του Ilan Pappe*
Η στρατηγική των σιωνιστών να βαφτίζουν τη βάναυση πολιτική τους ως ad hoc απάντηση σ’ αυτή ή την άλλη παλαιστινιακή δράση είναι τόσο παλιά όσο και η παρουσία τους στην Παλαιστίνη.
Η συνταγή παραμένει η ίδια: Όποιο και εάν είναι το σιωνιστικό όραμα ενός εβραϊκού κράτους, μπορεί να υλοποιηθεί μόνο χωρίς σημαντικό αριθμό Παλαιστινίων μέσα σε αυτό. Και σήμερα το όραμα είναι ένα Ισραήλ που να εκτείνεται σε ολόκληρη σχεδόν την έκταση της ιστορικής Παλαιστίνης, όπου εξακολουθούν να ζουν εκατομμύρια Παλαιστινίων.
Το τωρινό γενοκτονικό κύμα έχει επιπλέον ένα άμεσο υπόβαθρο. Γεννήθηκε στην προσπάθεια να αποτραπεί η απόφαση των Παλαιστινίων για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στην οποία ακόμη και οι ΗΠΑ δεν θα μπορούσαν να αντιταχθούν.
Η αποτυχία της απελπισμένης ειρηνευτικής πρωτοβουλίας του υπουργού Εξωτερικών, Τζον Κέρι, νομιμοποίησε την παλαιστινιακή έκκληση προς τους διεθνείς οργανισμούς για τον τερματισμό της κατοχής.
Την ίδια στιγμή, οι Παλαιστίνιοι κέρδισαν την ευρεία διεθνή αποδοχή για την προσεκτική προσπάθεια της κυβέρνησης ενότητας να εκπονήσει και μια πολιτική συντονισμού μεταξύ των διαφόρων παλαιστινιακών ομάδων και αιτημάτων.
Από τον Ιούνιο του 1967 το Ισραήλ αναζητά έναν τρόπο για να κρατήσει τα εδάφη που κατέλαβε εκείνη τη χρονιά, χωρίς όμως την εκχώρηση δικαιωμάτων των δικών του πολιτών στον αυτόχθονο παλαιστινιακό πληθυσμό. Όλο αυτό το διάστημα, συμμετείχε σε μια παρωδία «ειρηνευτικής διαδικασίας» για να κερδίσει χρόνο σε μια μονομερή πολιτική εποικισμού στην περιοχή.
Με το πέρασμα των δεκαετιών η πολιτική του Ισραήλ διαφοροποιήθηκε ανάμεσα στις περιοχές που ήθελε να ελέγχει άμεσα και εκείνες που ήθελε να διαχειρίζεται έμμεσα, με στόχο μακροπρόθεσμα τη συρρίκνωση του παλαιστινιακού πληθυσμού στο ελάχιστο, μεταχειριζόμενη, μεταξύ άλλων, την εθνοκάθαρση και τον οικονομικό και γεωγραφικό στραγγαλισμό. Η γεωπολιτική θέση της Δυτικής Όχθης δημιουργεί την εντύπωση στο Ισραήλ ότι αυτό είναι δυνατόν να επιτευχθεί χωρίς να επιφέρει μία τρίτη εξέγερση ή την έντονη διεθνή καταδίκη.
Η Λωρίδα της Γάζας, από την άλλη, δεν προσφερόταν εύκολα για μια τέτοια στρατηγική. Από το 1994 η στρατηγική ήταν η γκετοποίηση της Γάζας και η προσδοκία ότι οι άνθρωποι εκεί -1,8 εκατομμύρια σήμερα- θα βυθιστούν στην αιώνια λήθη. Αλλά το γκέτο αποδείχθηκε εξεγερτικό και ότι δεν επιθυμεί να ζήσει σε συνθήκες στραγγαλισμού, απομόνωσης, πείνας και οικονομικής κατάρρευσης.
