Εκρήξεις πανικού και φυγόκεντρες τάσεις υπογραμμίζουν το δίλημμα μιας προεξοφλημένης ήττας: κάλπες πριν ή μετά την εκλογή Προέδρου;
Του Δημήτρη Υφαντή
Ένα περίεργο και σύντομο καλοκαίρι σημαδεύτηκε από την εξόφθαλμη κυβερνητική δυστοκία να υλοποιηθεί το σκληρό προαποφασισμένο πρόγραμμα των απολύσεων στο Δημόσιο, του ξεπουλήματος του εθνικού πλούτου και της άγριας φορο-ληστείας. Ακόμη και όταν επιχειρήθηκε νομοθετικό έργο (ΔΕΗ), πληρώθηκε βαρύτατο πολιτικό κόστος, σε ένα πεδίο αναντίρρητα ευνοϊκό σε ιδεολογικό επίπεδο, την ιδιωτικοποίηση, δηλαδή, του «σπάταλου και υπερτροφικού» κράτους.
Και πριν περάσει ο Σεπτέμβρης, έχουν καταρρεύσει, μία προς μία οι απόπειρες να «αλλάξει το κλίμα», προς ευόδωση του «μεγάλου κόλπου», την συγκρότηση κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας των 180, ώστε να γίνει πράξη η πολυπόθητη πολιτική σταθερότητα, όπως εγγυάται κατ’ αποκλειστικότητα το δίδυμο Σαμαρά-Βενιζέλου.
Την ακολουθία της συμφοράς, το μοιραίο ΕΝΦΙΑ, το φιάσκο της κυβερνητικής πασαρέλας ενώπιον της τρόικας στο Παρίσι και το (μετριοπαθώς) τίποτε, όπως κατέληξε η επίσκεψη Σαμαρά στην Μέρκελ, σφραγίζει τώρα η αναμονή της τρόικας. Επίσκεψη βεβαίως… προβλεπόμενη, όχι όμως πια ως διεκπεραιωτική λίγο προ της εξόδου από το Μνημόνιο, σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα εφησυχασμού. Αλλά ως ακριβώς το αντίθετο: μία επίσκεψη «επί τόπου», με τα όλα της δηλαδή, όπως… προβλέπεται!
Δεν θα πρόκειται για επιθεώρηση που θα περιοριστεί σε αποτίμηση της σύγκλισης ή της απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους. Ανακοινώθηκε, με κάθε επισημότητα, χωρίς ίχνος ντροπής και χωρίς καμία πρόθεση συγκάλυψης, πως οι κυβερνητικοί επιτελείς θα καταλήξουν (υπό την τρόικα) στη σύνταξη του Προϋπολογισμού του 2015. Επίσης, θα τεθούν (από την τρόικα) όλα όσα πλήττουν ευθέως ό,τι έχει απομείνει αλώβητο στην εργασία, το ασφαλιστικό, τη λαϊκή ιδιοκτησία και τη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα: απολύσεις, συντάξεις, όρια ηλικίας, νέο μισθολόγιο περικοπών, κατασχέσεις κατοικιών και αρπαγή επιχειρήσεων λόγω χρεών, δημοσιοποιήθηκαν στην ατζέντα -κανονικότατα.
Κι όλα αυτά σωρεύονται στην παταγώδη διάψευση των επαγγελιών Σαμαρά. Κανένα απολύτως πραγματικό στοιχείο (ούτε καν βάσει της λογιστικής της λιτότητας, ούτε καν σύμφωνα με το χυδαίο ορθολογισμό της ληστρικής «επενδυτικής» κερδοφορίας) δεν επαληθεύει όχι το «succes story», έστω κάποια πρώιμα σημάδια ανάκαμψης. Ενώ η κοινωνία εξαντλεί τις αντοχές της, η δημοσιονομική κατάσταση βρίσκεται στα πρόθυρα της ανοιχτής χρεοκοπίας και όλοι οι δείκτες της πραγματικής οικονομίας (επενδύσεις, ανταγωνιστικότητα, μετοχές, εξαγωγές, ζήτηση, μαύρες τρύπες στις τράπεζες) επιδεινώνονται ραγδαία.
