Μια ιστορία αίματος και ηρωισμού που κρατάει επτά δεκαετίες
Του Ramzy Baroud*
Στον ορυμαγδό της επικοινωνιακής μάχης που έχει ξεσπάσει μετά τον τελευταίο πόλεμο, σημαντικά ιστορικά γεγονότα παρασιωπούνται.
Ιστορικά, η Γάζα υπήρξε ένα κέντρο αδιάκοπης λαϊκής αντίστασης από την εποχή της εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, το 1947-48, αρχικά από τις σιωνιστικές ένοπλες ομάδες και κατόπιν από τον ισραηλινό στρατό. 200.000 από τους 800.000 Παλαιστίνιους πρόσφυγες στριμώχθηκαν εκεί, σε άθλιες συνθήκες.
Σε πείσμα όμως του σοκ που επέφερε ο πόλεμος και της ταπείνωσης από την ήττα, οι κάτοικοι της Γάζας αντεπιτέθηκαν αμέσως. Δεν υπήρχε τότε ούτε Φατάχ, ούτε Χαμάς, ούτε πολιορκία, όπως σήμερα. Απλώς οι κάτοικοι της Γάζας συσπειρώνονταν σε μικρές ομάδες, γνωστές ως Φενταγίν-πολεμιστές της ελευθερίας. Ήταν πρόσφυγες που είχαν χάσει την πατρίδα τους, με ελάχιστη επίγνωση της πολυπλοκότητας του πολιτικού περίγυρου, κυρίως νέοι σε ηλικία, που μάχονταν για να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Όμως οι επιχειρήσεις τους γίνονταν, κάθε μέρα που περνούσε, όλο και πιο τολμηρές. Διείσδυαν κρυφά στα χωριά τους -που τελικά έγιναν τμήμα του Ισραήλ- με πρωτόγονα όπλα και αυτοσχέδιες βόμβες. Σκότωναν Ισραηλινούς στρατιώτες, έκλεβαν τον οπλισμό τους και γύριζαν πίσω με τα νέα όπλα την επόμενη νύχτα.
Κάποιοι επέστρεφαν κρυφά στα χωριά τους, στην Παλαιστίνη, για να κλέψουν τρόφιμα ή να πάρουν κουβέρτες και κάποια χρήματα που δεν είχαν προλάβει να πάρουν μαζί τους μέσα στη δίνη του πολέμου. Αυτοί που ποτέ δεν γυρνούσαν πίσω, τιμούνταν ως μάρτυρες με χιλιάδες πρόσφυγες να ακολουθούν τις κηδείες τους κρατώντας συμβολικά φέρετρα. Εκατοντάδες δεν επέστρεψαν ποτέ και ελάχιστων οι σοροί βρέθηκαν.
Μετά από κάθε χτύπημα των Φενταγίν ο ισραηλινός στρατός εξαπέλυε επίθεση κατά των προσφύγων της Γάζας, εμπνέοντας ακόμα μεγαλύτερη υποστήριξη και τροφοδοτώντας το διογκούμενο κίνημα των κομάντος. Η γενναιότητα αυτών των νέων εκφράστηκε δυναμικά τον Νοέμβριο του 1956, όταν το Ισραήλ εισέβαλε στη Λωρίδα της Γάζας και σε τμήματα του Σινά, μετά την κρίση του Σουέζ. Οι Αιγύπτιοι πολέμησαν τον ισραηλινό στρατό με θάρρος, αλλά ήταν η Παλαιστινιακή Φρουρά στο Χαν Γιουνίς -σημερινό βασικό στόχο της ισραηλινής επίθεσης- που αρνήθηκε να παραδοθεί.
Όταν τέλειωσαν οι εχθροπραξίες, το Ισραήλ εισέβαλε στο Χαν Γιουνίς και προχώρησε σε μία από τις χειρότερες μαζικές σφαγές στην ιστορία της Γάζας – μία σφαγή 124 αντρών και αγοριών στο προσφυγικό στρατόπεδο της Ράφα, γνωστή ως Σφαγή στο Σχολείο της Αλ Αμιρίγια. «Τα θύματα συγκεντρώθηκαν μέσα στο σχολείο υπό τα χτυπήματα τον γκλομπς», θυμάται ο δρ Αχμέτ Γιούσεφ. «Όσοι επέζησαν των χτυπημάτων αντιμετώπισαν έναν καταιγισμό από σφαίρες και κατόπιν καταπλακώθηκαν από το κτίριο που ανατίναξαν οι Ισραηλινοί, μαζί με τους τραυματίες και επιζώντες. Οι κηλίδες αίματος έμειναν στους τοίχους του κτιρίου πολλά χρόνια για να θυμίζουν το έγκλημα του Ισραήλ». Ο Γιούσεφ, ένα από τα παιδιά, τότε, στη σφαγιασμένη Ράφα, έγινε ένας από τους συμβούλους του πρώτου πρωθυπουργού της Χαμάς στη Γάζα, Ισμαήλ Χανίγιε.
