Της Μαρίας Πετρίτση*
Εννέα παιδιά και τρεις γυναίκες βούλιαξαν στον πάτο του Αιγαίου. Αυτή είναι η τελευταία παραλαβή του βυθού, την ώρα που ο ελεύθερος αέρας της Ελλάδας δεν αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα για όλους. Οι άνθρωποι μπορούν να αναπνέουν μόνο αν έχουν στην τσέπη τους χαρτιά. Οι παράνομοι, οι λαθρομετανάστες, οι ξένοι, οι άτυχοι, οι ανώνυμοι, εκείνοι που έχουν άδειες τσέπες και ρημαγμένη καταγωγή θα είναι κατατρεγμένοι εσαεί. Θα γίνεται ο βίος τους αβίωτος. Κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα βουλιάζουν. Κι αν δεν βουλιάζουν από μόνοι τους, πάντα θα βρίσκεται ένας φιλότιμος υπάλληλος να τους δώσει μια χείρα βοηθείας. Με ένα νόμο, με ένα κουπί, με μια σιδηρογροθιά, το αποτέλεσμα μετράει.
Η ερημιά του πολιτισμού και οι ανθρώπινοι νόμοι έχουν το πιο απάνθρωπο πρόσωπο που θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί κάποιος. Σχήμα οξύμωρο πια οι έννοιες και οι αρχές που προορίζονταν να γίνουν η περιγραφή και η απεικόνιση ενός δίκαιου κόσμου. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μαγνητάκια στο ψυγείο. Μπιχλιμπιδάκια που χρησιμεύουν μόνο ως διακοσμητικοί υπαινιγμοί για τη δημιουργία εντυπώσεων πάνω σε μια ψυχρή, αδυσώπητη, κενή επιφάνεια που δεν αποσκοπεί στη βελτίωση ή στο αυγάτισμα της ζωής, παρά μόνο στη διαιώνιση των παγιωμένων εσωτερικών δομών της που με το πέρας του χρόνου μόνο πιο νοσηρές -έως θανατηφόρες- τείνουν να καθίστανται για όλους.
Η προπαγάνδα του κράτους λειτουργεί ικανοποιητικά.Η παρανομοποίηση της εργασίας των μεταναστών εργατών είναι η μαγική λύση σε ένα επιπλέον πρόβλημα που «αμαυρώνει» τη δημόσια εικόνα μιας χώρας υπό κατάρρευση, η οποία προσπαθεί να πιαστεί από τα μαλλιά της για να μην πνιγεί και αυτή. Όχι αμέσως, τουλάχιστον. Εφόσον δεν μπορεί κάποιος να σφραγίσει με τσιμέντο τα σύνορα, όπως άλλοι βουλώνουν τρύπες, ας σφραγίσει το μέλλον των ανθρώπων που επιχειρούν να τα διασχίσουν. Η δικαιοσύνη κόβεται και ράβεται στα μέτρα εκείνων που έχουν την αξίωση και τα μέσα για να την χρησιμοποιούν. Και λειτουργεί ρολόι.
Ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας θρηνεί για το ανθρώπινο πένθος των κατεστραμμένων. Από την άλλη πλευρά, οι φίλοι του κράτους αναζητούν δικαιολογίες και φτηνές απαντήσεις στην ερώτηση που θα έκανε ακόμη κι ένα παιδί: «Γιατί;». Η απάντηση είναι απλή, είναι όμως αμφίβολο αν θα τολμήσει ποτέ κάποιος να την δώσει. Επειδή ο σκληρός πυρήνας του κράτους οφείλει να παραμείνει στο απυρόβλητο, να μην λογοδοτεί ποτέ. Στην Ελλάδα της τρόικας και των συνεργατών της θα κατασκευάζονται ένοχοι, θα δολοφονούνται αθώοι, θα παραπληροφορείται η κοινωνία και θα απομυζάται ο λαός. Επειδή αυτό συμφέρει τα αφεντικά του λαού και τους χειριστές του μέλλοντός του. Αυτή είναι η συμφωνία.
Η διαχείριση της κρίσης που προκάλεσε και διαιωνίζει ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός θα γίνεται με τρομοκρατία, ασέλγεια, καταστολή και βαρβαρότητα. Τέλος τα δικαιώματα και οι ελευθερίες. Κοινωνικός δαρβινισμός παντού. Στις φυλακές, στα σύνορα, στις γειτονιές, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, στο υποθηκευμένο μέλλον των αγέννητων παιδιών. Η ομερτά πρέπει να επιβληθεί ως καθολικός νόμος. Η άμισθη εργασία προωθείται ως μοντέρνα εναλλακτική και εκλεκτό προνόμιο: τα εγχώρια σκλαβοπάζαρα χωράνε μόνο Έλληνες – οι «λαθραίοι» ούτε αυτό δεν θα πάρουν. Ο σκληρός πυρήνας του κράτους φροντίζει επαρκώς γι’ αυτό, όπως και για τόσα άλλα. Η Ελλάδα δεν είναι μόνο ένας μυθικός τόπος παραδείσιας ομορφιάς και μεγάλης ιστορίας. Μπορεί να γίνει και ένα υπερσύγχρονο, πλήρως εξοπλισμένο και τρομακτικό κολαστήριο. Με αποδεικτικά στοιχεία. Φωτογραφίες, συνεντεύξεις, σχόλια, μαύρες γραμμές πάνω σε ονόματα πρώην ζωντανών που βγήκαν απ’ τη μέση. Με ατού στην τσέπη τις στατιστικές και τα χρονοδιαγράμματα αφανισμού, λαμπερά παράσημα, σε περιόδους πολέμου, ειρήνης, κρίσης, προεδρίας.
* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας
