Το «σχέδιο Γιούνκερ» ως ένα ακόμη εργαλείο απορρύθμισης
Ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, επαίρεται ότι η θητεία του θα γράψει ιστορία. Και ήδη γράφει, αφού με την ανάληψη των καθηκόντων του ελέγχεται για το μείζον σκάνδαλο των Luxleaks, που συμπυκνώνει το γεγονός ότι ως πρωθυπουργός μετέτρεψε τη χώρα του σε παγκόσμιο πλυντήριο φοροδιαφυγής και μαύρου χρήματος. Ο Γιούνκερ ξεγλίστρησε άνετα από την πίεση που του ασκήθηκε στο Ευρωκοινοβούλιο, και πίστεψε ότι θα εκμηδενίσει πλήρως τις αρνητικές εντυπώσεις με την ανακοίνωση του πολυαναμενόμενου επενδυτικού σχεδίου των 315 δισ. ευρώ, με το οποίο υποτίθεται ότι η Ε.Ε. θα απογειωθεί αναπτυξιακά τα επόμενα χρόνια.
Η μουδιασμένη υποδοχή του «σχεδίου Γιούνκερ» από αγορές, κυβερνήσεις και υποψήφιους «επενδυτές» δίνει την εντύπωση ότι αντιμετωπίζεται ήδη ως μια ακόμη «φούσκα». Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει στα σοβαρά ότι τα 21 δισ. που θα μπουν στο «επενδυτικό ταμείο» από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. και την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων μπορούν με κάποιο μαγικό τρικ να γίνουν 315 δισ. Αν ο «πολλαπλασιαστής» 15 που χρησιμοποιεί το «σχέδιο Γιούνκερ» για την κινητοποίηση ιδιωτικών και άλλων μη κοινοτικών κεφαλαίων ίσχυε για κάθε ευρώ κοινοτικού χρήματος, τότε ο «πολυετής προϋπολογισμός» της Ε.Ε., το ΕΣΠΑ, ύψους σχεδόν 1 τρισ. ευρώ μέχρι το 2020 θα έπρεπε να μεταφραστεί ΣΕ 15 τρισ. επενδύσεων. Δεν συνέβη ούτε με προηγούμενα ΕΣΠΑ, ούτε πολύ περισσότερο με το τελευταίο, που ταυτίζεται με την περίοδο της χρηματοπιστωτικής κρίσης (2007-2013) και δεν εμπόδισε Ε.Ε. και Ευρωζώνη να μπουν δυο φορές σε ύφεση, ενώ δεν αποκλείεται και τρίτη.
Ο πολλαπλασιαστής του «σχεδίου Γιούνκερ» πολλαπλασιάζει απλώς τη θεμελιώδη απάτη που συντελείται στις ευρωπαϊκές οικονομίες, με στόχο τη γιγάντια αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας υπέρ μιας ελάχιστης ολιγαρχίας.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, ο πολλαπλασιαστής των περικοπών στις κρατικές δαπάνες και στα εισοδήματα υποεκτιμήθηκε εσκεμμένα από το ΔΝΤ και την τρόικα για να συγκαλύψει τη θηριώδη ύφεση 30% που ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα προκληθεί σε 6 χρόνια. Στην περίπτωση της Ευρωζώνης, αντιστρόφως, η ΕΚΤ μοχλεύει μέχρι και 23 φορές διαθέσιμα κεφάλαια που δεν υπερβαίνουν τα 100 δισ., πέρα από τα αποθέματα χρυσού, για να ανεβοκατεβάζει τον ισολογισμό της κατά βούληση από τα 3 τρισ. ευρώ του 2012 στα 2 τρισ. σήμερα και ξανά στα 3 τρισ. οσονούπω, αν υλοποιηθεί πλήρως το πρόγραμμα «ποσοτικής χαλάρωσης» που υπόσχεται ο Ντράγκι. Πού καταλήγουν αυτά τα τρισ. που μπαινοβγαίνουν από το εικονικό ταμείο της ΕΚΤ, χάρη στον πολλαπλασιαστή της απάτης; Φυσικά, στο χρηματοπιστωτικό καρτέλ, υπέρ του οποίου υπάρχει.
Ποιοτική μόχλευση
Ποια είναι, ωστόσο, η αληθινή λειτουργία του πολλαπλασιαστή της απάτης πίσω από το «σχέδιο Γιούνκερ», το «σχέδιο Ντράγκι» και κάθε άλλο ευφάνταστο σχέδιο που φιλοδοξεί να βγάλει την Ευρωζώνη από τη «ζώνη του Λυκόφωτος»; Πίσω από τις γραμμές των ανακοινώσεων του προέδρου της Κομισιόν υπάρχει πολύ «ζουμί». Η μόχλευση των 21 δισ. του νέου «Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων» δεν είναι τόσο ποσοτική, όσο ποιοτική. Πρώτον, γιατί το «Ταμείο» θα λειτουργεί ως εγγυητής των ιδιωτικών επενδύσεων, και δεύτερον, γιατί θα ενεργεί σαν «dealer» των επενδυτών έναντι των κρατών «προκειμένου να διευκολύνεται η άρση των κανονιστικών φραγμών, η προώθηση διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων ή ακαμψιών σε αγορές όπως η αγορά εργασίας». Ουσιαστικά, δηλαδή, το «πακέτο Γιούνκερ» θα χρησιμοποιηθεί ως ένας ακόμη μηχανισμός «fast track» παράκαμψης της εθνικής κυριαρχίας, ιδιωτικοποίησης των υποδομών και θεσμικής απορρύθμισης σε όποιον τομέα το μεγάλο κεφάλαιο θεωρεί ότι υπάρχει «πολύ κράτος», πολλοί κανόνες, υπερβολική προστασία της εργασίας, του περιβάλλοντος, της δημόσιας Υγείας και των κοινωνικών δικαιωμάτων.
