Μέχρι σήμερα μπορεί να μην έχει γίνει κατανοητό ότι η άκρα Δεξιά δεν είναι μόνο ένα εκφυλιστικό φαινόμενο των αστικών δημοκρατιών, αλλά και μια εφεδρεία τους, που αφήνεται να λουφάζει στο περιθώριο, προκειμένου να χρησιμοποιηθεί την ώρα που το σύστημα κλονίζεται.
Την ώρα που ο λαός υποχρεώνεται να πληρώσει τα σπασμένα της κρίσης, ρίχνουν τις εφεδρείες στα μέτωπα της αντιπαράθεσης, για να διαβρώσουν, να κάμψουν και να αποπροσανατολίσουν τις αντιδράσεις των εργαζομένων.
Χρόνια ολόκληρα, ο φασιστικός πυρήνας ετοιμαζόταν. Έφτιαχνε δομές, διαπαιδαγωγούσε και σφυρηλατούσε τα μέλη του, διείσδυε σε νευραλγικούς τομείς του κρατικού μηχανισμού και επέλεγε τα κοινωνικά φαινόμενα στα οποία θα επένδυε για να διαπεράσει την αχίλλειο πτέρνα της κοινωνίας σε περίπτωση που εκδηλωνόταν η -για τους πιο μυημένους- αναμενόμενη κρίση. Μετά το ΛΑΟΣ ποιος νοιαζόταν για τη φασιστική Δεξιά που κρυβόταν υπομονετικά πίσω από το αμελητέο 0,29% στις κάλπες; Ποιος ανησυχούσε, πραγματικά, για την εμφάνιση των νεοφασιστών στα γήπεδα; Για τη δουλειά τους στα σώματα ασφαλείας; Ποιος είχε φανταστεί ότι οι ακροδεξιοί Βορίδης και Γεωργιάδης θα γίνουν υπουργοί μιας κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ., ακόμα και ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. -ΔΗΜΑΡ;
Με ρυθμούς πολύ πιο βραδείς από τις εξελίξεις συνειδητοποιούμε τι τρέχει, τι μαγειρεύεται και τι πρόκειται να πάθουμε. Όχι μόνο εμείς. Όλος ο δημοκρατικός κόσμος, σε όλη την Ευρώπη, στρογγυλοκαθισμένος στα μεταπολεμικά του επιτεύγματα, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, ακόμα δυσκολεύεται να αντιληφθεί τι γίνεται και να συνειδητοποιήσει ότι τα περιθώρια για να αντιδράσει αποτελεσματικά στενεύουν. Ο εφησυχασμός είναι τέτοιος που πολλοί που ισχυρίζονται ότι ανήκουν εκ πεποιθήσεως στη χορεία των δημοκρατών, δεν πήραν χαμπάρι ότι με την επέμβαση των δυτικών και το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, ισχυροποιούσαν τις δυνάμεις που πλέον δεν θα σταματούσαν πουθενά στην πορεία τους για την αποδιάρθρωση της Ευρώπης όπως τη γνωρίσαμε στην περίοδο της ανασύνταξης και του εκδημοκρατισμού της, μετά το 1950. Με το ίδιο σκεπτικό, πολλοί αριστεροί στην Ευρώπη υποστήριξαν τους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς στην Ασία και την Αφρική.
Ο χάρτης των ακροδεξιών κομμάτων στη σημερινή Ευρώπη είναι πάρα πολύ εντυπωσιακός. Ακροδεξιών που πλέον δεν είναι περιθωριακοί, αλλά έχουν γίνει αποδεκτοί ως νόμιμοι συμμετέχοντες και ισότιμοι συνομιλητές, από τη Γαλλία και την Αυστρία μέχρι τη Φινλανδία και τη Σουηδία. Είναι, επίσης, εντυπωσιακή η στήριξη των ευρωπαϊκών ελίτ, πάντα υπό την αιγίδα και εποπτεία των Αμερικάνων, σε ακροδεξιά και μερικά καθαρόαιμα νεοφασιστικά μορφώματα, όπως στις Βαλτικές, την Ουγγαρία, την Κροατία, την Πολωνία κι αλλού, προκειμένου να ελεγχθεί η κοινωνική δυσαρέσκεια, αλλά και να εξυπηρετηθούν οι γεωπολιτικές τους στρατηγικές.
