του Κώστα Στοφόρου
Όλο και πιο στριμωγμένοι στο μετρό, με όλο και περισσότερους να επικαλούνται τη φιλανθρωπία του κόσμου. Ποιες είναι οι ψεύτικες και ποιες οι αληθινές ιστορίες; Τα βλέμματα εχθρικά. Άνθρωποι που δουλεύουν ατέλειωτες ώρες για ψίχουλα, ανασφαλείς. Τη μια μέρα έχεις δουλειά, την άλλη όχι. Ο άνθρωπος που πουλάει τα στυλό και λέει ότι τον έδειξε η τηλεόραση είναι μια εικόνα ενός δικού σου ζοφερού μέλλοντος. Πόσο μπορεί να κρατήσει κάποιος την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό του;
Η κλεψιά
Καταφεύγω σε μικρές ιστορίες του παρελθόντος και διαβάζω την Κλεψιά. Ένα μικρό βιβλιαράκι με διηγήματα του Αστέρη Ν. Μαυρουδή που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Θερμαϊκός. Εικόνες μιας άλλης εποχής, δοσμένες με ρεαλισμό. Κι αν υπάρχει η νοσταλγία δεν ωραιοποιεί καταστάσεις. Υπαινίσσεται χωρίς να καταγγέλλει. Ίσως γι’ αυτό να αποτυπώνονται όλα τόσο «ήσυχα κι απλά». Γάμοι, αρραβώνες, βαφτίσεις, σκηνές της καθημερινότητας. Σαν εκείνες τις ιστορίες που προλάβαμε ν’ ακούσουμε πλάι στο τζάκι ή καλοκαιρινές νύχτες κάτω από τις μουριές. Σκληρές ιστορίες, απώλειες, ακόμη και ένα είδος ανεκδότων. Αυτό το άρωμα καταφέρνει ο συγγραφέας να το φέρει στο σήμερα. Σκορπίζεται στα βαγόνια του μετρό όπου σαν τυφλοπόντικες διασχίζουμε τούνελ κάτω από τη γη.
Τα απορριμματοφόρα των έξι
…Στον αντίποδα μια νέα συγγραφέας, η Μάτα Καστρησίου με τα Απορριματοφόρα των έξι (Εκδόσεις Ηριδανός). Μόλις 25 ετών φαίνεται να έχει κατακτήσει μια ώριμη γραφή που μπαίνει μέσα στα πράγματα και τα βλέπει με ένα άλλο φως. Ώρες-ώρες ένιωθα πως βρισκόταν κάπου πίσω, σε όσα κάναμε και δεν κάναμε, το διεισδυτικό βλέμμα των παιδιών – που υποτίθεται πως δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά. Χωρίς να αντιλαμβάνομαι ακριβώς γιατί, όσο διάβαζα, μέσα στο μυαλό μου ερχόταν και ξαναρχόταν ο στίχος του Σαββόπουλου: «Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά/ έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα/ και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά/ όταν ξυπνούν στις δυο ή ώρα». Έντονη είναι έτσι κι αλλιώς μέσα στα διηγήματα η σχέση γονιών-παιδιών και μητέρας-κόρης. Αιχμηρή και μαζί τρυφερή η ματιά της συγγραφέως… Χωρίς να λείπει ο έντονος κοινωνικός προβληματισμός, αλλά και το χιούμορ. Ιδού ο Θεός αυτοπροσώπως:
«….(ο Θεός) δεν είχε μνήμη αλλά κρατούσε μια φευγαλέα εικόνα από Σαββατιάτικα πρωινά κινουμένων σχεδίων και διαφημίσεων. Η Μητέρα του, δεν ήταν παρά μια παρουσιάστρια της κλήρωσης του λόττο. Ξανθιά και κουρασμένη. Του έδωσε όταν γεννήθηκε μια μεταγλωττισμένη ευχή κι έπειτα μετανάστευσε κάπου στην Αριζόνα…».
Από όλες τις ιστορίες ξεχωρίζω, πάντως, ένα από τα καλύτερα διηγήματα που έχω διαβάσει γενικότερα, τον Γαλάζιο Κομήτη. Μια ιστορία παιδικής φιλίας και βίας. Μια ιστορία για τον τρόπο που η διαφήμιση και τα Μέσα Ενημέρωσης χειραγωγούν τον κόσμο των παιδιών.
Ο Βασιλιάς του Τρακ
Το νέο μυθιστόρημα της Μαρίας Πετρίτση, Ο βασιλιάς του τρακ (Εκδόσεις Κέδρος) θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως το τρίτο μιας Τριλογίας που ξεκίνησε με το Όλα λάθος και συνεχίστηκε με τη Μιράντα. Ωστόσο, διαφοροποιείται έντονα ως προσέγγιση και τρόπος γραφής από τα προηγούμενα. Ο Νύσης, κεντρικό πρόσωπο και στα τρία μυθιστορήματα θα βρεθεί σε ένα ερωτικό τρίγωνο, όπου η τύχη παίζει το δικό της παιχνίδι.
Η συγγραφέας επιλέγει να μας παρουσιάσει την ιστορία της μέσα από πολλές και διαφορετικές αφηγήσεις. Ένα ταξίδι στις παράξενες διαδρομές της ερωτικής επιθυμίας, σε ό,τι μπορεί να κρατάνε οι ήρωες κρυφό και από τον ίδιο τον εαυτό τους. Άνθρωποι στο βάθος μοναχικοί και συχνά εγκλωβισμένοι στο διαδίκτυο. Πού και ποιος καθορίζει τα όρια; Ώς πού μπορείς να φτάσεις αν αφεθείς στο ταξίδι των φαντασιώσεών σου;
Ενδιαφέρον ότι και ο Δρόμος παίζει το ρόλο του στο μυθιστόρημα, αφού ο ένας από τους πρωταγωνιστές, ο Μπίλι ,είναι τακτικός συνεργάτης του. Αποσπάσματα από κείμενα της Μαρίας Πετρίτση που έχουν δημοσιευτεί στην εφημερίδα παρατίθενται στο βιβλίο, μεταφέροντας με τον τρόπο τους την επικαιρότητα της εποχής.
Τα ερωτήματα τίθενται, αλλά οι απαντήσεις μένουν ανοικτές. Ο κόσμος που έχει χτίσει η συγγραφέας αξίζει να εξερευνηθεί από τους αναγνώστες!
