Της Βέρας Δαμόφλη
Αχ, γιατί ξόδεψα τα καλύτερά μου λόγια/ Στη δική τους/ Άσκοπη κουβέντα;/ Έξω όμως/ Διάβαιναν οι αδίδαχτοι/ Διψασμένοι να μάθουν. Γιατί ο δικός μου λόγος/ Είναι στάχτη και μεθυσμένου παραλήρημα στο στόμα/ Εκείνων που είναι χρήσιμοι και δημιουργικοί.
(Μπ. Μπρεχτ, Μήνυμα του ετοιμοθάνατου ποιητή στη νεολαία)
Από τις καινούργιες κεραίες μάς έρχονται οι παλιές βλακείες. Νέοι και νέες που ασπάζονται μία επαναστατική ιδεολογία, απαρνούνται τα νιάτα τους και ενστερνίζονται την ψυχολογία της ήττας, των παλιών λαθών. Αντικαθιστούν την έλλειψη επιχειρημάτων, την πολιτική, τη στρατηγική, την επαναστατική σκέψη και δράση με την επιθετική αμηχανία. Ωστόσο, εκπλήσσει που στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας ή σε ένα τμήμα της, επικρατεί μία αισθητική Θέμου, Πάνια, Ψαριανού και δεν συμμαζεύεται. Ένα μωρό ξεκαρδίζεται στα γέλια όταν κάποιοι σκίζουν μπροστά του κάτι χαρτιά που υποτίθεται ότι είναι τα μνημόνια. Ποτέ δεν θα μάθουμε αν το μωρό, όταν μεγαλώσει, θα εγκρίνει το σχετικό βιντεάκι. Ήδη η χρησιμοποίησή του αποτελεί πολιτικό και ηθικό φάλτσο. Τον τόνο, βέβαια, έδωσε και ο Γ.Γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας. Χαρακτήρισε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα «σκυλάκι του καναπέ», ενώ εκείνος εκπαιδεύει ντόμπερμαν του σπαραγμού της Αριστεράς.
Αφού υπάρχει γέλιο, υπάρχει και κλάμα. Έως εκεί φαντάζεται κανείς ότι τους έχουν διδάξει.
Τα μωρά που κλαίνε από την πείνα, τα μωρά που κινδυνεύουν να πεθάνουν από την έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης υπάρχουν. Δεν τα επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ για να εφαρμόσει τη «ρεφορμιστική» πολιτική του. Ίσως τα τραβήξουν οι Κνίτες σε βίντεο, ίσως τα ανεβάσουν στο Διαδίκτυο υποστηρίζοντας ότι πρέπει να κλαίνε μέχρι να ωριμάσουν οι συνθήκες και να πάρει το ΚΚΕ την εξουσία, για να μην έλθει στο μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ και γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ κ.λπ. Το μορατόριουμ με το ΠΑΣΟΚ το 1981, το ΚΚΕ το έκανε. Τη συγκυβέρνηση με τη Δεξιά το 1989, το ΚΚΕ την έκανε. Εδώ και χρόνια το εκπροσωπεί η Λιάνα Κανέλλη. Τώρα δεν μπορούν οι αριστερές νεολαίες να αγωνιστούν μαζί για τα δικαιώματά τους, για να αποτρέψουν την καταστροφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να μην τα καταφέρει. Αλλά σε κάθε προσπάθειά του, εκτός από τις δυνάμεις της εγχώριας και διεθνούς αντίδρασης, θα βρει αντιμέτωπους και το ΚΚΕ και την ΚΝΕ;
Τέτοιο κλίμα φανατισμού και μάλιστα στη νεολαία δεν υπήρχε ούτε μετά τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968. Ναι μεν λέγονταν όσα φοβερά λέγονταν, αλλά η Αντίσταση κατά της χούντας -και κυρίως το αντιδικτατορικό κίνημα της νεολαίας- έδωσαν μαθήματα ενότητας. Εμπνεύστηκαν από το ΕΑΜ, τους Λαμπράκηδες, τα διεθνή κινήματα. Διεκδίκησαν όλοι μαζί -Κνίτες, Ρηγάδες, Μαοϊκοί, Τροτσκιστές, Σοσιαλιστές- «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Διαφωνίες μεγάλες στις συζητήσεις για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, αλλά κοινή δράση για το γκρέμισμα της δικτατορίας. Και αλληλεγγύη, και αγάπη. Μετά δεν έγιναν όλα σωστά. Άπειροι οι νέοι του αντιδικτατορικού κινήματος έπεσαν σε παγίδες. Όμως τον αγώνα τον έδωσαν και μολονότι αρκετά ανιστόρητοι, έγραψαν Ιστορία.
Καμία προοδευτική, αριστερή, κομμουνιστική ιδεολογία δεν εμπνέει την απομόνωση και τη μισαλλοδοξία. Μία γενιά που απέρχεται, αντί να πει την αλήθεια, αφήνει ως παρακαταθήκη δηλητήριο. Ποιος Ιανός φυλάει τις πύλες του ΚΚΕ;
