του Χρήστου Πραμαντιώτη
Αυτή τη φορά δεν ήταν σαν να μίλαγε από άλλο πλανήτη. Είχε προσγειωθεί στο χώρο Ελλάδα και παρατηρούσε μελαγχολικά τα συντρίμμια. Κι όσο τα έβλεπε, πείσμωνε κι εμπεδωνόταν μέσα του η ιδέα ότι «όλα θα γίνουν καλύτερα μόλις ολοκληρωθούν οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης».
Όχι, δεν μιλάω για τον πρωθυπουργό. Αυτός έχει κάνει όνειρο ζωής την καταστροφή της χώρας του. Για τον άλλο μιλάω, αυτόν τον ασπρομάλλη Πρόεδρο που διαρκώς βουρκώνει με το μεγαλείο όσων αγωνίστηκαν για Δημοκρατία και ελευθερία. Κι από την πολύ συγκίνηση θολώνουν για λίγο, τόσο δα, τα μάτια. Όπως και το μυαλό. Και τότε ξεχνάει ότι σ’ αυτή την Πολιτεία, σε κάθε Πολιτεία, όταν έχεις δημόσιο ρόλο πρέπει και κάτι να κάνεις για να υπηρετήσεις αυτόν τον ρόλο.
Όμως λάθος τον πήρε το ρόλο του αυτό ο Κάρολος και γι’ αυτό στο βαρυσήμαντο μήνυμά του για την προ 40ετίας αποκατάσταση της εν Ελλάδι Δημοκρατίας, προτίμησε να σφυρίξει αδιάφορα και να… αποκαλύψει ότι τη συρρίκνωση μέχρι εξαφανίσεως της Δημοκρατίας τη θεωρεί μια σοβαρή αλλά τέλος πάντων «παράπλευρη απώλεια» της ελληνικής οικονομικής περιπέτειας.
Ίσως μάλιστα να είναι ο μοναδικός σε αυτόν τον τόπο που πιστεύει ότι μόλις η χώρα σταθεί οικονομικά στα πόδια της, και μόλις γίνουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, τότε θα υπάρχει όλος ο χρόνος «για εμβάθυνση της Δημοκρατίας». Είναι σαν να ξέχασε ο καλός Πρόεδρος ότι η Δημοκρατία δεν είναι ένας αυτοματισμός όπου πατάς ένα κουμπί και την αποκαθιστάς. Ξέχασε ότι σε αυτά τα θέματα, κάθε βήμα μπροστά κερδίζεται με αίμα. Και κατοχυρώνεται πάλι με αίμα. Και διευρύνεται επίσης με αίμα. Έτσι συμβαίνει αιώνες τώρα. Δεν δικαιούται ο Πρόεδρος να μην τα καταλαβαίνει αυτά, όσο κι αν τελεί εν υπνώσει.
Και είναι τουλάχιστον σόλοικο να χρησιμοποιεί φτηνές δικαιολογίες. «Δέχθηκα αρκετές φορές κριτική για τις υπογραφές που έβαλα», αλλά «ήταν συνειδητή η απόφασή μου να σεβαστώ το Σύνταγμα» και «να μην παραβιάσω τη θεσμική τάξη». Ο Κάρολος δεν παραβίασε τελικά τη θεσμική τάξη, όμως παραβιάζει τη λογική για άλλη μια φορά. Επειδή σέβεται το Σύνταγμα, υπέγραφε ό,τι αντισυνταγματικό του έδιναν… Κι έτσι αποδεικνύει ότι είναι ακόμη καλός στις τριπλές τούμπες στον αέρα. Ω, ναι, θα τον ζήλευαν πολλοί νεότεροί του. Αυτό το σπορ προϋποθέτει τις πιο διαφορετικές ιδιότητες: Και μακαριότητα και σκληρή αδιαφορία για ό,τι συμβαίνει γύρω. Και ευελιξία και παχυδερμία. Και μαζί με το Σύνταγμα και κόντρα στο Σύνταγμα.
Άσε που μπορεί κάποιος να κάνει και δεύτερες σκέψεις. Ο μόνος τρόπος που απομένει στον Κάρολο για να δικαιολογήσει όλα όσα (δεν) έκανε είναι η ανάγκη του για υστεροφημία. Και ίσως το μυαλό του να είναι τελικά πολύ πρακτικό. Σαράντα χρόνια τώρα, έχουν «υπηρετήσει» το θεσμό άλλοι πέντε Πρόεδροι. Εκτός από τον Καραμανλή τον Πρεσβύτερο, τους υπόλοιπους δύσκολα τους θυμάται κανείς. Τον Κάρολο όμως σίγουρα θα τον θυμούνται. Όχι μόνο επειδή εξεδιώχθη κακήν κακώς από την παρέλαση του ΟΧΙ το 2011 στην Θεσσαλονίκη, αλλά και επειδή επί των ημερών του εγγυήθηκε από τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας την υπό εξαφάνιση Δημοκρατία.
Έτσι φαίνεται πως κάνουν οι Πρόεδροι που που σέβονται τον εαυτό τους και το… θεσμό.
