Σε φάση κλιμάκωσης η επιχείρηση «εμπορία της αθλιότητας, εξαγορά της μιζέριας, αποχαύνωση των συνειδήσεων». Στριμωγμένη η κυβέρνηση στο απαρέγκλιτο πρόγραμμα λεηλασίας, εκλιπαρεί για ανοχή από τους δανειστές
του Δημήτρη Υφαντή
Δύσκολο να αποφευχθεί ο πειρασμός της πικρής υπενθύμισης της προεκλογικής δήλωσης του πρωθυπουργού: «Eγώ σας λέω ότι σκίζω τα μνημόνια μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό, σελίδα τη σελίδα». Η τρόικα, βέβαια, ήταν ξανά εδώ και πλέον επιστρατεύεται ο εφησυχασμός: «E, δεν έγινε και τίποτα, μια χαλαρή επίσκεψη ήταν».
Δύο στοιχεία επικοινωνιακού θορύβου, αλλά και εκκωφαντικής αποσιώπησης, αρκούν, ως αποδεικτικά της δυσχερούς θέσης του πρωθυπουργικού κέντρου. Η νέα «έξοδος στις αγορές» είχε προβληθεί ως επιθετική κίνηση απάντησης στις αξιώσεις της τρόικας για κάλυψη του δημοσιονομικού κενού. Το φιάσκο κουκουλώθηκε πλήρως από τα καθεστωτικά ΜΜΕ.
Παράλληλα, η ευκαιρία δεν πήγε χαμένη, ώστε να απευθυνθούν αρμοδίως προειδοποιήσεις παραμονής στον «ενάρετο» δρόμο της πλήρους συμμόρφωσης, με αποδέκτες τα κυβερνητικά κλιμάκια. Ενδεικτικά, με σχετικό άρθρο (Να φύγει η τρόικα ή να μη φύγει, 16/7) ο Α. Καρακούσης δ/ντής στο Βήμα, μήνυσε να κοπούν τα μεγάλα λόγια περί εξόδου από το Μνημόνιο και προκαταβολικής απόρριψης νέου δανεισμού. Η λογική του Α. Καρακούση ήταν, ούτε λίγο-ούτε πολύ: Η τρόικα είναι εγγύηση για τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων και είναι επίσης εγγύηση για την έξωθεν καλή μαρτυρία της χώρας – είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να φύγει;
Άλλο εντυπωσιακό των ημερών: Με δυσκολία συγκράτησε την ανακούφισή του το πολυπλόκαμο σύστημα από τη σύλληψη Μαζιώτη, όχι προφανώς γιατί αποσοβήθηκε κάποια απειλή για το ίδιο. Πολύτιμη σανίδα σωτηρίας αναζητείται, πεδίο διαφυγής. Τελικώς, τζίφος! Ελλείψει… αντιπάλου, πρόθυμου να εγκλωβιστεί στο φτηνό παίγνιο της τρομολαγνείας και των «δύο άκρων», η υπόθεση εκφυλίστηκε σε κοκορομαχίες των γαλάζιων υπουργών για το ποιος θα καρπωθεί τη «δόξα» μιας υπόθεσης, που μόνο από τύχη δεν κατέληξε σε τραγωδία με αθώα θύματα στο κέντρο της Αθήνας.
«Μέχρι τον Σεπτέμβρη να είστε καλά παιδιά»
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η τρόικα αποχώρησε. Ησύχως, αφού άλλος ένας γύρος επιτόπου, κατοχύρωσε μέχρι κεραίας την ατζέντα των επόμενων μηνών. Αυτό που έχει, όμως, μια σημασία να σχολιαστεί τώρα, δεν εξαντλείται στην ελεεινή (και οδυνηρή ασφαλώς) επανάληψη του μαρτυρίου της σταγόνας, δηλαδή των προαπαιτούμενων, των εντολών και των εκβιασμών. Κάτι χειρότερο έχει συντελεστεί και στρώνει το έδαφος για την ερχόμενη, ακόμη (κι όμως είναι δυνατόν) πιο εφιαλτική φάση. Το έσχατο στάδιο εμπέδωσης της κοινωνικής εξαθλίωσης και της υποθήκευσης της χώρας, επενδύεται με φρίκη: Εμπορία της αθλιότητας, εξαγορά της μιζέριας, αποχαύνωση συνάμα των συνειδήσεων. Οι ανασφάλιστοι εξαγγέλλεται τώρα πως θα καλύπτονται (πώς άραγε;) σε ένα κατεδαφισμένο ΕΣΥ. Οι φτωχοί θα δικαιούνται κρατικής ελεημοσύνης, βαφτισμένης ως ελάχιστο (δεν γίνεται… ελαχιστότερο) εγγυημένο εισόδημα. Οι δόσεις της φοροληστείας θα παρατείνονται και μαζί με τα «κόκκινα» δάνεια θα αλυσοδέσουν ζωντανούς- νεκρούς τους οφειλέτες.
