Του As’ad AbuKhalil*
Η ατζέντα Δυτικών κυβερνήσεων και ΜΜΕ είναι ξεκάθαρη: Eπιδιώκουν την πλήρη παράδοση του παλαιστινιακού λαού. Απλώς η Ευρώπη βιώνει μια διχοτόμηση: η κοινή γνώμη είναι ενάντια στη στάση των κυβερνήσεων – σε διαφορετικό βαθμό σε κάθε χώρα.
Βασικά, από τους Παλαιστίνιους ζητείται να απέχουν από κάθε μορφή αντίστασης ενάντια στην Ισραηλινή κατοχή. Τους ζητούν περίπου να είναι και ευγνώμονες που βρίσκονται υπό Ισραηλινή κατοχή. Τους απαγορεύεται να αντιδράσουν με οποιοδήποτε τρόπο, ένοπλο ή μη. Οι Παλαιστίνιοι, όπως είναι γνωστό, από το 1950 έως το 1960 επέλεξαν, ανόητα, το μη βίαιο τρόπο αντίδρασης με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην κερδίσουν τίποτα, αλλά ακόμα και η λέξη Παλαιστίνιος σχεδόν να μην αναφέρεται πουθενά. Ακόμα και στη δεκαετία του 1980 που ξέσπασε μια μεγάλης κλίμακας μη βίαιη εξέγερση, θυμάμαι τους αξιωματούχους των ΗΠΑ και τους αναλυτές των ΜΜΕ να τους επικρίνουν από ηθική άποψη και να τους κάνουν κήρυγμα για το πόσο κακό είναι να πετάς πέτρες ενάντια στο θηριώδη, τρομοκρατικό στρατό των Ισραηλινών. Ένας Αμερικανός Κουάκερος έφθασε να πιστεύει ότι το Ισραήλ θα καλοδεχόταν το Κέντρο Ενάντια στη Βία που ίδρυσε στην Ιερουσαλήμ, μέχρι αυτό τελικά να κλείσει και ο ίδιος να απελαθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε ένας Αμερικανός δεν διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό.
Οι λαοί της Αφρικής και της Ασίας κατάφεραν να απαλλαγούν από την αποικιοκρατία μέσα από διάφορες μορφές ένοπλου αγώνα. Τέτοιοι αγώνες δεν είναι ποτέ καθαροί – ακόμα και οι λαοί της Ευρώπης πολέμησαν τους Ναζί με διάφορους βρώμικους τρόπους, αλλά δεν επικρίθηκαν γι’ αυτό. Οι πράξεις αντίστασης στη ναζιστική κατοχή τιμώνται ακόμα και σήμερα χωρίς κανείς ποτέ να επικρίνει τις μεθόδους, ακόμα κι αν είχαν ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν άμαχοι. Οι δε Αμερικανοί αποφεύγουν να καταδικάσουν τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για την αντιμετώπιση των συνεργατών του Απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική (για όσους θυμούνται, τους έκαιγαν με ελαστικά που τους περνούσαν κολάρο).
Το Human Rights Watch ζητάει από τους Παλαιστίνιους το ακατόρθωτο: Να πολεμήσουν για την ανεξαρτησία τους με τρόπο που δεν έχει πολεμήσει ποτέ κανένα άλλο απελευθερωτικό κίνημα. Το HRW δεν δίστασε ούτε στιγμή να καταδικάσει τη Χαμάς για εγκλήματα πολέμου, ενώ επί χρόνια απέφευγε να κάνει το ίδιο για το Ισραήλ. Εδώ και λίγο καιρό επικρίνει τους Παλαιστίνιους για την μη κατοχή εξελιγμένων όπλων σαν αυτά που διαθέτει το Ισραήλ. Όμως τα εξελιγμένα όπλα του Ισραήλ είναι αυτά που έχουν προκαλέσει πολύ περισσότερες απώλειες αμάχων από ό,τι τα όπλα των Παλαιστινίων.
Επιπλέον, απαιτούν από τους Παλαιστίνιους μαχητές να μένουν μακριά από τους αμάχους λες και οι μαχητές στη Γάζα είναι από άλλο πλανήτη. Είναι σαν να ζητούσαμε από τους αγωνιστές της Γαλλικής Αντίστασης στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο να εγκαταλείψουν τα αστικά κέντρα και να συγκεντρωθούν σε ανοικτούς υπαίθριους χώρους για να διευκολύνουν τους Γερμανούς να τους εξοντώσουν.
Κατηγορούνται οι Παλαιστίνιοι ότι δεν προειδοποιούν τους Ισραηλινούς -ει δυνατόν έναν προς έναν- για τις επικείμενες επιθέσεις τους. Θεωρούνται τρομοκράτες ανεξάρτητα αν τα πυρά τους κατευθύνονται σε Ισραηλινούς στρατιώτες ή αμάχους. Αλλά ακόμη κι αν μιλάμε αποκλειστικά για αμάχους, η αρχή των παράπλευρων απωλειών ισχύει μόνο για το Ισραήλ και τις ΗΠΑ; Η ίδια η Φατάχ θεωρούνταν τρομοκρατική οργάνωση μέχρι να μετατραπεί σε εργαλείο υποστήριξης της ισραηλινής κατοχής. Αμέσως μετά οι «τρομοκρατικές» της ενέργειες αμνηστεύθηκαν από τις πανάγαθες ΗΠΑ.
* Ο δρ As’ad AbuKhalil διδάσκει Πολιτικές Επιστήμες στην Καλιφόρνια και είναι γνωστός για το μπλογκ The Angry Arab, από το οποίο προέρχεται το άρθρο που δημοσιεύουμε
Μετάφραση: Νίκος Μαγνήσαλης
