από τον Δημήτρη Ουλή
Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Μουντιάλ; Αυτό τουλάχιστον ήταν μία κάποια λύσις. Προτείνω να ξεχυθούμε στις παραλίες, απερίσπαστοι πλέον από το άγχος των τηλεοπτικών ραντεβού και της ποδοσφαιρικής αγρυπνίας, αφενός μεν για να εναποθέσουμε τα κορμιά μας στις πανέμορφες ξαπλώστρες και τις δωρεάν ομπρέλες –προλάβετε παιδιά, με καφέ μόλις ενάμισi ευρώ· αφετέρου, να ξεχαστούμε με ένα υπέροχο καλοκαιρινό μυθιστόρημα, ερωτικό κατά προτίμηση, πεντακοσίων σελίδων και βάλε– αλλά προς Θεού, μην πάει ο νους σου στο κακό. Το ανάγνωσμα είναι καλοκαιρινό, ευχάριστο και ελαφρύ όσο πατάει η γάτα: δεν απαιτεί ούτε πολλή σκέψη, ούτε πολλή φιλοσοφία. Χόρτασες εξάλλου απ’ αυτές το χειμώνα: δύο μήνες, απ’ όσο θυμάμαι, σου πήρε να διεξέλθεις το Είναι και Χρόνος του Heidegger. Να μη διαβάσεις τώρα μια Λένα Μαντά για να στανιάρεις; Τρία τέρμινα σου χρειάστηκαν για να αποδελτιώσεις το Άστρο της Λύτρωσης του Rosenzweig. Γιατί να μην χαλαρώσεις τώρα δηλαδή, με ένα υπέροχο μυθιστόρημα της Εύας Ομηρόλη ή της Χρυσηίδας Δημουλίδου; Παρεμπιπτόντως, άκουσα ότι το τελευταίο βιβλίο της Κατερίνας Τσεμπερλίδου (Ψυχική Μπουγάδα) τα σπάει. Όπως, επίσης, το τελευταίο βιβλίο του Αυγούστου Κορτώ (ιδιαίτερα, αν επιθυμείς, να κάνεις κόρτε τον Αύγουστο). Δεν μου αξίζει δηλαδή, ρε φίλε, να «χαθώ» μέσα στις σελίδες ενός βιβλίου; Ναι, ρε φίλε, φυσικά και σου αξίζει. L’ Οreal. Γιατί σας αξίζει. Για την ακρίβεια: Γιατί μόνο αυτό σας αξίζει.
Να «χαθώ» στις σελίδες ενός βιβλίου (όπως λέμε: «άει χάσου»). Θέλοντας και μη, αναλογίζομαι πόσα καντάρια αποτυχίας πρέπει να κουβαλάς στις πλάτες σου, για να ασχοληθείς με τη θεολογία και την κοινωνική ανθρωπολογία. Πόσες μούντζες να δώσεις αναδρομικά σε εκείνους που (δεν) σε καθοδήγησαν, και πόσα δισεκατομμύρια εγκεφαλικά κύτταρα να θρηνήσεις, τη στιγμή που θα μπορούσες να βιοπορίζεσαι γράφοντας απλώς τα δικά σου «καλοκαιρινά» μυθιστορήματα – χωρίς κόπο και σκέψη, αλλά με μπόλικη δημιουργική γραφή. Ένα ερωτικό μυθιστόρημα με τον τίτλο Ανείπωτα Λόγια, λόγου χάρη, το οποίο θα διηγείται τον ανεκπλήρωτο έρωτα ενός κωφάλαλου. ΄Η, μια σειρά διηγημάτων με τον τίτλο Ζητείται Χειρώνακτας που θα περιγράφει τις αγωνιώδεις ευρεσιτεχνίες ενός κουλού, στην προσπάθειά του να αυνανιστεί. Διότι και ο εκδότης άνθρωπος είναι, τι θέλεις να κάνει; Να γίνει κλέφτης; Από κάπου πρέπει να ζήσει. Φίλοι και γνωστοί που εργάζονται σε κάποια από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία της Αθήνας, με πληροφορούν ότι ο Ντοστογιέφσκι πουλάει, κατά μέσο όρο, ένα αντίτυπο το χρόνο. Πού πας ρε Καραμήτρο με ένα αντίτυπο; Δεν καταλαβαίνεις ότι ο Ρώσος συγγραφέας έχει πάψει προ πολλού να είναι ανταγωνιστικός;
Δώστε του να καταλάβει, λοιπόν. Ξαπλώστρα, ομπρέλα, φραπεδάκι, «καλοκαιρινή» λογοτεχνία και άγιος ο Θεός. Έχετε ιερό δικαίωμα να γεμίσετε τις μπαταρίες σας, αδειάζοντας το μυαλό σας. Στο κάτω-κάτω, αυτό δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα δύσκολο για σας – έτσι δεν είναι;