Είναι εντυπωσιακή η στήριξη Αμερικάνων και Ευρωπαίων στην ουκρανική φασιστική Δεξιά, μία από τις χειρότερες και πιο δολοφονικές του κόσμου. Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, ούτε καν σε τριτοκοσμική, θα πήγαινε ο παρ’ ολίγον πρόεδρος των ΗΠΑ γερουσιαστής Τζον Μακ Κέιν, να μιλήσει σε συγκέντρωση του νεοφασιστικού εθνικιστικού κόμματος εναντίον της εκλεγμένης κυβέρνησης της χώρας, στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσάς της; Σαν να ερχόταν εδώ να μιλήσει στη συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής στο Σύνταγμα εναντίον της κυβέρνησης. Στρατιά ολόκληρη από πρωτοκλασάτους Δυτικούς αξιωματούχους παρέλασαν από το Κίεβο για να ενθαρρύνουν την ανατροπή της κυβέρνησης, ακόμα και με το ενδεχόμενο να προκαλέσουν εμφύλιο πόλεμο και διαμελισμό της χώρας. Σε ποιο κράτος, επί ευρωπαϊκού εδάφους, θα ανέχονταν και θα αποσιωπούσαν οι Δυτικοί το λιντσάρισμα μέχρι θανάτου, με πέτρες και λοστούς, δεκάδων αστυνομικών;
Η διάβρωση ξεκινάει νωρίς…
Επί χρόνια στήνεται ένα τεράστιο δίκτυο διάβρωσης της πολιτείας και της κοινωνίας στην Ουκρανία. Με χιλιάδες πράκτορες, πάσης φύσεως, και με δισεκατομμύρια δολάρια και ευρώ, για τη δημιουργία πυρήνων υπονόμευσης, αλλά και την εξαγορά των διεφθαρμένων που ανέλαβαν μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και την ανακήρυξη του ανεξάρτητου κράτους την εκμετάλλευση και λεηλασία μιας τόσο όμορφης και πλούσιας χώρας.
Είναι χαρακτηριστικό, αν και υποτιμημένο από τους αναλυτές, το γεγονός ότι μέχρι το τελευταίο χωριό της Ουκρανίας έχουν εγκατασταθεί χιλιάδες παραρτήματα εκκλησιαστικών οργανώσεων από την Αμερική και την Ευρώπη, σύμφωνα με στοιχεία του ουκρανικού υπουργείου Εσωτερικών. Χιλιαστές, γιεχωβάδες, πεντηκοστιανοί, μορμόνοι, αγγλικανοί, πάσης φύσεως προτεστάντες και καθολικοί, ισχυροί μέσω των ουνιτών στη δυτική Ουκρανία, ανέλαβαν τον εκμαυλισμό του απλού ανθρώπου, του λαού, με χρηματική βοήθεια, προπαγάνδα, υποτροφίες στον Καναδά και την Αμερική, ακόμα και προξενιά με Αμερικάνους και Καναδούς, προκειμένου να μειωθεί η επιρροή της ορθόδοξης εκκλησίας που, ειδικά στην ανατολική και νότια Ουκρανία, αποτελεί το κύριο δόγμα, με αναφορά στο πατριαρχείο της Μόσχας. Δημοσιογράφοι κατ’ ευθείαν εξ Αμερικής έγιναν εκδότες εφημερίδων, καθηγητές στα πανεπιστήμια βομβαρδίστηκαν με προγράμματα, υποτροφίες και ταξίδια, εκατοντάδες δεξαμενές σκέψεις, τα περίφημα think tank, οι γνωστές μας μη κυβερνητικές οργανώσεις χρηματοδοτήθηκαν από τα «ιδρύματα» της Αμερικής και της Ευρώπης για να αλώσουν εκ των έσω την Ουκρανία, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτισμικά και πνευματικά. Ακόμα κι ένας πυγμάχος κάτοικος Γερμανίας χρηματοδοτήθηκε για να φτιάξει κόμμα και να πρωτοστατήσει στην ανατροπή των δεδομένων. Όλος ο μηχανισμός της Δύσης επένδυσε ταυτόχρονα