Του Ηρόστρατου
Τέσσερα χρόνια τώρα δεν έχω χάσει ούτε ένα φύλλο του Δρόμου, ως αναγνώστης. Νομίζω ότι εκτός από μια -δυο εξαιρέσεις συμμετέχω πάντα με κάποιο κείμενό μου, μια συνέντευξη, ένα σχόλιο. Νιώθω τυχερός και περήφανος να είμαι ένα κομμάτι αυτής της προσπάθειας που πέρα απ’ όλα τ’ άλλα θεωρώ ότι προάγει έναν διαφορετικό πολιτικό πολιτισμό. Μπορεί κανείς αυτό να το διαγνώσει σε όλα τα μέρη που απαρτίζουν την εφημερίδα, αλλά και στις πολιτιστικές της σελίδες: Πολυφωνία και πολυχρωμία που καταφέρνουν να μη γίνουν ένα συνονθύλευμα απόψεων, αλλά ούτε να υπηρετούν κάποια «γραμμή». Δύσκολη ισορροπία. Δύσκολο να πολεμάς πάντα μια νοοτροπία που θεωρεί πως όποιος δεν είναι «δικός» μας είναι «εχθρός» μας.
Δεν θέλω να παινέψω το σπίτι μας. Πιστεύω κάθε λέξη απ’ ότι λέω. Γι’ αυτό είμαι άλλωστε εδώ ανελλιπώς και ως «Ηρόστρατος» επί 128 εβδομάδες… Τώρα η εφημερίδα μας έχει και το δικό της χώρο που -όπως δείχνουν τα πράγματα- θα αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα στην πράξη αυτής της άποψης περί πολιτισμού και πολιτικής που αποτελεί κατάκτηση για την Αριστερά.
Πολλές και ενδιαφέρουσες οι εκδηλώσεις που θα φιλοξενηθούν. Να επισημάνω ωστόσο πως η πρώτη έκθεση που θα λάβει χώρα είναι αυτή για τον Αλμπέρ Καμύ. Αγαπημένος συγγραφέας με ισχυρή επιρροή στην ελληνική διανόηση, αλλά και «αμφιλεγόμενος» πολιτικά, μετά από τις συγκρούσεις του με το Ζαν Πολ Σαρτρ. Επίκαιρος ωστόσο πάντα. Η Πανούκλα του παραμένει ένα βιβλίο ισχυρά συμβολικό για όσα -ακόμη- συμβαίνουν γύρω μας:
«…Έτσι, οι αιχμάλωτοι της πανούκλας πάλεψαν όλη τη βδομάδα μ’ όποιον τρόπο μπορούσαν. Και μερικοί ανάμεσά τους όπως ο Ραμπέρ, έφθασαν, όπως βλέπουμε, να φανταστούν ότι ενεργούσαν ακόμα σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούσαν να διαλέξουν. Όμως μπορούμε, πράγματι, να πούμε ότι αυτή τη στιγμή, στα μέσα του Αυγούστου, η πανούκλα είχε καλύψει τα πάντα. Δεν υπήρχαν πια τότε προσωπικά πεπρωμένα, αλλά μια συλλογική υπόθεση που ήταν η πανούκλα και αισθήματα που τα μοιράζονταν όλοι…».
Αναμένω με μεγάλο ενδιαφέρον τα όσα θα περιλαμβάνει το σχετικό αφιέρωμα. Υπενθυμίζω, μάλιστα, την παράσταση Σκιές και φως που παίζεται στο Ίδρυμα Κατακουζηνού, ενώ θα σας πρότεινα και την παιγνιώδη προσέγγιση του Δημήτρη Στεφανάκη στο μυθιστόρημα Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι (Εκδόσεις Πατάκη) που ξαναφέρνει στη ζωή τον Αλμπέρ Καμύ και τον προσγειώνει ένα καλοκαίρι στη Μύκονο!
Πάνω απ’ όλα, βεβαίως, η έκθεση είναι μια αφορμή για να (ξανα) διαβάσουμε το έργο του. Ο Δρόμος πετυχαίνει ακόμη μια φορά αυτό που κάνει τέσσερα χρόνια τώρα: Ανοίγει δρόμους!
