Του Δημήτρη Ουλή
Πρώτα-πρώτα, να παραφράζεις αποσπάσματα από το βιβλίο της Γενέσεως απλώς και μόνο για να υποτιτλίσεις μια τηλεοπτική διαφήμιση, μοιάζει αφ’ εαυτού του τόσο παράταιρο και γελοίο, σαν να τοποθετείς ασανσέρ σε αχυρώνα. Άσε που το τελικό αποτέλεσμα εκβάλλει σε μία απόλυτη σημασιολογική σύγχυση. Τι θέλετε να μας πείτε δηλαδή: πώς ό,τι είναι η φωνή του Θεού για το χρόνο της Δημιουργίας, είναι ο καφές σας για τον κοινωνικό χρόνο; Πως ο καφές σας συνιστά το alter-ego της κοσμογονίας; Σιγά ρε παιδιά, προσέξτε μην σπάσετε κανένα νύχι.
Ύστερα, είναι το κατάφωρο ψεύδος. Διότι είναι εξακριβωμένο τόσο από την επιστημονική γνώση, όσο και από την πάγκοινη εμπειρία, ότι ο καφές σας δεν ξεκινά τον κόσμο. Ο κόσμος ξεκίνησε πριν από τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια –κι απ’ ό,τι φαίνεται, τα καταφέρνει αρκετά καλά μέχρι σήμερα, με ή χωρίς τον καφέ σας. Εξάλλου, από πού τεκμαίρεται ο ισχυρισμός σας ότι ο κόσμος «ξεκινάει» το πρωί; Προσωπικά τουλάχιστον, θα μπορούσα να επικαλεστώ πάμπολλα επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι ο κόσμος ξεκινάει τη νύχτα. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στη δουλειά του συγγραφέα. Υπάρχουν αναρίθμητες άλλες περιπτώσεις, κατά τις οποίες το πρωί δεν συνιστά τίποτε περισσότερο από το τέλος μιας αργής, βασανιστικής και εργάσιμης νύχτας. Αν αμφιβάλλετε, ρωτήστε τις νυχτερινές βάρδιες μιας πληθώρας βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, ρωτήστε τους φαντάρους που κάνουν «γερμανικό» στη σκοπιά –ή ακόμα, ρωτήστε τις στρατιές των ανθρώπων του υποκόσμου. Εκλαμβάνοντας ωστόσο το «πρωί» ως ξεκίνημα του κόσμου, και δηλώνοντας μάλιστα ότι είσαστε αποκλειστικά με το μέρος «εκείνων που ξυπνούν πρώτοι για να τον προετοιμάσουν», στην πραγματικότητα δεν κάνετε τίποτε παραπάνω από το να προπαγανδίζετε το κατάπτυστο ιδεολόγημα των «νοικοκυραίων», ότι κάθε ατομική προκοπή συμφύεται κατά κύριο λόγο με την πρωινή αφύπνιση («Γλυκός ο ύπνος το πρωί / γδυτός ο κώλος τη Λαμπρή», όπως λέει και ο «σοφός» λαός μας).
Το σημαντικότερο όμως ατόπημα της διαφήμισής σας είναι ότι αποφεύγει να υπαινιχθεί ποιον κόσμο «ξεκινάτε» κάθε μέρα: έναν κόσμο σε βαθύτατη κρίση, εντός του οποίου επισφαλείς, φτωχοί, άστεγοι και κυνηγημένοι άνθρωποι παντός είδους, προσπαθούν απεγνωσμένα να επιβιώσουν. Έναν κόσμο που δεν προσφέρει στα υπόκείμενά του ούτε κατά διάνοια την αμέριμνη απόλαυση ενός ζεστού πρωινού καφέ –και δη από την τζαμαρία του ευρύχωρου καθιστικού τους, όπως υποκριτικότατα παρουσιάζει η διαφήμισή σας. Έναν κόσμο, τέλος, όπου η πρωινή αφύπνιση δεν διαθέτει ίχνος βουκολικού ρομαντισμού (πολλώ δε μάλλον την αύρα μιας επαγγελματικής ευσυνειδησίας που ατενίζει με εμπιστοσύνη το μέλλον), αλλά συνιστά μονάχα το επάρατο άχθος μιας γενιάς no future, που της λήστεψαν τα όνειρα.
Να μου λείπει, το λοιπόν, ο κόσμος που «ξεκινάτε». Και παραμονές του 2017, ας μου επιτραπεί να διατρανώσω για ακόμα μία φορά την πεποίθησή μου ότι ο πραγματικός κόσμος δεν έχει «ξεκινήσει» ακόμα. Ευχή και κατάρα, σύντροφοι, ο καινούργιος χρόνος να προτυπώσει κάτι από την εσχατολογική του δόξα.
