Ασύμμετρα μεγάλες ποινές στην υπόθεση της ληστείας του Βελβεντού
Στην ίδια καταληκτική νότα, εν τέλει, κινήθηκε η λογική της απόφασης του Β’ Τριμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Αθηνών, που την Τετάρτη εκδίκασε την υπόθεση της ληστείας του Βελβεντού, στον ειδικά διαμορφωμένο για τρομοδικείο χώρο των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού. Κατηγορούμενοι ήταν εκείνοι οι άνθρωποι που, από το πολύ ξύλο που έφαγαν μόλις συνελήφθησαν, σχεδόν δεν τους αναγνώρισαν ούτε οι ίδιες οι μανάδες τους στις φωτογραφίες που δημοσιεύτηκαν στον Τύπο. Αλλά, βλέπεις, επέμεναν να πέφτουν απανωτές φορές και από διαφορετικές γωνίες πάνω στις αγωνιστικά υψωμένες γροθιές των αστυνομικών οργάνων.
Δεκαέξι χρόνια , τέσσερις μήνες και δέκα ημέρες η μεγαλύτερη των ποινών και έντεκα χρόνια η μικρότερη. Όλες αποφασίστηκαν ομόφωνα από την Έδρα και συνεπώς ο Εισαγγελέας δεν μπορεί ν’ ασκήσει έφεση. Ασύμμετρα μεγάλες, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς αναστολή μέχρι την έφεση και με τριετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων.
Απαλλάχτηκαν από την κατηγορία συμμετοχής στην οργάνωση Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Τιμωρήθηκαν για ληστεία, διακεκριμένη οπλοκατοχή, διακεκριμένες κλοπές, πλαστογραφία κατ’ εξακολούθηση, παράνομη κατακράτηση και παράνομη βία. Μικρή διαφορά σε επίπεδο μηνών οι αποφάσεις για το αδίκημα της απλής πλαστογραφίας για δύο άτομα. Ο άνθρωπος που πήρε τη μικρότερη ποινή των έντεκα χρόνων, τιμωρήθηκε για απλή συνέργια. Να σημειωθεί ότι απαλλάχθηκαν σ’ αυτή την πρώτη δίκη από την κατηγορία για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση. Στις πολλές επόμενες που τους περιμένουν… άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου.
Το Δικαστήριο στάθηκε στο ύψος της Έδρας του και διαχώρισε σαφώς τη θέση του από το κοινό. Οι Δικαστές δεν ήταν αντιεξουσιαστές και οι αποφάσεις τους κινήθηκαν αποκλειστικά στο συστημικό πλαίσιο απόδοσης Δικαιοσύνης. Μιας Δικαιοσύνης που επιλέγει να παραμένει τυφλή για μας και να βλέπει με την τελευταία ματιά της τεχνολογίας, αλλού. Εκεί που εμείς επιλέγουμε να μην έχουμε πρόσβαση, γιατί οι αξίες και τα οράματά μας δεν το επιτρέπουν. Γιατί για εμάς, όταν οι νόμοι δεν είναι δίκαιοι, προηγείται η Δικαιοσύνη. Γιατί αυτή η αόρατη κλωστή του φόβου με την οποία θέλουν να μας πνίξουν, δεν μας ταιριάζει. Κανείς βλέπεις από μας δεν θα μπορούσε, γιατί δεν θα ήθελε, να ήταν ο Σαραλιώτης ο γνωστός συνεργός του Κορκονέα στη δολοφονία Γρηγορόπουλου. Γιατί αν ήταν, θα κυκλοφορούσε ελεύθερος μέχρι την εκδίκαση της έφεσής του. Γιατί εκείνος συναντήθηκε με το κατάπτυστο «αλλού» της Δικαιοσύνης. Όμως, το χαϊκού του Μπασό γραμμένο αιώνες πριν, αλλά πάντα επίκαιρο, τους ταιριάζει γάντι: «Σήμερα-μέρα των ψυχών-/ βρήκες να σκεφτείς/ πως δεν αξίζει τίποτα η ζωή σου;».
Mιμίκα Kριτσανίδου
