«Το καθήκον είναι κάποια δύναμη που ξυπνά μαζί μας το πρωί, κι αναπαύεται μαζί μας τη νύχτα. Είναι η σκιά που προσκολλάται σε μας και μας ακολουθεί όπου κι αν πάμε και μας αφήνει τότε μόνο, όταν αφήνουμε το φως της ζωής»
Γουίλιαμ Γκλάντστοουν
Χωρίζονται, άραγε, οι άνθρωποι σε κατηγορίες; Κάποιοι όψιμοι «ενοχλημένοι» αντιδρούν σε κάθε «ταμπέλα», σε κάθε «κατηγοριοποίηση», σε κάθε «παρεκτροπή» από το «κοινώς αποδεκτό», ενώ είναι οι ίδιοι που με τους συμβιβασμούς και τις καταφάσεις τους ανοίγουν την πόρτα στη διαιώνιση ενός άδικου συστήματος, που αναπαράγει και στηρίζεται στους διαχωρισμούς. Ας είναι, όμως! Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κοινωνικό ρόλο, και αυτό δεν αλλάζει ότι και αν ισχυρίζεται στα πάνελ των «εξωραϊσμών». Η ίδια η εξέλιξη της ιστορίας της ανθρωπότητας ξεκαθαρίζει τους όρους του παιχνιδιού. Μια ματιά σε αυτήν μας δίνει πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα, που διαχρονικά επιβεβαιώνονται. Και αυτό το γυαλί δεν θολώνει ποτέ, και ας αντανακλά σε γενικότερα θολώματα ψυχής και πνεύματος…
Σκέψου, τώρα, να παίρνεις -σε αυτό τον κόσμο που ζούμε- τα πράγματα και τον εαυτό σου στα σοβαρά… Να έχεις απαιτήσεις και επιθυμίες…. Φροντίζει η ίδια η πραγματικότητα να σε προσγειώνει βιαίως και άτσαλα σε χρόνο dt και να σου υπενθυμίζει πως σε αυτή τη ζωή οι κοινωνικές συμβάσεις σε προσδιορίζουν για έναν και μοναδικό ρόλο: να αποδέχεσαι όλους τους ρόλους… Ο νους μου -αίφνης- ταξιδεύει στα ικανά εκείνα πρόσωπα του αθλητισμού που χάθηκαν από το προσκήνιο, γιατί πολύ απλά δεν τους σιγόνταρε κανένας ή γιατί οι ίδιοι δεν θέλησαν να κάνουν εκπτώσεις στον αξιακό τους κώδικα. Η ψυχή μου φτερουγίζει στις απέραντες λεωφόρους του Ουρανού, θέλοντας να αγκαλιάσει όλους εκείνους τους χαρισματικούς ανθρώπους -σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής- που η πεζότητα και η μετριότητα των κυρίαρχων επιλογών, τους καταδίκασε στην αφάνεια και στον εξοβελισμό.
Πόσα και πόσα ταλέντα έχασε το ποδόσφαιρο, γιατί δεν είχαν «μπάρμπα στην Κορώνη»; Πόσοι και πόσοι θεσμικοί άνθρωποι που ήθελαν να βοηθήσουν πραγματικά, ανόθευτα, ακομπλεξάριστα, με μεράκι και όραμα, εκπαραθυρώθηκαν για να συμπληρωθεί το παζλ από τους εκλεκτούς της κάθε κάστας; Και εσύ τι κάνεις; Τίποτα. Καταρχήν, ή δεν μπαίνεις από την αρχή στο παιχνίδι, ή -άμα μπεις- οφείλεις να επιστρατεύσεις (από ένα σημείο και μετά) τις πιο αριστοφανικές πτυχές του εσώτερου κόσμου σου. Κίνηση ματ, που θα αναγκάσει τους «κακούς» να εκνευριστούν και να πετάξουν το σκάκι πριν από την ολοκλήρωση της παρτίδας… Σε κάθε περίπτωση, αν μπεις θα σε κρίνουν μονάχα στο μέτρο της ανταπόκρισης σου στα θέσφατά τους. Αλλιώς, σε κατηγορούν και σε βγάζουν ακόμα και άχρηστο… Ποιοι; Αυτοί που μια ζωή ενσωματώνονταν, γιατί και μόνο στην ιδέα της αυτόνομης πορείας έτρεμαν!
Ας μαζέψουμε όλους τους αδικημένους και τους περιθωριοποιημένους της κοινωνικής ζωής σε ένα ταβερνάκι, ας πιούμε στην υγεία του πόνου τους, κι ας τσουγκρίσουμε με δύναμη τα ποτήρια μας, ραγίζοντας τα από το πάθος μας να αναζητήσουμε τους πραγματικούς ανθρώπους της ποιότητας και της Ανθρωπιάς.
Σύντροφοι, γερά, γιατί στο τέλος -«χάσουμε» ή «νικήσουμε»- θα μπορούμε να χαϊδεύουμε στο κεφαλάκι τον καρπό της προσπάθειας μας: το βρέφος, που θα παραλάβει τη σκυτάλη για την επόμενη εκδοχή των αντιστάσεων στους όρους των δύσκολων χρόνων που ακολουθούν… Ας γίνει το κλάμα του, ο πιο χαρμόσυνος ήχος που θα ξυπνήσει μέσα μας τη δύναμη για όψιμες διεκδικήσεις. Στις δύσκολες επιλογές ζωής δεν μετράει το αποτέλεσμα, όσο η στιγμή της απόφασης και, κυρίως, το που έγειρε η πλάστιγγα.
Κώστας Μαρούντας