Το πρόσχημα
Στις 15 Μαΐου οι ισραηλινές δυνάμεις σκοτώνουν δύο Παλαιστίνιους νέους στην πόλη Μπεϊτούνια της Δυτικής Όχθης και η εν ψυχρώ δολοφονία τους αποτυπώνεται σε βίντεο. Η δολοφονία τριών Ισραηλινών εφήβων που απήχθηκαν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη ήταν πιθανώς αντίποινα για τις δολοφονίες των Παλαιστινίων παιδιών. Ωστόσο, αποτέλεσε το πρόσχημα για την καταστροφή της εύθραυστης ενότητας στη Δυτική Όχθη, αλλά και για την εφαρμογή του παλαιού ονείρου του αφανισμού της Χαμάς από τη Γάζα, έτσι ώστε το γκέτο να γίνει και πάλι ήσυχο.
Από το 1994, πριν ακόμη την άνοδο της Χαμάς στην εξουσία στη Λωρίδα της Γάζας, η ιδιαίτερη γεωπολιτική θέση της Γάζας κατέστησε σαφές ότι οποιαδήποτε λήψη συλλογικών κατασταλτικών μέτρων, θα μπορούσε να είναι μόνο μια επιχείρηση μαζικών δολοφονιών και καταστροφής.
Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή αυτού του κύματος προσδιορίζεται από πρόσθετους παράγοντες. Η εσωτερική κοινωνική αναταραχή του 2011, στο Ισραήλ, εξακολουθεί να σιγοβράζει και για ένα διάστημα τέθηκε το δημόσιο αίτημα για μείωση των στρατιωτικών δαπανών και τη μεταφορά χρημάτων από τον διογκωμένο αμυντικό προϋπολογισμό σε κοινωνικές υπηρεσίες.
Τυπικά χαρακτηριστικά των προηγούμενων σταδίων αυτής της κλιμακούμενης γενοκτονίας επανεμφανίζονται και σ’ αυτό το κύμα. Μπορούμε να επιβεβαιώσουμε και πάλι την συναινετική υποστήριξη των Ισραηλινών Εβραίων στη σφαγή των αμάχων της Λωρίδας της Γάζας χωρίς καμιά σημαντική φωνή διαφωνίας. Στο Τελ Αβίβ οι λίγοι που τόλμησαν να διαδηλώσουν κατά της σφαγής, ξυλοκοπήθηκαν από Εβραίους χούλιγκαν, ενώ η αστυνομία στεκόταν δίπλα και παρακολουθούσε αμέτοχη.
Ο ακαδημαϊκός κόσμος γίνεται μέρος του μηχανισμού. Το διάσημο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, Διεπιστημονικό Κέντρο Χερζλίγια, έχει δημιουργήσει «ένα επιτελείο πολιτών» όπου οι φοιτητές προσφέρονται να χρησιμεύσουν ως φερέφωνα στην προπαγανδιστική εκστρατεία στο εξωτερικό.
Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι πιστά και στρατολογημένα στην προώθηση της ισραηλινής πολιτικής και δεν δείχνουν εικόνες της ανθρώπινης καταστροφής που το Ισραήλ προκαλεί, ενώ πληροφορούν το κοινό τους ότι «ο κόσμος μας καταλαβαίνει και είναι μαζί μας». Οι ελίτ της Δύσης εξακολουθούν να προσφέρουν ασυλία στο «εβραϊκό κράτος». Ωστόσο, τα διεθνή Μέσα Ενημέρωσης δεν παρέχουν στο Ισραήλ το επίπεδο νομιμοποίησης που θα επιθυμούσε. Στις προφανείς εξαιρέσεις ανήκουν τα γαλλικά Μέσα Ενημέρωσης, ιδιαίτερα το France 24, καθώς και το BBC που συνεχίζουν να παπαγαλίζουν την ισραηλινή προπαγάνδα.