και παράλληλα στη φασιστική και εθνικιστική Δεξιά της Ουκρανίας, στον εκμαυλισμό του εποικοδομήματος και στην εξαγορά διεφθαρμένων πολιτικών. Οι βαλίτσες με τα εκατομμύρια κυκλοφορούσαν στους διαδρόμους της Βουλής και άλλαζαν χέρια με μεγάλη ευκολία. Οι μισοί βουλευτές του εκδιωχθέντος προέδρου πέρασαν στο αντίπαλο στρατόπεδο σε μία νύχτα! Όπως, γύριζε ο Λιακουνάκος, από δωμάτιο σε δωμάτιο στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, και άφηνε τις σακούλες με τα εκατομμύρια πάνω στα γραφεία των υπουργών, των διευθυντών και των αξιωματικών.
Η εμπειρία της Ουκρανίας είναι συγκλονιστικά διδακτική. Το σύστημα δουλεύει ακατάπαυστα, προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα. Η συντήρηση και επέκταση της διαφθοράς στο πολιτικό σύστημα, η διάβρωση των ΜΜΕ, η ανοχή και επιστράτευση της άκρας Δεξιάς, η δημιουργία και ανάπτυξη μη κυβερνητικών οργανώσεων, αποτελούν συστατικά στοιχεία του πλάνου, που με παραλλαγές εκπονείται και εφαρμόζεται σε κάθε χώρα.
Τι κρύβεται πίσω από τις ΜΚΟ;
Οι δημοκρατικές δυνάμεις, οι αριστερές δυνάμεις, δεν πρέπει να ασχολούνται μόνο με το ευρώ ή τη δραχμή, ούτε με το ύψος του επαχθούς χρέους ή το κυνήγι των ψήφων. Κι αυτά είναι αναγκαία, αλλά πρέπει να έχουμε μια σφαιρική αντίληψη των πραγμάτων. Διαβάζουμε, π.χ., για τα σκάνδαλα με τις χρηματοδοτήσεις των ΜΚΟ, στην Ελλάδα, αλλά όλη η κριτική επικεντρώνεται στο ύψος των κονδυλίων που σπαταλήθηκαν. Καμία συζήτηση για το ρόλο τους, γιατί το σίγουρο είναι ότι δεν τους έδιναν εκατομμύρια μόνο για να πλουτίσουν κάποιους κομματικούς τους φίλους. Να δούμε, μία προς μία, για να μην πάρουν τα σκάγια και κάποιους ανθρώπους που με καλό σκοπό διαχειρίστηκαν χρήματα, τι κρύβεται πίσω από εκατοντάδες ΜΚΟ. Το πιο προφανές είναι ότι έτσι δημιουργούσαν ένα προστατευτικό για την εξουσία μαξιλάρι. Μερικές χιλιάδες, μορφωμένοι -κατά κανόνα- άνθρωποι που διαμόρφωναν έναν ιστό προστασίας για το σύστημα, τις κυβερνήσεις, τα κόμματα και τους πολιτικούς. Αλλά και ποιος ήταν ο κρυφός πολιτικός τους ρόλος; Αυτό τον πολιτικό ρόλο των ΜΚΟ πρέπει να ερευνήσει η Αριστερά, για να δούμε τι μαγειρεύεται, τι σενάρια έχουν ετοιμαστεί για την επόμενη μέρα και ποια ήδη εφαρμόζονται. Έχουμε το πιο χειροπιαστό. Πώς από το 1990 και δώθε στήθηκε –και μάλιστα με την ανοχή της Αριστεράς- ένα ολόκληρο δίκτυο ΜΜΕ που, μέχρι στιγμής, αποτελεί τη ναυαρχίδα του συστήματος, (συνέχειά του είναι η παράδοση των συχνοτήτων του 902). Κάτι που δεν υπήρχε τόσο διαδεδομένο στη δεκαετία του ’60 και γι’ αυτό χρησιμοποίησαν το στρατό, το 1967. Από τότε ενεργοποιήθηκαν ιδρύματα και ΜΚΟ. Θυμόμαστε το Ίδρυμα Φορντ, όχι μόνο για το ρόλο του στη σφαγή ενός εκατομμυρίου ανθρώπων στην Ινδονησία, αλλά και για τις υποτροφίες που έδινε σε μεγάλο κομμάτι του πνευματικού μας κόσμου κατά τη διάρκεια της δικτατορίας.
