Η κυριαρχία πάνω στους λαούς επιβλήθηκε με ένα καθολικό σχέδιο, το οποίο περιλάμβανε τα πάντα, από τη στρατιωτική επέμβαση και τη γενοκτονία ως την αλλοίωση και προσαρμογή της ιστορίας στις ανάγκες των νικητών. Κι αυτό το σχέδιο εφαρμόστηκε με τη μεγαλύτερη πληρότητα στις ίδιες τις επικυρίαρχες χώρες, σε βάρος των ίδιων των λαών τους. Η αστυνομική καταστολή δεν ήταν το κύριο μέσο, αν και δεν ήταν καθόλου αμελητέα, για τη χειραγώγηση των κοινωνιών. Στη Δύση, τα κύρια μέσα ήταν η παιδεία και η κουλτούρα. Η διδασκόμενη ιστορία έπρεπε να εξυπηρετεί το σχέδιο επιβολής και κυριαρχίας. Και για το σκοπό αυτό χρησιμοποιήθηκαν όχι μόνο τα εγχειρίδια ιστορίας των σχολείων, αλλά και τα βιβλία, οι εφημερίδες, τα περιοδικά και, βεβαίως, ο κινηματογράφος και η τηλεόραση.
Όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, επιμόρφωσης και επικοινωνίας αξιοποιήθηκαν για να εμπεδωθούν οι «αλήθειες» που υπηρετούν τα σχέδια επιβολής. Από τα παιδικά κόμιξ ως τα κλασικά μυθιστορήματα, οι «άλλοι» ήταν βάρβαροι, αιμοβόροι, απολίτιστοι και ανάξιοι να ορίζουν τη μοίρα τους. Όλα τα ψυχαγωγικά αφηγήματα, για παιδιά και ενήλικους, από τον Ταρζάν μέχρι τον Τζον Γουέιν, συστηματικά και επίμονα πρόβαλαν τους κατακτημένους ή υπό κατάκτηση λαούς ως υπανθρώπους, ως χειρότερους από άγρια ζώα, που όφειλαν οι καλοί λευκοί να εξημερώσουν και να φέρουν στο δρόμο του θεού. Έτσι συνεχίστηκε, στους νεότερους χρόνους, η παράδοση του ρατσισμού στις αναπτυγμένες κοινωνίες που είχε καλλιεργηθεί για προφανείς λόγους τον καιρό των κατακτήσεων και της δουλείας. Σταδιακά, οι δυτικές κοινωνίες ταύτισαν την ευημερία τους με αυτή την «πραγματικότητα» και εμπέδωσαν την κουλτούρα της φυλετικής ανωτερότητας και της ιεραποστολικής σωτηρίας. Αυτό το πολιτισμικό «αξεσουάρ» ήταν απαραίτητο για να δικαιολογηθεί και εν τέλει να υποστηριχθεί η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός από τις κοινωνίες, που ήταν επίσης αντικείμενα εκμετάλλευσης, αλλά με καλύτερους από τους κατακτημένους λαούς όρους. Έτσι, εξασφαλίστηκε η απαραίτητη για τις ολιγαρχίες συναίνεση. Κι αυτό συνεχίζεται, ανάλογα με τους εκάστοτε συσχετισμούς δυνάμεων. Στη Λατινική Αμερική, οι σημαντικές αλλαγές που συντελούνται εδώ και τουλάχιστον τριάντα, με ένταση τα τελευταία δέκα, χρόνια, συνοδεύτηκαν από ένα μεγάλο αναθεωρητικό ρεύμα το οποίο, με τις καθεστωτικές αλλαγές σε μια σειρά από χώρες, από τη Βενεζουέλα ως την Αργεντινή, υπερέβη την εμβέλεια ορισμένων σημαντικών διανοητών όπως ο Εντοάρντο Γκαλεάνο, και εντάχθηκε, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο, στην επίσημη παιδεία και κουλτούρα. Στη Βολιβία, η ιστορία των κατακτήσεων ξαναγράφτηκε και διδάσκεται τώρα στα σχολεία από τη σκοπιά των Ινδιάνων. Η μάχη, όμως, συνεχίζεται, γιατί η πλαστή ιστορία των κατακτητών έχει εμποτίσει βαθιά τις κοινωνίες, συμπεριλαμβανομένων των θυμάτων και των απογόνων τους.
