Μεγάλη κουβέντα γίνεται εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ για την αναντιστοιχία του εκλογικού αποτελέσματος μεταξύ ευρωεκλογών και περιφερειακών – δημοτικών. Το πώς γίνεται, με λίγες (έστω και σημαντικές) εξαιρέσεις όπως η Αττική, τα Ιόνια, το Αιγάλεω, το Χαϊδάρι, η Πάτρα και κάποιοι ακόμα δήμοι που πέρασαν στην Αριστερά, οι πολίτες να επέλεξαν μνημονιακούς δημάρχους και περιφερειάρχες.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που έστειλαν το μήνυμα «Να φύγουν» στην κάλπη των ευρωεκλογών. Οι ίδιοι είπαν «να μείνουν» οι τοπικές διοικήσεις που ταυτίστηκαν με τα μνημόνια και δεν αντέδρασαν στα σκληρά μέτρα.
Ακούγεται περίεργο μα έχει τις εξηγήσεις του. Η Αριστερά πρέπει να κάνει πολλά για να «ριζώσει» στις κοινωνίες, στα χωριά και τις πόλεις της χώρας. Ειδικά στην επαρχία, είχε να παλέψει με πολυποίκιλες «δεσμεύσεις» χαλαρές ή πιο σκληρές, με εκβιασμούς και απειλές ακόμα και με οικονομικές δοσοληψίες λίγο πριν το παραβάν. Ακόμα και με εκείνη τη γνωστή πια, νόμιμη «νοθεία» των σταυρωμένων ψηφοδελτίων με τους δύο βασικούς υποψήφιους και έναν αουτσάιντερ, ώστε εύκολα να ταυτοποιηθούν με το άνοιγμα της κάλπης ανά εκλογικό τμήμα.
Αυτά δεν μπορεί να τα παλέψει στα ίσα ο ΣΥΡΙΖΑ και μάλλον δεν πρέπει κιόλας γιατί τότε θα αναγκαστεί να κάνει τα ίδια.
Μόνος δρόμος του είναι να αφήσει τις δημοτικές παρατάξεις, που ακόμα και αν δεν κέρδισαν το δήμο, είναι πλέον παντού ισχυρότερες από το 2010, να ανοίξουν τα δικά τους πανιά. Να μη δεσμεύονται από τη «γραμμή». Να βάλουν πρώτα απ’ όλα το συμφέρον του τόπου τους και να θέσουν από τώρα τους στόχους για την επόμενη εκλογική μάχη στην τοπική αυτοδιοίκηση, το 2019.
Αυτό θα φέρει κόσμο, αυτό θα δώσει θάρρος για να πάνε περίπατο οι δεσμεύσεις, για να μην πιάνουν οι απειλές. Αλλιώς θα έχεις μόνο μέλη που συνεδριάζουν μια φορά το χρόνο και περιμένουν κάτι από το κόμμα.
Αυτή τη δουλειά όμως οι άλλοι ξέρουν να την κάνουν καλύτερα…
Μάριος Διονέλλης
από τη στήλη επιΚοινωνία
