της Γεωργίας Ζαβιτσάνου*
Μια φορά και έναν καιρό υπήρχαν δυο μεγάλα κόμματα: το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Για περίπου 30 χρόνια τα εκλογικά τους γραφεία γέμιζαν μπλε και πράσινους υποψηφίους, πράσινες και μπλε σημαίες, ταμπέλες και όλα τα σχετικά αξεσουάρ της προεκλογικής περιόδου.
Τότε οι υποψήφιοι ήταν περήφανοι δεξιοί και αμετανόητοι κεντρώοι, βαμμένοι στο χρώμα της παράταξης μέχρι το κόκαλο. Ήταν αδιανόητο να κατέβουν χωρίς την κομματική τους ταυτότητα ή να κάνουν προεκλογική εκστρατεία χωρίς να πλημμυρήσουν τον τόπο με τα μπλε και πράσινα χαρτάκια, σημαιάκια, αυτοκολλητάκια κ.λπ.
Αυτά μέχρι να τους κατακλύσει το άρωμα της ήττας -ηθικής και εκλογικής- οπότε στον προεκλογικό αγώνα κυριάρχησε η ανεξαρτησία και η πολυχρωμία. Πάει πια η πίστη στο μεγάλο κόμμα τους, πάει η συνέπεια και η συνέχεια της δικής τους πολιτικής διαδρομής. Τώρα φυσάει αέρας… ανεξαρτησίας και τους έχει συμπαρασύρει όλους. Τώρα έβαλαν και το κόκκινο στις αφίσες τους και φυσικά το πορτοκαλί και μια γραμμή γκρι ή κίτρινη και πράσινο για το περίγραμμα των δέντρων και μπλε για το περίγραμμα των σπιτιών. Όλα χωράνε στην ανοιχτή αγκαλιά τους.
Βέβαια, στους μεγάλους δήμους της χώρας υπάρχουν ακόμα μονομάχοι των άλλοτε μεγάλων παρατάξεων, έτσι για να τηρούμε τουλάχιστον τα προσχήματα. Όσο, όμως, απομακρυνόμαστε από το κέντρο της πόλης ο παλιός δικομματισμός απουσιάζει. Στη θέση του έχει εγκατασταθεί ένα ουράνιο τόξο από χρώματα και ένα συνονθύλευμα από κοινωνικά μηνύματα αντί του πολιτικού προγράμματος.
Είναι, μάλιστα, τόσοι πολλοί οι ανεξάρτητοι που στους περισσότερους δήμους της πόλης ήταν σαν να μην κατεβαίνει κανένας με το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ. Μόνο το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι ΑΝΕΛ έχουν υποψηφίους. Τα δυο πρώην μεγάλα κόμματα απουσιάζουν ή μάλλον προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από ένα νέο προεκλογικό λίφτινγκ.
Ακόμα και άνθρωποι που στις τοπικές κοινωνίες μετρούν δεκαετίες στην κομματική παράγκα, σήμερα δεν το ομολογούν φανερά. Ίσως από ντροπή, ίσως από το φόβο της πανωλεθρίας, απώλεσαν την μπλε και πράσινη συνείδησή τους.
Είναι πραγματικά υπέροχο πως μέσα σε μια νύχτα τους χτύπησε ομαδικά η ανεξαρτησία στο κεφάλι, μαζί με μια ιδιότυπη αχρωματοψία και από φανατικά κομματόσκυλα μετατράπηκαν σε ανεξάρτητες μαριονέτες που δεν ξέρουν πια πίσω από ποιο χρώμα να κρυφτούν – και γι’ αυτό τα χρησιμοποιούν όλα.
Εξίσου εντυπωσιακές είναι και οι επεξηγητικές φράσεις που συνοδεύουν τον υποψήφιο: κάτι σαν «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών», «Κίνηση Πολιτών Άνω Μαγουλινίτσας», «Κοινωνική Κίνηση Πολιτών Άνω Μαγουλινίτσας», «Ανεξάρτητοι Πολίτες Κάτω Μαγουλινίτσας» και άλλα τέτοια ίδια και επαναλαμβανόμενα. Φράσεις χωρίς πραγματικό περιεχόμενο που ήρθαν για να αντικαταστήσουν τα παλιά συνθήματα και τις μεγάλες υποσχέσεις που έδιναν και γραπτώς οι πολιτικοί άρχοντες πριν από τις εκλογές για να τις ξεχάσουν, βεβαίως, μετά.
Μια προσπάθεια να καπηλευτούν τη δόξα και την αίγλη που έχουν αποκτήσει πια τα κοινωνικά κινήματα στη συνείδηση των ανθρώπων και παράλληλα να κρύψουν την απόσταση που έχουν από την κοινωνική βάση.
Με τέτοια κόλπα κατέβηκαν στην πολιτική αρένα οι μπλε και πράσινοι υποψήφιοι με στόχο όχι τη νίκη, αλλά απλώς να μειώσουν τις απώλειες και αν είναι δυνατόν να παραμείνουν στο παιχνίδι. Χωρίς αμφιβολία, αυτές θα είναι οι πιο συναρπαστικές εκλογές των τελευταίων χρόνων. Είθε το ξεκαθάρισμα να είναι γερό και δυναμικό!
* Η Γεωργία Ζαβιτσάνου είναι δημοσιογράφος
