Αν με ρωτούσε κανείς πώς φαντάζομαι ένα κομμουνιστή, έναν αληθινό αριστερό, θα μου ερχόταν αμέσως στο μυαλό ο Σωτήρης, ο Σιώκος.
Ανιδιοτελής, ανοιχτόκαρδος, αφοσιωμένος, καλλιεργημένος, αγωνιστικός, συμφιλιωτικός, δραστήριος, ειλικρινής, ευγενής, ζεστός, ονειροπόλος. Έβλεπε τους ανθρώπους με αγάπη και έγνοια, από φυσικού του. Δεν ήταν ανταγωνιστικός, δεν πρόβαλε τον εαυτό του, δεν ήθελε να κάνει το δικό του. Θαύμαζε τους δημιουργικούς ανθρώπους και αναδείκνυε τα έργα τους. Σεβόταν τους αγωνιστές και τιμούσε τη μνήμη τους. Ο Ρίτσος κι ο Μπρεχτ, ο Μπελογιάννης κι ο Άρης, ήταν ανάμεσα σ’ αυτούς που ενσάρκωναν τα ιδανικά του και φώτιζαν το δρόμο του.
Ο Σωτήρης ήταν η προσωποποίηση του κοινωνικού ανθρώπου, ένας γνήσιος πολίτης. Είχε ανυπόκριτα μια καλή κουβέντα στα χείλη του, αυθόρμητα και με τρυφερό χιούμορ. Με πήρε λίγες ώρες πριν το αναπάντεχο μοιραίο, για να μου ζητήσει, με τακτ όπως πάντα, να διαχειριστώ ένα θέμα που τον απασχολούσε. Στέλιο μου, γεια σου, οι φίλοι του Στέλιου Καζαντζίδη σε χαιρετούν! Του άρεσαν οι προσφωνήσεις που υποδηλώνουν μια σχέση. Αυτοπαρουσιαζόταν με ευχάριστη διάθεση άλλοτε ως ο «φίλος του Ιορδάνη Τσομίδη», του δεξιοτέχνη του μπουζουκιού και άλλοτε ως ο «φίλος του σιδηρουργού», ενός κοινού μας φίλου της ίδιας πάστας με τον Σωτήρη, της προσφοράς, αθόρυβα και χωρίς ανταλλάγματα υλικά και δοξαστικά.
Η Αριστερά έχασε ένα από τα καλύτερα παιδιά της, η Γιώγια έναν ανεκτίμητο μοναδικό σύντροφο ζωής και εμείς, οι φίλοι του, έναν αδερφό πάνω στον οποίο μπορούσαμε να στηριχτούμε ανεπιφύλαχτα. Ο Σωτήρης δικαιωματικά ήταν ο υπεύθυνος του τμήματος Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί, αν μη τι άλλο, ήταν ο πιο πολιτισμένος απ’ όλους μας!
Στέλιος Ελληνιάδης
