Η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» έχει γερό στομάχι. Αντέχει και χωνεύει πολλά. Το ίδιο μπορούμε να πούμε και για το λεγόμενο «φιλειρηνικό κίνημα», τα ανακλαστικά του οποίου αφυπνίζονται από μερικές εκατοντάδες νεκρών και πάνω. Χρειάστηκε να μεσολαβήσουν 1500 άμαχοι νεκροί για να αποφασίσει και η «διεθνής κοινότητα» και το «φιλειρηνικό κίνημα» ότι μάλλον υπάρχει κάτι ασύμμετρο, «κάτι άδικο» στη φασιστική επιδρομή του κράτους-τρομοκράτη στη Γάζα.
Για την απορροφημένη στην επιλεκτική χρεοκοπία της Αργεντινής «διεθνή κοινότητα» που ηγεμονεύεται από μια δράκα ιμπεριαλιστικών κρατών και συνασπισμών, επιστήθιων συμμάχων, καλών πελατών και προμηθευτών του Ισραήλ, είναι μάλλον αναμενόμενη η επιλεκτική αναισθησία απέναντι στη συστηματική εδώ και δεκαετίες γενοκτονία των Παλαιστινίων, της οποίας η τωρινή επίθεση είναι μια ακόμη κορύφωση. Βάζουν τον ΟΗΕ να κλαυθμηρίζει αυτοευτελιζόμενος για την ανικανότητά του να υπερασπίσει τα στοιχειώδη του διεθνούς δικαίου, κι αφήνουν το Ισραήλ να πάρει όσο χρόνο χρειάζεται. Χρόνο εξαγορασμένο με ποταμούς αίματος. Εξαγορασμένο υπέρ του Ισραήλ, αλλά και υπέρ των άλλων ιμπεριαλιστικών κρίκων, που επενδύουν πολλά (και ανταγωνιστικά) στο ανατολικό τόξο της γεωπολιτικής μηχανικής το οποίο έχει διαμορφωθεί από την Ουκρανία μέχρι την Αίγυπτο (με ενδιάμεσους σταθμούς την Τουρκία, το Κουρδιστάν, τη Συρία, το Ιράκ, τη Λιβύη, την Παλαιστίνη…).
Για το «φιλειρηνικό κίνημα», όμως (κι επιμένω στα εισαγωγικά) δεν είναι διόλου αυτονόητες η ταλάντευση, οι λεκτικές ισορροπίες, οι αποστάσεις ασφαλείας από τους επιτιθέμενους και τους αμυνόμενους, από τους θύτες και τα θύματα, από τους σαρωτικούς βομβαρδισμούς και τις ρουκέτες. Ο «ισλαμοφασισμός» της Χαμάς, στις συνθήκες που διαμορφώνονται, είναι ανεπαρκές πρόσχημα για να εξαντλείται το «φιλειρηνικό κίνημα» σε ηθικοπλαστικές καταγγελίες, σε εκκλήσεις τερματισμού της «σύγκρουσης» (ποιας σύγκρουσης;) και σε πιέσεις παρέμβασης της ανύπαρκτης «διεθνούς κοινότητας». Απέναντι στην ασύμμετρη επίθεση αντιπαρατάσσεται μια ασύμμετρη, πολιτικά άνευρη αντίδραση. Καλά τα συλλαλητήρια, καλές κι οι συναυλίες αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, αλλά ποιο είναι το πολιτικό αίτημα που προβάλλουν οι αλληλέγγυοι σε κάθε χώρα; Ποιο είναι στην Ελλάδα; Τι ζητούν τα κινήματα και η αντιπολίτευση από την κυβέρνηση για το μείζον διεθνές ζήτημα, γι’ αυτή τη μήτρα της εξηκονταετούς (και πλέον) γεωπολιτικής ανωμαλίας στη Μέση Ανατολή;
Κατά την ταπεινή μου γνώμη το αίτημα δεν μπορεί παρά να είναι ένα: Να παγώσουν οι διπλωματικές σχέσεις με το Ισραήλ, να παγώσουν όλες οι διακρατικές συμφωνίες, να υποβληθεί αίτημα επιβολής εμπάργκο από την Ε.Ε., κι αν δεν γίνει αποδεκτό -που δεν θα γίνει-, να εφαρμοστεί κατά μόνας, μέχρι να σταματήσει το Ισραήλ τη γενοκτονία και να συγκροτηθεί παλαιστινιακό κράτος, βάσει διεθνών συμφωνιών που αρνείται να εφαρμόσει.
Εν ολίγοις, μόνο ένα διεθνές ρεύμα διπλωματικής, πολιτικής και οικονομικής απομόνωσης του Ισραήλ μπορεί να έχει αποτέλεσμα, όχι μόνο στην ανάσχεση της γενοκτονίας, αλλά και στην αφύπνιση της ισραηλινής κοινωνίας από την υστερική, αντιαραβική, εθνικιστική της φενάκη.
Φαίνεται εύκολο, σχεδόν αυτονόητο όταν το διατυπώνεις. Αλλά, είναι ιδέα μου ή πράγματι καμιά δύναμη ή φορέας δεν το έχει ζητήσει, επίσημα και δημόσια, από την ελληνική και από τις άλλες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις; Τι φοβόμαστε; Μην κατηγορηθούμε για αντισημιτισμό; Από ποιον; Από το Ισραήλ, τη μόνη δύναμη στον κόσμο που έχει αναγάγει τον αντισημιτισμό σε κρατική πολιτική, και μάλιστα στην κλίμακα ενός ολοκληρωτικού πολέμου;