Το ισχυρότερο σήμερα κίνημα αντίστασης στην Παλαιστίνη, οι Μπριγάδες του Ιζ Αλ Ντιν Αλ Κασάμ, σχηματίστηκε από μία μικρή ομάδα παιδιών στην κεντρική Λωρίδα της Γάζας. Η ομάδα υιοθέτησε το όνομα του Αλ Κασάμ, ενός ιεροκήρυκα που πολέμησε τη βρετανική αποικιοκρατία και τους Σιωνιστές μέχρι να σκοτωθεί από τις βρετανικές δυνάμεις σε ένα περιβόλι στην Τζενίν, το 1935. Οι πρώτοι νέοι που ξεκίνησαν την Αλ Κασάμ σκοτώθηκαν λίγο μετά την ίδρυση της ομάδας. Αυτό που ξεκίνησαν όμως εξελίχθηκε σε ένα μαζικό κίνημα χιλιάδων μαχητών, που ακόμα και τώρα καταφέρνουν και απωθούν τις δυνάμεις των Ισραηλινών στη βόρεια Γάζα.
Η αντίσταση στη Γάζα δεν μπορεί ποτέ να σταματήσει. Διαδοχικές ισραηλινές κυβερνήσεις κατέφυγαν σε ακραία μέτρα για δεκαετίες μέχρι την Επιχείρηση Cast Lead το 2008-09.
Από τον Σαρόν στον Νετανιάχου
Μετά τον πόλεμο του 1967 ανατέθηκε στον Αριέλ Σαρόν το αιματηρό έργο της «ειρήνευσης» της ανυποχώρητης Λωρίδας. Τότε ήταν που ο επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης του Ισραηλινού στρατού, κατέκτησε δικαίως το προσωνύμιο «Μπουλντόζας». Για να καταστείλει την αντίσταση στη Γάζα απαιτούνταν βαριά τεθωρακισμένα οχήματα, αλλά οι πυκνοκατοικημένες γειτονιές και τα σοκάκια που απλώνονταν μέσα στα εξαθλιωμένα προσφυγικά στρατόπεδα, δεν επέτρεπαν τη διείσδυσή τους. Φρόντισε, λοιπόν, να γκρεμίσει χιλιάδες σπίτια ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τα τανκς και για περισσότερες μπουλντόζες ώστε να γκρεμίσουν ακόμα περισσότερα σπίτια.
Ο επίσημος στόχος του Σαρόν ήταν οι «υποδομές των τρομοκρατών». Ο πραγματικός στόχος ήταν ο ίδιος ο πληθυσμός που αντιστεκόταν και βοηθούσε την αντίσταση. Αυτή ήταν η «υποδομή». Στο αιματηρό πέρασμα του Σαρόν εκτελέστηκαν 104 μαχητές της αντίστασης και απελάθηκαν εκατοντάδες άλλοι, κάποιοι στην Ιορδανία και άλλοι στον Λίβανο. Οι υπόλοιποι αφέθηκαν, απλώς, να πεθάνουν στην έρημο του Σινά.
Είναι οι ίδιες «υποδομές των τρομοκρατών» που ο Νετανιάχου επιχειρεί να καταστρέψει σήμερα, με τις ίδιες τακτικές της συλλογικής τιμωρίας και μιλώντας ίδια γλώσσα.
Ρίχνοντας μία γρήγορη ματιά στην ιστορία αυτού του παρατεταμένου πολέμου -πρόσφυγες αντιμέτωποι με τον ισχυρότερο στρατό της Μέσης Ανατολής- μπορεί κανείς να πει με βεβαιότητα πως το Ισραήλ δεν μπορεί να καθυποτάξει τη Γάζα. Πρόκειται για ιστορική νομοτέλεια.
* Ο Ramzy Baroud είναι εκδότης του Μiddle East Eye και δημιουργός του PalestineChronicle.com.
Μετάφραση: Ελεάννα Ροζάκη