Η κρίση και η νεότερη εμπειρία, από την Αίγυπτο μέχρι την Ουκρανία και τη Βενεζουέλα, μας επιβάλλει να διερευνήσουμε σε βάθος τους τρόπους και τα μέσα που χρησιμοποιούν στην Ελλάδα για να διαβρώσουν το πολιτικό σύστημα και να χειραγωγήσουν την κοινωνία. Για να κατανοήσουμε και τι επιφυλάσσουν για την Αριστερά στην εξουσία. Όποιος νομίζει ότι θα κάνουμε περίπατο είναι αφελής και επικίνδυνος.
Σήμερα, η Αριστερά οφείλει να ανασυγκροτηθεί και να αναβαθμιστεί για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τη νέα πραγματικότητα. Τα όπλα μας, μεταξύ άλλων, πρέπει να είναι η διαφάνεια, η εμβάθυνση, η συλλογικότητα, η δημοκρατία και η καλή, η πολύ καλή οργάνωση των πολιτών. Η δημοκρατία παρέχει φίλτρα που διυλίζουν κάθε τι που πραγματευόμαστε και προστατεύουν τους ανθρώπους, τα κόμματα και την κοινωνία από τον εκφυλισμό. Η ελληνική Αριστερά βρίσκεται στην καλύτερή της ίσως εποχή, αλλά και σε μια πολύ δύσκολη και επικίνδυνη καμπή. Η πανευρωπαϊκή αποδοχή του Αλέξη Τσίπρα και η προσοχή πολλών Ευρωπαίων που είναι στραμμένη στον ΣΥΡΙΖΑ, προσφέρουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να κάνουμε τις πολύ απαραίτητες διεθνείς συμμαχίες, άνευ των οποίων, μόνοι, δεν θα μπορέσουμε να πάμε μακριά. Και είναι ευκαιρία να βάλουμε επιτακτικά τα ζητήματα όχι μόνο της αλληλεγγύης προς τον ελληνικό και τους άλλους χειμαζόμενους λαούς, αλλά και τα ζητήματα δημοκρατίας, που εκφυλίζονται σε όλη την ήπειρο.
Της δημοκρατίας, της ειρήνης και της μη επέμβασης, με την ελπίδα ότι η πραγματική δημοκρατική συνείδηση στην Ευρώπη θα έχει κατά βάθος ισχυρότερα ερείσματα απ’ αυτά που φαίνονται σήμερα. Γιατί, χωρίς την επανεκκίνηση της δημοκρατίας πανευρωπαϊκά, μόνοι κι έρημοι, με τα δικά μας προβλήματα, θα είμαστε πολύ αδύνατοι, ακόμα κι αν καταφέρουμε να κερδίσουμε τις εκλογές. Με όλους τους ομόδοξους, πρέπει να ξαναβάλουμε στην πρώτη γραμμή τα ζητήματα της δημοκρατίας. Στη φάση που βρισκόμαστε, η ευαισθητοποίηση των λαών της Ευρώπης, θα είναι πολύ ωφέλιμη για όλους μας.
Στέλιος Ελληνιάδης
