Φέρ’τε το παιδί του Χάρου
Που μου πήρε το δικό μου
Κι έφερε στο σπιτικό μου
Δάκρυα και συμφορά
Φέρ’τε το παιδί του Χάρου
Να τ’ αποζητά κλαμένος
Σαν γονιός χαροκαμένος
Που του πήραν τη χαρά
Φέρ’τε το παιδί του Χάρου
Το μονάκριβο παιδί του
Η ατέλειωτη ζωή του
Να πνιγεί στο στεναγμό
Φέρ’τε το παιδί του Χάρου
να το κρύψω να το χάσει
Κι ίσως τότε λογαριάσει
Το δικό μου τον καημό
(Άκης Πάνου, 1971)
Τα παιδιά είναι παιδιά. Και στην ειρήνη και στον πόλεμο. Ακόμα κι όταν πέφτουν βόμβες, τα κτήρια ισοπεδώνονται, οι σειρήνες των ασθενοφόρων ουρλιάζουνε, οι φλόγες και οι καπνοί πνίγουνε την ατμόσφαιρα, τα παιδιά είναι παιδιά. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε τρόπος να παρακολουθήσουνε τους αγώνες του Μουντιάλ, σε σπίτια χωρίς ρεύμα, κάτι ακούσανε από ένα ραδιόφωνο που είχε ακόμα μπαταρίες ή από τους μεγάλους που καπνίζοντας στριμμένα τσιγάρα σχολίαζαν τα αποτελέσματα αγώνων που δεν είχαν δει. Και, σαν παιδιά, ονειρεύονταν γήπεδα με χορτάρι, μπάλες δερμάτινες, αθλητικά παπούτσια πορτοκαλί, κασκόλ πολύχρωμα και γκολ άπιαστα. Τι άλλο μπορεί να ονειρευτεί ένα παιδί εννιά και δέκα χρονών για να κατέβει στην παραλία, το μόνο μέρος που δεν έχει γκρεμισμένους τοίχους, δεν έχει γυναίκες να κλαίνε σπαραχτικά, δεν έχει τούνελ που κρύβονται οι άνθρωποι σαν τα ποντίκια για να γλιτώσουν από πυραύλους τελευταίας τεχνολογίας, με ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες άτομα εγκλωβισμένα σε μια υπαίθρια φυλακή που βομβαρδίζεται πανταχόθεν χωρίς κανένα σημείο διαφυγής. Εντελώς μόνα τους, με μια μισοφουσκωμένη μπάλα, τέσσερα παιδιά ταξίδευαν με τον τρόπο τους από τη δική τους παραλία στην παραλία του Ρίο. Ρονάλντο ο ένας, Νεϊμάρ ο άλλος, Μέσι ο τρίτος, Μίλερ ο τέταρτος. Χωρίς να μπορούν να φανταστούν ότι εκείνη τη στιγμή που κλωτσούσαν την μπάλα, από ένα τεράστιο πλοίο, που καλά-καλά δεν φαινόταν στο βάθος του ορίζοντα, ένα τεράστιο κανόνι σημάδευε κατευθείαν το όνειρό τους.
Λίγο πιο πέρα, στο Al Deira, το μοναδικό ξενοδοχείο της Γάζας που είναι προφυλαγμένο γιατί εκεί μένουν όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι που καλύπτουν την ισραηλινή επιδρομή, ο William Booth της Washington Post, o Peter Beaumont της Guardian, ο Nick Casey της Wall Street Journal, ο Jonathan Miller του βρετανικού Channel 4, ο Ayman Mohyeldin του αμερικάνικου NBC και μερικοί άλλοι, καθώς πίνουν καφέδες και στέλνουν με τα λάπτοπ ανταποκρίσεις στις εφημερίδες και τα κανάλια τους υπό τους ήχους των F-16 που τσιρίζουν πάνω από τα κεφάλια τους, ρίχνουν ματιές στα τέσσερα πιτσιρίκια που ανέμελα, ξεχασμένα και φευγάτα, παίζουν μπάλα στην έρημη ακτή. Και ξάφνου, μια έκρηξη, μια φλόγα κι ένα σύννεφο άμμου και καπνού θολώνουν το τοπίο. Χέρια, πόδια, κεφάλια, σαγιονάρες, μανίκια είναι σκορπισμένα στην άμμο, ακίνητα, σαν σκουπίδια παρατημένα. Και η μπάλα κομματιασμένη, μακριά, στέκει άψυχη κοντά στο νερό. Σιγή. Φρίκη. Πετάγονται όρθιοι οι δημοσιογράφοι, με γουρλωμένα μάτια, αποστομωμένοι, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν το συμβάν. Ο ένας βρίζει, ο άλλος βουρκώνει, ο τρίτος μουρμουράει, όλοι, κι ας έχουνε δει κτηνωδίες τα μάτια τους, είναι σοκαρισμένοι. Ακόμα και στον πόλεμο, όσο έμπειρος και να είσαι, η αγριότητα πάντα σε εκπλήσσει γιατί υπερβαίνει το προηγούμενο όριό σου. Από απόσταση, γιατί όποιος τολμάει να πλησιάσει κινδυνεύει, βγάζουν φωτογραφίες με τους τηλεφακούς, ό,τι έχει απομείνει από τα τέσσερα αγόρια της Παλαιστίνης, τέσσερα ξαδερφάκια που μάταια θα τα περιμένουν στο σπίτι οι γονείς τους, οι ψαράδες, οι χαροκαμένοι. Κι από ψηλά, σε ένα λόφο με θέα, καθισμένοι σε πολυθρόνες, με μπίρες και πίτσες, οι έποικοι, του περιούσιου λαού, τσουγκρίζουν ενθουσιασμένοι για άλλη μια φορά τα ποτήρια για την ευστοχία των γενναίων στρατιωτικών τους, αχόρταγοι από τις σφαγές ενηλίκων και ανηλίκων. 1.518 παιδιά δολοφονήθηκαν και 6.000 τραυματίστηκαν από τους Ισραηλινούς από το 2000 μέχρι το 2013! Ο Χάρος με το εξάγωνο άστρο του Δαβίδ στο δρεπάνι γλεντάει ανενόχλητος, στην Παλαιστίνη…
