Η τέχνη είναι επικίνδυνη!
Όχι, δεν κινδυνεύουν οι εφησυχασμένοι διανοούμενοι. Αυτοί είναι πιστοί υπηρέτες του κράτους και ελπίζουν πως όταν…πεθάνει να τους αφήσει κατιτίς, που έλεγε και ο Αλτάν!
Μιλάω για τους πραγματικά ανήσυχους δημιουργούς, όπως αυτοί που ανέβασαν στο Θέατρο Χυτήριο το έργο Corpus Christi (Σώμα Χριστού), σε σκηνοθεσία του Λαέρτη Βασιλείου. Το περασμένο Σάββατο, λοιπόν, συνελήφθησαν και κατόπιν αφέθηκαν ελεύθεροι (εν αναμονή της δίκης) 3 ηθοποιοί οι οποίοι πρωταγωνιστούν στην παράσταση, μετά από μήνυση για «προσβολή των Θείων».
Όπως σημειώνεται σε σχετικά δημοσιεύματα «Η σύλληψη έγινε ακριβώς πριν ξεκινήσει η παράσταση του Σαββάτου, η πιο σημαντική από άποψη προσέλευσης κ.λπ., προφανώς με την ελπίδα να ακυρωθεί και να γίνει και η μεγαλύτερη ζημιά (οικονομική και πολιτισμική). Τελικά, η καθυστέρηση ήταν μιάμιση ώρα, ο κόσμος περίμενε και η παράσταση έγινε κανονικά…».
Νοσηρός είναι ο σκοταδισμός!
Η Διαρκής Ιερά Σύνοδος (ΔΙΣ), αν και διέψευσε ότι είχε οποιαδήποτε ανάμειξη στη μήνυση εις βάρος των συντελεστών της παράστασης, έσπευσε να χαρακτηρίσει το έργο «βλάσφημο, άκρως δυσφημιστικό για το Θεανδρικό πρόσωπο του Χριστού» και να εκφράσει τη λύπη της για τη «νοσηρή φαντασία των συγγραφέων του».
Συγγραφέας -προς πληροφόρηση της ΔΙΣ- είναι ο Τέρενς Μακ Νάλι και το Corpus Christi θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα σύγχρονα θεατρικά έργα που προσεγγίζει με αιρετικό τρόπο τη ζωή του Χριστού, μέσα από την ιστορία δεκατριών νέων – από την εφηβεία στην ενηλικίωση. Συναντιούνται σε ένα ταξίδι κατά το οποίο η φιλία τους δοκιμάζεται από τον έρωτα, την αγάπη, την ξαριέρα και την προδοσία ώς την άλλη όψη της Θυσίας.
Ο σκοταδισμός που ξυπνάει με το αποτρόπαιο πρόσωπό του, θέλει το ρόλο του λογοκριτή. Μισεί την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης. Φοβάται τη… βλασφημία. Όμως και η Δικαιοσύνη μας; Άψογή στο ρόλο της όταν υπηρετεί τέτοιους σκοπούς. Απούσα όταν χρειάζεται πραγματικά να παρέμβει…
Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα: https://corpuschristi-theatre.blogspot.gr/
Επικίνδυνη σιωπή
Δεν μιλώ για τη σιωπή καλλιτεχνών και διανοουμένων, αλλά για τη σιωπή που σκεπάζει τα εγκλήματα εναντίον των ξένων. Των μεταναστών. Η ταινία Επικίνδυνη σιωπή (The Whistleblower) της Λαρίσα Κοντράκι σπάει αυτή τη σιωπή και είναι πραγματικά συγκλονιστική. Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, δεν είναι απλά μια ακόμη ταινία για το σύγχρονο δουλεμπόριο των γυναικών, το trafficking, αλλά πηγαίνει πολύ πιο πέρα… Μας δείχνει πώς η «ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ» στη Βοσνία, αλλά και οι μεγάλες ιδιωτικές εταιρίες ασφάλειας που έχουν αναλάβει συμβόλαια δισεκατομμυρίων για την… προστασία των πολιτών, εμπλέκονται άμεσα στο δουλεμπόριο. Ως πελάτες, ως προστάτες, ως… συνέταιροι!