Στην Ευρώπη, στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου, επιχειρήθηκε, μεταξύ άλλων, η υποβάθμιση του ρόλου της Σοβιετικής Ένωσης στη νίκη εναντίον του Άξονα. Αντίβαρο σ’ αυτή τη διαστρέβλωση αποτέλεσαν οι παρεμβάσεις πολλών αριστερών διανοουμένων στα πανεπιστήμια και τις εφημερίδες και των τότε ισχυρών κομμουνιστικών κομμάτων. Μετά την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ και την επακόλουθη συρρίκνωση της Αριστεράς, η διαστρέβλωση επανήλθε στο προσκήνιο με νέους ιστορικούς του συστήματος που πρόσθεσαν νέα σενάρια και νέες ερμηνείες στα ιστορικά γεγονότα πάνω στη γραμμή της απαξίωσης του κομμουνισμού και των κινημάτων και της δικαίωσης του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης.
Έτσι, η Σοβιετική Ένωση των 25 εκατομμυρίων νεκρών που κατατρόπωσε τους ναζί και έφτασε πρώτη στο Βερολίνο, ταυτίζεται με το ναζισμό που αιματοκύλισε την ανθρωπότητα.
Μια ακόμα μεγαλύτερη διαστρέβλωση της ιστορικής πραγματικότητας συνέβη στην Ασία, επίσης από τους Δυτικούς, με δύο αλληλένδετους κεντρικούς στόχους. Αφενός να μειωθεί στο έπακρο ο εγκληματικός ρόλος της Ιαπωνίας και αφετέρου να αποσιωπηθεί στο έπακρο ο θετικός ρόλος της Κίνας στον πόλεμο εναντίον του Άξονα, με ταυτόχρονη υπερανάδειξη του ρόλου των Αμερικάνων. Ποτέ κανένας δεν είδε μία κινηματογραφική ταινία ή δεν διάβασε ένα άρθρο σε μία εφημερίδα για τις θυσίες του κινέζικου λαού και την επιτυχή ανάσχεση της ιαπωνικής επέκτασης. Μόνο τελευταία, με την αλματώδη ανάπτυξη και ισχυροποίηση της Κίνας, εμφανίζονται στη Δύση, δειλά και συγκρατημένα, οι πρώτες αναφορές σ’ αυτό το τεχνητά σκοτεινό «σημείο» της ιστορίας. Αλλά και στην ίδια την Κίνα, η ανάδειξη της αλήθειας περιορίστηκε και καθυστέρησε λόγω τοπικών σκοπιμοτήτων, όπως συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση. Τα γεωπολιτικά δεδομένα άλλοτε ανοίγουν και άλλοτε κλείνουν τα βιβλία της αληθινής ιστορίας.
Τι συμβαίνει στη Νοτιοανατολική Ασία
Η Ιαπωνία έχει αρχίσει να επανεξοπλίζεται. Η άρχουσα τάξη αδυνατώντας επί 20 χρόνια να ξεφύγει από την οικονομική στασιμότητα που οδήγησε τη δεύτερη οικονομία του κόσμου ήδη στην τρίτη θέση, καταφεύγει σε παλιές πρακτικές εντάσεων που είχαν υποχρεωτικά εγκαταλειφθεί μετά τη συντριβή της Ιαπωνίας στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Παρ’ όλο που το Σύνταγμα της χώρας, υπαγορευμένο λέξη προς λέξη από τους Αμερικάνους, απαγορεύει τη στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας, η άρχουσα τάξη ανήμπορη να αντιμετωπίσει με ειρηνικά μέσα την παρατεταμένη κρίση αφενός και την άνοδο της Κίνας αφετέρου, προχωράει σε εξοπλισμούς με τη σιωπηρή ανοχή των Αμερικάνων. Η διεκδίκηση νησιών που ανήκουν στην Κίνα και είχαν πρόσκαιρα καταληφθεί από τους Γιαπωνέζους την εποχή της ιμπεριαλιστικής παντοδυναμίας τους, χρησιμοποιείται σαν αφορμή και δικαιολογία για το νέο μιλιταριστικό πρόγραμμα.
