στους βράχους.
Αν, λοιπόν, θέλετε να κάνετε κάτι διαφορετικό τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου(!), μπορείτε να ανηφορίσετε στο Χαλάνδρι. Στις 7.30, στο Κέντρο Νεότητας του Δήμου (Δαναΐδων και Αντιγόνης), η «Αντίσταση με τους πολίτες του Χαλανδρίου» οργανώνει εκδήλωση με προβολή της ταινίας και συζήτηση με την Αλίντα Δημητρίου. Ακόμη κι αν έχετε δει την ταινία, αξίζει να τη γνωρίσετε από κοντά.
Πρόκειται για έναν ξεχωριστό άνθρωπο που χρόνια τώρα προσφέρει με αυταπάρνηση, χωρίς χορηγούς και εξαρτήσεις!
Ο Γιωργάκης… Ιφιγένεια!
Και τώρα το κουίζ μας. Ποιος είπε τη φράση: «…η σημερινή κυβέρνηση, με υπογραφές του κ. Σαμαρά και του κ. Καρατζαφέρη έχει πάρει αποφάσεις πολύ επαχθέστερες από αυτές που πήρε η προηγούμενη. Άλλαξαν τα πρόσωπα αλλά οι πολιτικές έμειναν ίδιες…». Κάποιο μέλος του αντιμνημονιακού μετώπου; Όοοχι! Την είπε σε συνέντευξη του ο Μέγας Πολ ο Γερουλάνος!
Αυτός ο άνθρωπος που κρυβόταν πίσω από όλους τους σχεδιασμούς του Γιωργάκη, σήμερα παραδέχεται, χωρίς να κοκκινίζει:
«…Την ώρα της κρίσης, την ώρα που θα έπρεπε όλοι οι Έλληνες να πορευτούμε μαζί, αντί να ενώσουμε την κοινωνία γύρω από κοινούς, εθνικούς, μεγάλους στόχους, τη διχάσαμε. Οι δημόσιοι υπάλληλοι απέναντι στους ιδιωτικούς, οι εργοδότες απέναντι στους εργαζόμενους, οι συνδικαλιστές απέναντι στους άνεργους, η πάνω πλατεία απέναντι στην κάτω πλατεία…».
Όλοι γνωρίζουμε, βεβαίως, ποιοι ανακάλυψαν τον «κοινωνικό αυτοματισμό». Πάντως, ως καλός «κηπουρός», μένει πιστός στον άνθρωπο που τον ανέδειξε κι έτσι μας λέει για τις μεγάλες θυσίες που έκανε ο ΓΑΠ. Τον παρομοιάζει, μάλιστα, με «Ιφιγένεια», που δεν πρέπει να θυσιαστεί! Μήπως ο Πολ θα ήθελε να κάνει το… ελάφι;
