Της Αγγελικής Ντουσάκη
Και ξαφνικά βλέπεις μια αμυγδαλιά κι αλλάζει όλο το τοπίο. Χειμώνας, κρύο, γκρίζος ουρανός και η αμυγδαλιά εκεί. Ολάνθιστη προμηνύοντας την άνοιξη.
Πάντα μου άρεσαν οι αμυγδαλιές. Το χειμώνα τούτο τις παρατηρώ πιο εύκολα. Ακόμα κι ένα μικρό κλωνάρι ανθισμένο να υπάρχει, πέφτει το μάτι μου πάνω του. Είναι μάλλον που τις έχω ανάγκη, γιατί ο χειμώνας τούτος είναι βαρύς και κρατάει πολύ καιρό και ψάχνεις από κάπου να πιαστείς. Κάθε φορά που βλέπω μία τυχαία στο δρόμο χαμογελάω. Νομίζω το έχουμε ανάγκη το γέλιο τούτο για να καταφέρουμε να υπάρχουμε.
Συνήθως προτρέπω και τους άλλους να τις παρατηρήσουν. Ξέρω πως το ’χουν ανάγκη μες στο καταχείμωνο. Ξέρω πως είναι σημαντικό να μάθεις να τις αναζητάς. Να μάθεις να αναζητάς το κουράγιο τους. Όσο περνάει, όμως, ο καιρός το γέλιο τούτο κρατάει όλο και λιγότερο. Όχι πως έπαψαν να μου αρέσουν οι αμυγδαλιές. Μα μου φαίνονται λίγες. Τυχαία μόνο αν δεις καμιά στις καθημερινές σου διαδρομές. Όχι δεν έπαψα να τις παρατηρώ. Δεν μου φαίνονται γι αυτό λίγες. Ίσα-ίσα τις ψάχνω. Απλά κουράστηκα να ψάχνω μήπως συναντήσω κάποια τυχαία. Θέλω τα τοπία μου γεμάτα από αυτές.
Και τότε σκέφτηκα πως μάλλον γι’ αυτό αργεί να έρθει η άνοιξη, γιατί ακόμα τις ψάχνουμε. Μια εδώ, μια εκεί, μια λίγο παρακάτω. Δεν είναι παντού, μα λίγες και διάσπαρτες κι έτσι δεν μπορούν να φέρουν την άνοιξη. Κάποιες στην Ιεράπετρα, κάποιες στην Ιερισσό, κάποιες στο Σύνταγμα, κάποιες μέσα μας.
Κι ύστερα τα ’βαλα με τον εαυτό μου που λατρεύει τόσο τις αμυγδαλιές και τις αναζητά. Λες και είχα ξεχάσει το λόγο που με κάνουν να χαμογελώ. Λες και οι αμυγδαλιές είναι ο σκοπός κι έμεινα απλά να τις θαυμάζω. Η άνοιξη είναι ο σκοπός! Γι’ αυτό μ’ αρέσουν, γιατί είναι τα πρώιμα λουλούδια της. Αυτήν προσμένω!
Και τότε συνειδητοποίησα πως αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος, ότι την προσμένω. Και καλά τον πρώτο και το δεύτερο χρόνο, μα πια είμαι στον τέταρτο χρόνο προσμονής. Προσμένουμε τέσσερα χρόνια κι η άνοιξη ακόμα να ’ρθει. Κι αν κάπου γέμισαν ανθούς οι αμυγδαλιές, αυτό, όπως φάνηκε, δεν είναι αρκετό. Μα ήδη από χρόνια είναι γνωστό τι θα ’πρεπε να κάνω. Ή καλύτερα τι θα ’πρεπε να κάνουμε. Το είχε πει ο ποιητής, αλλά τα χρόνια πέρασαν και το λησμονήσαμε:
«Την άνοιξη αν δεν την βρεις την φτιάχνεις»
Τις αμυγδαλιές δεν τις συναντάς μονάχα τυχαία. Μπορείς να τις φυτέψεις. Μπορεί να φυτέψεις όσες θες. Ήδη χάσαμε πολύ χρόνο προσμένοντας. Ας πιάσουμε δουλειά. Εγώ θα φέρω το σπόρο, εσύ θα φέρεις το φτυάρι, άλλος θα φέρει το κατάλληλο χώμα, κάποιος άλλος το σωστό λίπασμα κι όλοι μαζί θα κάνουμε τις αμυγδαλιές πολλές. Και δεν μπορεί, τότε η άνοιξη θα ’ρθει! Με τη χώρα γεμάτη αμυγδαλιές θα ’ρθει! Θα ’ρθει και θα γεμίσει η χώρα μας λουλούδια!
