Το νέο έγκλημα δεν θα αποτρέψει τις νέες δυναμικές. Αγωνιστική ενότητα των Παλαιστινίων σε Δυτική Όχθη, Ιερουσαλήμ, Ισραήλ και Γάζα
Του Γιώργου Τσίπρα
Πλησιάζουν τους τριακόσιους οι νεκροί, πάνω από δυο χιλιάδες οι τραυματίες, εκατοντάδες τα κατεστραμμένα σπίτια, καταστροφή υποδομών. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ, 80% των νεκρών είναι άμαχοι.
Ο βομβαρδισμός της Γάζας έρχεται σε μια στιγμή που, τρία χρόνια μετά το ξέσπασμα της απειλητικής για το Ισραήλ αραβικής Άνοιξης, το τελευταίο έχει περικυκλωθεί από νέες «απειλές». Η πρόσφατη εγκαθίδρυση της παλαιστινιακής κυβέρνησης εθνικής ενότητας ακυρώνει τη μακροχρόνια ισραηλινή πολιτική πολυδιάσπασης του παλαιστινιακού αγώνα. Η αποτυχία των τελευταίων συνομιλιών υπό την αιγίδα των ΗΠΑ για το παλαιστινιακό βαραίνει περισσότερο από κάθε άλλη φορά το Ισραήλ, που επιπλέον εντείνει τον εποικισμό.
Σε μια ευρύτερη εικόνα, ενδεχόμενη προσέγγιση ΗΠΑ-Ιράν υπονομεύει σημαντικές στρατηγικές στοχεύσεις του Ισραήλ, ενώ η περσινή ανατροπή Μόρσι έφερε μεν στην εξουσία μια κυβέρνηση που δείχνει πιο φιλοϊσραηλινή και από αυτή του Μουμπάρακ, ματαίωσε όμως σχεδιασμούς που ευνοούσαν μια φαστ-τρακ «επίλυση» του παλαιστινιακού με προσκόλληση της Γάζας, ίσως και μέρους του Σινά στην Αίγυπτο και παράλληλη προσάρτηση μέρους ή όλης της Δυτικής Όχθης (εννοείται και της Ανατολικής Ιερουσαλήμ) στο Ισραήλ.
Η Νούρα Ερακάτ, καθηγήτρια σε αμερικανικό πανεπιστήμιο, σημειώνει ότι ο Νετανιάχου «εξαπολύοντας μια επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας, εμφανίζεται ισχυρός στο ισραηλινό κοινό, αποπροσανατολίζει τη διεθνή προσοχή από την ευθύνη του Ισραήλ για την αποτυχία των διαπραγματεύσεων και ασκεί τεράστια πίεση στην πρόσφατα σχηματισμένη κυβέρνηση εθνικής ενότητας της Παλαιστινιακής Αρχής, την οποία το Ισραήλ θέλει να υπονομεύσει».
Από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε ο «υπολογισμένος» ρεβανσισμός του Ισραήλ για τη δολοφονία των τριών Ισραηλινών εφήβων, ο Αμπάς κινήθηκε με ξεκάθαρο στόχο να αποτραπεί ένας ευρύτερος ξεσηκωμός των Παλαιστινίων στα κατεχόμενα, αλλά δεν είχε τρόπο να το αποτρέψει αυτό ανάμεσα στους άραβες του Ισραήλ. Λίγο η φρικιαστική δολοφονία του Παλαιστινίου που έκαψαν ζωντανό εβραίοι φασίστες, λίγο το γενικότερο εκδικητικό μένος εποίκων και Ισραηλινού κράτους που τροφοδότησε τον όχλο των εποίκων με το σύνθημα «θάνατος στους Άραβες», λίγο η απόπειρα ενότητας Φατάχ και Χαμάς που είχε προηγηθεί, συνέβαλαν να εκδηλωθεί περισσότερο από κάθε άλλη φορά εδώ και πολλά χρόνια μια αγωνιστική ενότητα των Παλαιστινίων της Παλαιστίνης σε Δυτική Όχθη, Ιερουσαλήμ, Ισραήλ και Γάζα.