Όταν μια τολμηρή αστυνομικός αποφασίζει να ταράξει τα νερά, πέφτει πάνω σε τοίχο. Βρίσκει, ωστόσο, το κουράγιο να αναδείξει το θέμα, έστω και με μεγάλο προσωπικό κόστος. Η Ρέιτσελ Βάις για μια ακόμη φορά είναι εξαιρετική, ενώ το σενάριο δεν καταφεύγει σε ευκολίες. Θα πρότεινα να δείτε την ταινία σε συνδυασμό και με τον Ιρλανδέζικο δρόμο του Κεν Λόουτς που αποκαλύπτει τα της δράσης των ιδιωτικών εταιριών στο Ιράκ…
Η ταινία είναι ακατάλληλη για κάθε είδους ρατσιστές της «μεγάλης οικογένειας» που, όπως είπε ο Ψωμιάδης, περιλαμβάνει από τη Ν.Δ. μέχρι τη Χρυσή Αυγή…
Ο Φίλιπ Ροθ
Μέσα στον ορυμαγδό και τις κραυγές, διαβάζω με συγκίνηση τα όσα είπε ο Φίλιπ Ροθ, αμέσως μετά την ανακοίνωση της βράβευσης του με το σημαντικό Ισπανικό βραβείο «Πρίγκιπας των Αστουριών», που τον τοποθετεί στη μεγάλη γανιά Αμερικανών συγγραφέων όπως ο Ντος Πάσος, ο Φόκνερ, ο Χέμινγουει κ.ά.
Ο Ροθ, αντί να μιλήσει για τον εαυτό του μίλησε για τον Κάρλος Φουέντες:
«…Ήταν εξαιρετικά οδυνηρό για μένα που έμαθα για αυτή μου τη διάκριση λίγες μόνο εβδομάδες μετά τον θάνατο του Κάρλος Φουέντες, που πήρε το ίδιο βραβείο το 1994…Ο Κάρλος ήταν ένας αγαπημένος φίλος και ένας γενναιόδωρος συνάδελφος για πολλές δεκαετίες και, φυσικά, ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς της ισπανικής γλώσσας στην εποχή μας… Εύχομαι να ζούσε έτσι ώστε να άκουγα τη γλυκιά φωνή του από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής να με συγχαίρει με τον εκλεπτυσμένο, ευγενικό του τρόπο».
Άλλοι άνθρωποι, άλλα ήθη…
…και αήθη!
Ο πρώην συγγραφέας Χρήστος Χωμενίδης (η συγγραφική του καριέρα άρχισε και τέλειωσε στο εξαιρετικό Σοφό παιδί) μας προσφέρει μια νέα Δημαροδρασιακή ανάγνωση της ιστορίας: «…Ας μην το κουράζουμε άλλο με “ναι μεν αλλά”: Οι Χίτες και οι “αγωνιστές” της ΟΠΛΑ ήταν ένα και το αυτό. Το ίδιο και οι επίγονοί τους…»!
Κατόπιν τα βάζει με τον «κακό Λουντέμη» που προφανώς διέπλασε με κακό τρόπο τα Ελληνόπουλα. Η κατρακύλα και ο βούρκος δεν έχουν τελειωμό. Όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν στο Facebook και πλήθος χειροκροτητών σπεύδουν να κάνουν «like» στον αγαπημένο… πνευματικό μαϊντανό των ΜΜΕ…
Ο Μενέλαος Λουντέμης
Προς αγανάκτησιν -υποθέτω- του εριτίμου κυρίου Χωμενίδη, θα κλείσω με λίγο «κακό» Λουντέμη… Πάω πίσω στο 1956. Ο μεγάλος μας συγγραφέας δικάζεται:
Πρόεδρος: Έπρεπε, εάν πράγματι ενιώθατε στοργήν προς το παιδί και τη γυναίκα σας, να κάμετε μιαν δήλωσιν…
Λουντέμης: Επειδή μου μιλήσατε για δήλωση, σας λέω ότι χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δυο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ! Το ξέρω ότι αυτοί αποβλέπουν να περάσουν μέσα από το κορμί μου για να αλώσουν την ψυχή μου. Δεν θα την παραδώσω.
Νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο κλείσιμο ενόψει της μεθαυριανής μέρας.
