Του Μάνου Καλογιάννη
Το πρόσφατο συμβάν στο Μέγαρο με τους καλλιτέχνες που δεν μπόρεσαν να συγκρατηθούν και ξέσπασαν σε ηχηρά γέλια, ακούγοντας τον υπουργό Πολιτισμού, Πάνο Παναγιωτόπουλο, να εξυμνεί την ανταγωνιστικότητα της «οικονομίας της Κίνας και άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής», προτού προβεί στο γνωστό παραλήρημα, είναι ενδεικτικό του τρόπου με τον οποίο η εξουσία, ανέκαθεν, αντιμετώπιζε τον πολιτισμό και τους πολίτες. Το θέμα, ωστόσο, είναι ότι πλέον κάτι φαίνεται να αλλάζει από την απέναντι πλευρά, εκείνη στην οποία ανήκουν όλοι όσοι υπέμεναν σιωπηλά -έως τώρα- τέτοιου είδους λογύδρια…
Πράγματι, λίγα πράγματα είναι πιο κωμικά από τις δημόσιες ομιλίες ή -ακόμα καλύτερα- τις «σκέψεις» των εκάστοτε υπουργών Πολιτισμού. Πρώτα απ’ όλα, επιμένουν να επαναλαμβάνουν μονότονα εδώ και δεκαετίες τις ίδιες αερολογίες. Έπειτα, συνηθίζουν να μας ενημερώνουν σεμνότατα για τη δική τους (προσωπική, κομματική, κρατική… αναλόγως) συμβολή. Στο τέλος, καταλήγουν πάντοτε ή τουλάχιστον κατέληγαν μέχρι πρόσφατα, σε θαρραλέες δεσμεύσεις: ο τάδε φοβερός νόμος που είναι στα σκαριά και σε λίγο θα ψηφιστεί, η δείνα κρατική ενίσχυση κ.λπ. Πού είναι το κωμικό στοιχείο σε όλα αυτά, θα αναρωτηθεί εύλογα κανείς.
Μόνο στενοχώρια και απελπισία θα έπρεπε να προξενεί η αδιαφορία, η προχειρότητα και η υποκρισία που χαρακτηρίζει διάφορους σφουγγοκωλάριους, οι οποίοι μετατρέπονται εν μία νυκτί σε ειδήμονες, σέρνοντας στη συνέχεια το θλιβερό τους σαρκίο σε εκθέσεις, φεστιβάλ, συναυλίες και παραστάσεις που τους κάνουν να πλήττουν θανάσιμα και απ’ όπου, κατά κανόνα, αποχωρούν γρήγορα-γρήγορα μετά τις ομιλίες και τα βεγγαλικά (εκτός κι αν ακολουθεί δείπνο ή μπουφές της προκοπής). Ας θυμηθούμε εδώ, ορισμένες από τις μεγάλες μορφές που διετέλεσαν υπουργοί Πολιτισμού τα τελευταία, μόνο, χρόνια: Ευάγγελος Βενιζέλος, Θεόδωρος Πάγκαλος, Κώστας Καραμανλής (για συμβολικούς λόγους…), Γιώργος Βουλγαράκης, Μιχάλης Λιάπης, Αντώνης Σαμαράς, Παύλος Γερουλάνος, Κώστας Τζαβάρας, Πάνος Παναγιωτόπουλος… Εκλεκτή πινακοθήκη, το δίχως άλλο, η οποία περιλαμβάνει δύο πρωθυπουργούς, έναν άνθρωπο που θα έπρεπε εδώ και καιρό να είναι πρωθυπουργός (ή ισοβίτης αναλόγως της σκοπιάς, από την οποία βλέπει κανείς τα πράγματα), καθώς και διάφορα άλλα φωτεινά πνεύματα.
Κι όμως, είναι τέτοιος ο στόμφος και η ασχετοσύνη διαφόρων γραβατωμένων «οραματιστών», οι οποίοι στα λόγια εμφανίζονται έτοιμοι να χτίσουν «νέους Παρθενώνες» (ίσως και να είναι, εδώ που τα λέμε, αλλά με το στυλ που άρεσε στον Παναγιώτη Κανελλόπουλο), ενώ ταυτόχρονα κάθε τους φράση, σκέψη και «ιδέα» αποτελεί αποθέωση της ανικανότητας, της ανεπάρκειας και φτηνού πολιτικαντισμού, που μόνο γελώντας πρέπει να τους αντιμετωπίζει κανείς.
Ακόμη πιο κωμικό είναι όταν παρόμοιοι λόγοι εκφωνούνται σήμερα δημόσια, σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια. Σαν να είναι ακόμα δυνατόν να τη σκαπουλάρει κανείς με λίγες λαμπερές κενολογίες. Όχι, αγαπητοί φίλοι, δεν πρέπει να αφήνουμε τέτοιες ευκαιρίες να περνούν ανεκμετάλλευτες. Όπου πετυχαίνουμε τέτοιους κυρίους, όπου ακούμε ασυναρτησίες, βερμπαλισμούς και ανοησίες, ας γελάμε δυνατά. Ας τους δείχνουμε τι ακριβώς αισθανόμαστε, και πώς ακριβώς φαντάζουν στα μάτια μας: ασήμαντοι, μικροί και γελοίοι. Παλιοί βασιλιάδες που ξέπεσαν και τίποτα δεν μπορεί πια να σκεπάσει τη γύμνια τους.
Εν ολίγοις, δεν λέω τίποτα παραπάνω από το προφανές: Ας τους αντιμετωπίζουμε όπως, όντως, είναι. Για γέλια.
Με κόντρα τον καιρό: Γέλια…
Σχόλια