Ομάδες φιλο-ισραηλινών λόμπι συνεχίζουν να εργάζονται ακούραστα για να υποβάλουν την ατζέντα του Ισραήλ στη Γαλλία και την υπόλοιπη Ευρώπη, όπως κάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Ο δρόμος από εδώ και πέρα
Είτε πρόκειται για το κάψιμο ζωντανού νεαρού Παλαιστίνιου από την Ιερουσαλήμ ή τον πυροβολισμό δύο άλλων ή τη σφαγή ολόκληρων οικογενειών στη Γάζα, όλα αυτά είναι πράξεις οι οποίες μπορούν να διαπράττονται μόνο εάν το θύμα έχει επικοινωνιακά χάσει την ανθρώπινη υπόστασή του.
Σε όλη τη Μέση Ανατολή υπάρχουν πλέον φρικιαστικές περιπτώσεις όπου η απώλεια της ανθρώπινης υπόστασης έχει προκαλέσει αφάνταστη φρίκη, όπως συμβαίνει σήμερα στη Γάζα. Αλλά υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ των άλλων καταστάσεων και της Ισραηλινής βαρβαρότητας: Οι πρώτες είναι καταδικασμένες ως βάρβαρες και θεωρούνται απάνθρωπες σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ αυτές που διαπράττει το Ισραήλ εξακολουθούν να έχουν τη δημόσια άδεια και έγκριση του προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, των ηγετών της Ε.Ε. και των υπολοίπων φίλων του Ισραήλ παγκοσμίως.
Το σταμάτημα της κλιμακούμενης γενοκτονίας στη Γάζα και η αποκατάσταση των βασικών ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων των Παλαιστινίων όπου και αν βρίσκονται, συμπεριλαμβανομένο του δικαιώματος της επιστροφής, είναι ο μόνος τρόπος για να ανοίξει μια νέα προοπτική συνολικά στη Μέση Ανατολή.
* Ο συγγραφέας πολυάριθμων βιβλίων Ilan Pappe είναι καθηγητής Ιστορίας και Διευθυντής του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παλαιστινιακών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο του Exeter. Το άρθρο του αναδημοσιεύουμε από το Electronic Intifada
Μετάφραση: Νατάσσα Ακριβάκη
CNN: Οι Παλαιστίνιοι θέλουν και πεθαίνουν…
Σε ρεπορτάζ της περασμένης εβδομάδας, ο δημοσιογράφος Jake Tapper παίρνει συνέντευξη από την Ντιάνα Μπούτου, πρώην σύμβουλο της PLO. Αφού αποτυγχάνει να την… πείσει για την απόλυτη αθωότητα του Ισραήλ, της λέει ότι η Χαμάς δίνει οδηγίες στις γυναίκες και τα παιδιά να παραμένουν στα σπίτια τους για να σκοτωθούν από τις ισραηλινές βόμβες. Η Παλαιστίνια εκφράζει την αντίρρησή της για το ότι οι άνθρωποι θέλουν και πεθαίνουν και ο δημοσιογράφος ανταπαντά «Μα όχι, οι Παλαιστίνιοι ζουν σε μια κουλτούρα μάρτυρα, θέλουν και πεθαίνουν!».
Διαδήλωση ενάντια στα ψέματα του BBC
Διαδήλωση με συμμετοχή περίπου 5.000 ανθρώπων έγινε την Τρίτη έξω από τα γραφεία του BBC στο Λονδίνο, ως διαμαρτυρία για την κάλυψη της σφαγής στη Γάζα. Η Καμπάνια Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη παρέδωσε επιστολή που υπέγραψαν 45.000 άνθρωποι και επισημαίνει ότι η Λωρίδα της Γάζας βρίσκεται ακόμα υπό κατοχή και αποκλεισμό και το BBC παρουσιάζει το θύτη ως θύμα.
Την επόμενη μέρα στο ραδιόφωνο του BBC υπήρχε εκπομπή με τίτλο «Είναι το bbc προκατειλημμένο;», όπου μίλησε ο συγγραφέας Γκρεγκ Φίλο που τόνισε ότι πολύ συχνά απουσιάζει η παλαιστινιακή άπο ψη από την κάλυψη, αλλά κυρίως απουσιάζει η ιστορική διάσταση, ότι δηλαδή ο πληθυσμός της Γάζας είναι σε μεγάλο βαθμό πρόσφυγες του 1948.