Μια τρίτη Ιντιφάντα όπως και οι εξελίξεις που μπορεί να προκαλέσουν οι υπόγειες διεργασίες στο εσωτερικό του παλαιστινιακού λαού, είναι ικανές να απονομιμοποιήσουν πλήρως την Παλαιστινιακή Αρχή του Αμπάς. Ο τελευταίος παραμένει στη θέση του –αν και απομεινάρι μιας περιόδου που έχει μάλλον εξαντληθεί– γιατί Ισραήλ και ΗΠΑ δεν έχουν καλύτερη επιλογή.
Ο Νετανιάχου επιδιώκει μέσα από την κτηνώδη καταστροφή και καταστολή, μεταξύ άλλων, να ξαναφέρει σε σύγκρουση Φατάχ και Χαμάς, αλλά ακόμη και αν το καταφέρει είναι αμφίβολο πως δεν απελευθερώνει έτσι ισχυρότερες δυναμικές όχι τόσο ευνοϊκές για το Τελ Αβίβ.
Η Αίγυπτος, αφού συμβουλεύτηκε μόνο το Τελ Αβίβ για να συντάξει τους προτεινόμενους όρους ανακωχής, πρότεινε ένα σχέδιο που ικανοποιούσε μόνον το Ισραήλ, άρα με δεδομένη –και κατά πάσα πιθανότητα υπολογισμένη– την απαίτηση της Χαμάς για επιπλέον (λογικότατους) όρους, ώστε αυτό να εμφανισθεί ως απόρριψη της ανακωχής από τη Χαμάς και συνεπώς ως αιτία για το Ισραήλ να συνεχίσει κλιμακώνοντας τη θηριωδία του.
Το σχέδιο που πρότεινε το Κάιρο αποτελεί ουσιαστικά υποχώρηση και από τους όρους της κατάπαυσης πυρός του 2012 που είχε επίσης προτείνει το Κάιρο (αλλά επί Μόρσι), κατάπαυση που ενώ όπως παραδέχεται το ίδιο το Ισραήλ η Χαμάς τήρησε σχολαστικά μέχρι πρόσφατα, το Ισραήλ από την πλευρά του παραβίαζε συστηματικά. Ακόμη κι έτσι, η Χαμάς δεν «απέρριψε» όπως διαδόθηκε από τα ΜΜΕ, αλλά προσέθεσε τον όρο της άρσης του αποκλεισμού της Γάζας (όρος που υπήρχε στη συμφωνία του 2012) και βέβαια της απελευθέρωσης των πρόσφατα συλληφθέντων, που περιλαμβάνονται στη συμφωνία με βάση την οποία το Ισραήλ απελευθέρωσε μαζικά κρατούμενους το 2011.
Ο Κέρι κάλεσε το Ισραήλ να αποφύγει τις παράπλευρες απώλειες και «να είναι ακριβές στη χερσαία επιχείρηση», καλύπτοντας πλήρως το νέο ισραηλινό έγκλημα, αλλά οι στρατηγικές αποκλίσεις που έχουν κάνει την εμφάνισή τους ανάμεσα σε Ισραήλ και ΗΠΑ δεν αναιρούνται. Όπως δεν αναιρείται και η μακροπρόθεσμα αρνητική για το Ισραήλ αποσταθεροποίηση που γέννησε η Αραβική Άνοιξη, ανεξάρτητα αν βραχυπρόθεσμα το Τελ Αβίβ δείχνει να έχει «συμμαζέψει» τα πράγματα…
Αντίθετα, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις, κυρίως Γερμανία και Γαλλία, συνεχίζουν την πορεία μεγαλύτερης γεωπολιτικής επένδυσης στο Ισραήλ, που χάραξαν μετά την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003. Τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ παραπληροφορούν για τα εγκλήματα του Ισραήλ στην Παλαιστίνη περισσότερο παρά ποτέ. Όπως και για την Ουκρανία…