Η τραγελαφική εικόνα της κυβέρνησης είναι αναμενόμενη. Οι ευχαριστίες του Σαμαρά στη Γερμανίδα καγκελάριο προβάλλουν δικαιωματικά σε πρώτο πλάνο, ενώ το φόντο συνθέτουν από τη μια ο υστερικός παροξυσμός του Άδωνι και από την άλλη οι φυγόκεντρες τάσεις απελπισίας (ο υπουργός Ντινόπουλος δήλωσε ταύτιση με τη Δούρου κατά Μητσοτάκη) ή υπολογισμού στην επόμενη μέρα (ανοιχτή διαφοροποίηση Μπακογιάννη και διαρροές δυσαρέσκειας των Καραμανλικών). Σε αντίστιξη, όσα λανσάρει τελευταία ο Ευ. Βενιζέλος περί «προοδευτικής συγκυβέρνησης», μην αποκλείοντας την μετεκλογική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν προδίδουν τίποτε περισσότερο, από το έσχατο στάδιο της ανυποληψίας και του χαμελαιοντισμού. Για πολλοστή φορά, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν ορρωδεί προ ουδενός, μπροστά στην πολιτική του επιβίωση, ταυτισμένη μάλιστα με την κυβερνητική εξουσία.
Το συντομότερο να στηθούν οι κάλπες ή μήπως μετά την αποτυχία της προεδρικής εκλογής, πυροδοτώντας και στις δύο περιπτώσεις ακραία την πόλωση, θέτοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο στόχαστρο ως εμπρηστή της πολιτικής σταθερότητας; Η κοινή πολιτική λογική συμπεραίνει με ευκολία πως πρόκειται για δίλημμα ήττας. Για το πρωθυπουργικό κέντρο διαφαίνεται μία χειρότερη απειλή. Όσο βουλιάζει στα αδιέξοδα στα οποία με… συνέπεια και αυταπάρνηση παγιδεύτηκε, κινδυνεύει να φαντάζει όλο και περισσότερο για την κοινωνική πλειοψηφία ως ο πραγματικός εχθρός της ομαλότητας και της σταθερότητας, κατ’ αποκλειστικότητα. Ό,τι πραγματικά είναι δηλαδή, όταν συνειδητά και συστηματικά διαλύει την κοινωνική συνοχή και υπονομεύει την εθνική κυριαρχία. Ως μπούμερανγκ αντιστρέφεται η στρατηγική της πόλωσης και της καταστροφολογίας.
Το Βήμα, έχοντας πολλές φορές στην κρίσιμη τετραετία των μνημονίων αναλάβει το ρόλο της νουθεσίας των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος, συνιστά στο κύριο άρθρο του της Παρασκευής 26/9… ψυχραιμία και ήπιους τόνους, με νεύμα και προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι σαφές πως αυτή είναι η τελευταία κι ίσως η πιο ουσιώδης γραμμή άμυνας του συστήματος. Ακριβώς γι’ αυτό το λόγο συγκεντρώνει περισσότερες αξιώσεις να αποδειχτεί ανθεκτική και υπολογίσιμη. Το βαθύ σύστημα εννοείται πως δεν εξαντλείται στην «εδώ» διαπλοκή αλλά κυρίως εκφράζεται με τη δεσπόζουσα ισχύ του ειδικού καθεστώτος επικυριαρχίας των αποκαλούμενων «δανειστών». Ποντάρουν πολλά, λοιπόν, στην εμπέδωση του κοινωνικού κλίματος (φαινομενικής;) ηρεμίας, ως μια μαζική κατάσταση παθητικοποίησης και «κουρέματος» των λαϊκών απαιτήσεων και προσδοκιών. Και παραλλήλως, εκτυλίσσεται πολύπλευρα, ολοένα και εμφανέστερα, μια επιχείρηση χτισίματος ασφυκτικών ορίων ποδηγέτησης και συμμόρφωσης της πολιτικής συμπεριφοράς του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτά τα πεδία ίσως αποδειχτούν πολύ πιο κρίσιμα για την έκβαση των πραγμάτων, από τους σπασμούς ασφυξίας μιας ετοιμόρροπης κυβέρνησης