Αλλά αυτή η στρατιωτική ανασυγκρότηση της Ιαπωνίας, που έτσι και αλλιώς βρίσκεται κάτω από την πυρηνική ομπρέλα των ΗΠΑ, έχει προκαλέσει μεγάλη ανησυχία στους λαούς της ευρύτερης περιοχής που υπέστησαν την τρομακτική βαρβαρότητα των ιαπωνικών στρατευμάτων στις δεκαετίες του 1930 και 1940. Και ιδίως στην Κίνα που, όπως αναφέρεται στο βιβλίο «Ο ξεχασμένος σύμμαχος: ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος της Κίνας, 1937-1945» (Rana Mitter, Οξφόρδη), έγιναν οι μεγαλύτερες και αγριότερες σφαγές. Μέχρι σήμερα, οι Κινέζοι δεν ανέδειξαν με ένταση τα ιστορικά γεγονότα για διάφορους λόγους. Ένας λόγος είναι ότι δεν ήθελαν να διαταράξουν τις σχέσεις τους με την Ιαπωνία και να εκτροχιάσουν την πολιτική τους που απέβλεπε στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό. Στα χρόνια που οι Αμερικάνοι μποϊκόταραν την Κίνα, η μόνη χώρα με υψηλή τεχνολογία που ήταν απαραίτητη στο «δράκο» ήταν η Ιαπωνία. Ένας εξίσου σημαντικός λόγος είναι ότι ο ιστορικός αναστοχασμός θα οδηγούσε σε αναθεώρηση του ρόλου των εθνικιστών του Τσαν Κάι Σεκ στον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα, κάτι που δεν ήθελαν να γίνει επειδή, καταφεύγοντας στην Ταϊβάν μετά την ήττα τους από τον Κόκκινο Στρατό, το 1949, οι εθνικιστές, με την υποστήριξη των ΗΠΑ, αποτελούσαν μεγαλύτερη απειλή για την κομμουνιστική Κίνα από τους γιαπωνέζους εθνικιστές.
Είναι, όμως, γεγονός ότι η επανεξέταση της ιστορίας ξεκίνησε από τους ίδιους τους Κινέζους παράλληλα με το άνοιγμα της χώρας. Μέχρι τότε, τα ιαπωνικά εγκλήματα καταγγέλλονταν στις λαϊκές επαναστατικές όπερες που γνώρισαν άνθηση στην Πολιτιστική Επανάσταση, αλλά ο κύριος εχθρός ήταν η Κουομιντάγκ.
Σήμερα, τα κινέζικα αρχεία ανοίγουν, οι σχέσεις με την Ταϊβάν βελτιώνονται ραγδαία, η Ιαπωνία χρειάζεται την Κίνα για τα προϊόντα της και στα πανεπιστήμια οι ιστορικοί συμπληρώνουν τα κενά στο παζλ της ιστορίας. Εκ των πραγμάτων, η απειλή που προκύπτει από την στρατιωτικοποίηση της Ιαπωνίας θα επισπεύσει την αποκάλυψη των συνταρακτικών στοιχείων που αποδεικνύουν την τρομακτική αγριότητα του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού.
Μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη συγκάλυψη αυτών των εγκλημάτων έγινε από τους Δυτικούς κάτω από την καθοδήγηση των ΗΠΑ. Από τη στιγμή που η Ιαπωνία παραδόθηκε, μετά τις ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, οι Αμερικάνοι επανεγκατέστησαν στην εξουσία τους εγκληματίες πολέμου, τόσο την αυτοκρατορική οικογένεια Χιροχίτο όσο και τους πολιτικούς και στρατιωτικούς που πρωτοστάτησαν στον πόλεμο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων που τιμωρήθηκαν για τα μάτια του κόσμου. Για την ανάσχεση της Σοβιετικής Ένωσης, η Ιαπωνία επιλέχτηκε να παίξει στην πλευρά του Ειρηνικού το ρόλο που θα έπαιζε η Γερμανία στην Ευρώπη. Γι’ αυτό τα εγκλήματά της αποσιωπήθηκαν βάσει σχεδίου.
Σε αντίθεση με την κυρίαρχη πεποίθηση, που εξυπηρέτησε τις γεωπολιτικές ανάγκες των Δυτικών, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ξεκίνησε με την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία, το 1939. Ούτε τα δεκάδες εκατομμύρια των νεκρών προκλήθηκαν μόνο από τους Γερμανούς, όπως άφησαν τον κόσμο να πιστεύει. Ο πόλεμος ξεκίνησε δύο χρόνια νωρίτερα, με την εισβολή της μιλιταριστικής Ιαπωνίας στην Κίνα. «Παραμονές του πολέμου, το 70% του ΑΕΠ της Ιαπωνίας προερχόταν από την πολεμική της βιομηχανία».
