Της Έλενας Πατρικίου
Υπάρχουν σύντροφοι και φίλοι, οι οποίοι, ανεξάρτητα από την άποψή τους για τον πρώην υποψήφιο περιφερειάρχη Δυτικής Μακεδονίας, θεωρούν πως η παρέμβαση της Αμερικανο-εβραϊκής Επιτροπής (American Jewish Committee), του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συνεδρίου και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου της Ελλάδας ήταν οριακά απαράδεκτες. Πως οι απανταχού Εβραίοι, ως υπερφυσική ενότητα ανεξαρτήτως ταξικής προέλευσης, κοινωνικής και εθνικής ταυτότητας, ταξικών συμφερόντων, προσωπικών επιλογών, προσωπικής βούλησης και προσωπικών γούστων, ως φερέφωνα όργανα και ταυτοχρόνως εμπνευστές των αμερικανικών πολιτικών, άρα (άρα;) του διεθνούς κεφαλαίου και του διεθνούς ιμπεριαλισμού έκαναν, με αφορμή τα παραληρήματα του πρώην υποψηφίου, επίδειξη δύναμης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και πως η ριζοσπαστική Αριστερά επέδειξε ενδοτισμό υπακούοντας στα κελεύσματά τους. Η άποψη αυτή είναι πολιτικά αφελής, ιστορικά ανυπόστατη και διανοητικά «συνωμοτική». Και, εν σπέρματι τουλάχιστον, εμπεριέχει έναν αντισημιτισμό που θα πρέπει επειγόντως να θεραπεύσουμε.
Εξίσου αφελές είναι και το αντιστρόφως ανάλογο επιχείρημα των «αξιών της Αριστεράς» που τάχα τεκμηριώνει την απόρριψη του αντισημιτισμού. Οι αξίες της Αριστεράς δεν είναι ούτε δεδομένες ούτε αναλλοίωτες, Και οφείλουν, όπως και οι μη αριστερές αξίες, να αποδεικνύονται διαρκώς προκειμένου να παραμείνουν εν ισχύ ως χαρακτηριστικά της αριστερής ταυτότητας. Η αντίθεση στον αντισημιτισμό δυστυχώς δεν περιλαμβάνεται πάντα στον κατάλογο των αριστερών αξιών. Σκοτεινό παράδειγμα, η θλιβερή ιστορία του Γαλλικού Κ.Κ., το οποίο, τις πρώτες εβδομάδες κιόλας της γερμανικής κατοχής, δεν δίστασε να υποβάλει προς τις γερμανικές αρχές αίτηση εξαίρεσης της Humanité από τις υπό απαγόρευση γαλλικές εφημερίδες με αιτιολογικό το γεγονός ότι «μας συνδέει [το Κ.Κ. Γαλλίας και τις αρχές κατοχής] ο κοινός αγώνας κατά του αγγλικού ιμπεριαλισμού και του διεθνούς εβραϊκού κεφαλαίου».
Επομένως: η αντίθεση στον αντισημιτισμό δεν είναι αξία, είναι ενστικτώδης διανοητική και ψυχική αλλεργία απέναντι στην ηλιθιότητα και την κτηνωδία. Δεν αφορά μόνον την Αριστερά (που δεν έχει καπαρώσει το προνόμιο ούτε της τιμιότητας ούτε της αντίστασης στην αποβλάκωση), αλλά ένα πλήθος τίμιων και μη αποβλακωμένων ανθρώπων.
Η AJC και το WJC ορθώς αντέδρασαν στο ενδεχόμενο της κατάπτυστης υποψηφιότητας. Η αντίδρασή τους δεν μπορεί επ’ ουδενί να θεωρεί παρεμβατικός δάκτυλος, διότι η αποστολή τους συνίσταται στο να καταγγέλλουν αντισημιτικές εκδηλώσεις. Το αν, εκ παραλλήλου, έχουν αναλάβει και την αναφανδόν υπεράσπιση του Ισραήλ, ανεξαρτήτως της αηδούς και κτηνώδους πολιτικής του απέναντι στους Παλαιστινίους, είναι, δυστυχώς, εντελώς άσχετο. Όπως και η δική μας καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ οφείλει να είναι απολύτως άσχετη με τα παραληρήματα που ταυτίζουν (τεχνηέντως ή αφελώς, αλλά πάντα επικινδύνως) το σιωνιστικό κίνημα με τον ανύπαρκτο «διεθνή σιωνισμό» και (κατά αναπόφευκτη συνέπεια) με τα μυθιστορηματικής εμπνεύσεως αλλά τραγικών συνεπειών «Πρωτόκολλα».
Όσο για το Κεντρικό Ιρσραηλιτικό Συμβούλιο της Ελλάδας, ο ΣΥΡΙΖΑ και ο κάθε αριστερός, αν θέλει να τιμά το αριστερό και το ελληνικό παρελθόν του, οφείλει να σέβεται αυτό το όργανο έκφρασης των ελληνικών ισραηλιτικών κοινοτήτων, εάν μη τι άλλο για την ευγένεια και την διάκριση με την οποία ασκεί την αποστολή του, ανεξαρτήτως των πολιτικών επιλογών του.
Εν κατακλείδι, η μόνη αριστερή άποψη στο θέμα είναι η εμμονή στην αξία του Οδυσσέα Ελύτη, του Ανδρέα Κάλβου και του Δαβίδ της μετάφρασης των Εβδομήκοντα: οι θεμέλιοι αυτού εν τοις όρεσι τοις αγίοις· αγαπά Κύριος τας πύλας Σιών υπέρ πάντα τα σκηνώματα Ιακώβ – τα θεμέλια μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