Και τα εγκλήματα των Ιαπώνων δεν ήταν μικρότερα απ’ αυτά των Γερμανών. Από το 1937 έως το 1945, εξοντώθηκαν στην Κίνα από τα ιαπωνικά στρατεύματα κατοχής 14 εκατομμύρια άνθρωποι! Είναι γενικώς άγνωστο ότι «οι Γιαπωνέζοι χρησιμοποιούσαν οβίδες με χημικά εναντίον των Κινέζων, το 1941»!
Η σφαγή της Νανκίν, που γράφτηκε από την Κινέζα Iris Chang και έγινε μπεστσέλερ στην Αμερική με τίτλο «Ο βιασμός της Νανκίν», αποτελεί μόνο ένα συμβάν στην τεράστια ανθρωποσφαγή. Συνολικά, στην Ασία, η ιαπωνική επιδρομή προκάλεσε 23 εκατομμύρια νεκρούς και ασύλληπτα δεινά σε όσους επέζησαν, όπως οι διακόσιες χιλιάδες Κορεάτισσες που υποδουλώθηκαν και υποχρεώθηκαν να ικανοποιούν σεξουαλικά τους στρατιώτες του αυτοκράτορα στο μέτωπο! Το κοινό γνώρισμα των Ιαπώνων με τους Γερμανούς ναζί και τους Ιταλούς φασίστες ήταν η φυλετική ανωτερότητα. Που δεν έλειπε, βέβαια, και από τους Άγγλους, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τους Κινέζους σαν υποζύγια, χτυπώντας τους όταν δεν ικανοποιούνταν από τις δουλικές υπηρεσίες στις οποίες τους υπέβαλαν.
Έτσι, η συμβολή των Κινέζων στην ήττα του Άξονα θάφτηκε στην κυριολεξία. «Εάν η Κίνα είχε λυγίσει, η δυνατότητα των Γιαπωνέζων να καταπολεμήσουν τους Αμερικάνους ή τους Σοβιετικούς θα είχε ενισχυθεί σημαντικά.» Γι’ αυτό, εξάλλου, «οι Σοβιετικοί ενίσχυαν τους Εθνικιστές για να αποτρέψουν την εισβολή της Ιαπωνίας στη Σοβιετική Ένωση».
Οι Αμερικάνοι, μεταπολεμικά, ελέγχοντας τα παγκόσμια συστήματα επικοινωνίας και προπαγάνδας, εμφάνισαν την ήττα των Ιαπώνων στα πεδία των μαχών σαν αποκλειστική δική τους υπόθεση, ενώ πάνω από τέσσερα εκατομμύρια Κινέζοι στρατιώτες έχυναν το αίμα τους εμποδίζοντας την Ιαπωνία να κυριαρχήσει στη Νοτιοανατολική Ασία και να επεκταθεί στον υπόλοιπο κόσμο.
Και στην Ιαπωνία, η Αριστερά ήταν η μόνη δύναμη που μιλούσε για τα εγκλήματα πολέμου, τα οποία η Δεξιά αρνείται μέχρι σήμερα.
Με όλα αυτά, καταλαβαίνει κανείς πόσο επικίνδυνα «παιχνίδια» παίζονται στη νοτιοανατολική Ασία, υποκινούμενα από τους Αμερικάνους, που προσπαθούν να ξεσηκώσουν όλα τα κράτη της περιοχής, από την Ιαπωνία, και ακόμα παραπέρα, την Αυστραλία, μέχρι τις Φιλιππίνες, για ένα νέο μακελειό, ενώ αναβαθμίζουν τη δική τους στρατιωτική παρουσία με νέες βάσεις και αύξηση των ναυτικών και αεροπορικών τους δυνάμεων, με κινήσεις καθαρά κυκλωτικές και επιθετικές.
Κι αυτό μας διδάσκει πόσο η ιστορία είναι αδιάσπαστη. Πόσο και με ποιο τρόπο το παρελθόν συνεχίζεται στο παρόν και το μέλλον.
Στέλιος Ελληνιάδης