Κι ενώ ακόμη κι αυτές οι ακάλυπτες επιταγές «ελάφρυνσης» τελούν υπό την έγκριση των δανειστών, ο Α. Σαμαράς αιτήθηκε ανοχή από τη Μέρκελ, επικαλούμενος τον «πολιτικό κίνδυνο» του ΣΥΡΙΖΑ. Σύμφωνα με την επίσημη ειδησεογραφία την εξασφάλισε και έτσι αναζήτησε, επιπλέον, λίγη από τη λάμψη του Ιταλού ομολόγου του. Πολλά συμπυκνώνονται εδώ. Ποιος παραμένει το μεγάλο αφεντικό, πόσο ασφυκτικά ανύπαρκτος είναι ο βαθμός «χαλάρωσης» που επιτρέπει το διευθυντήριο Βρυξελλών-Φραγκφούρτης (έδρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας) -Βερολίνου, έστω και υπό -και παρά- τις όποιες μετατοπίσεις ισορροπιών και συσχετισμών. Μαρτυρά, επίσης, η προσέγγιση Σαμαρά και Ρέντσι την ποιότητα αυτής καθεαυτής της «διαφοροποίησης» του τελευταίου από τον Μερκελισμό. Ένας Ευ. Βενιζέλος ίσως κάπου εδώ θα αναζητούνταν. Πού αλλού αν όχι στο δρόμο που χαράζει ο νέος Ιταλός αστέρας της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη;
Πράγματι σκίζουν το Μνημόνιο
Ο αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, καθηλωμένος στα βαλτόνερα της κεντροαριστερής ανασύστασης, αναγκάζεται να αντιπολιτεύεται δημοσίως όσα το κόμμα του έχει συνυπογράψει στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας». Όσα, δηλαδή, πραξικοπηματικά υλοποιεί με Υπουργικές Αποφάσεις η συγκυβέρνηση της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ, εξ ολοκλήρου και αδιαιρέτου (για να μην τρελαθούμε εντελώς). Η σφαγιαστική αξιολόγηση προωθείται με αλλεπάλληλες πειθαρχικές εγκυκλίους, οι απολύσεις επιπλέον 7.000 υπαλλήλων λανσάρονται ως «ασπίδα» ανθρωποθυσιών, ώστε να μη ζητηθούν από την τρόικα, κι άλλες, επιπλέον! Ο εμπορικός κόσμος δέχεται τη χαριστική βολή με τη σαρωτική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Η κυβέρνηση καταπάτησε ωμά τα συμφωνηθέντα με τους εμπορικούς συλλόγους. Οι ιδιωτικοποιήσεις, που κατάντησαν κακόφημη λέξη, όρος κατ’ ευφημισμό για την άλωση του εθνικού πλούτου, διαφημίζονται ακόμη κι ως «ισοδύναμο» αντάλλαγμα, ώστε να μη ληφθούν, διατυμπανίζει η καθεστωτική προπαγάνδα, νέα μέτρα. Κι εφόσον είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως εναπομείναντα εργοστάσια κλείνουν και οι εξαγωγές βυθίζονται, τούτα ερμηνεύονται ως προσωρινές παράπλευρες απώλειες της αναγκαίας προσαρμογής στην «ελεύθερη αγορά», απέναντι στον παρωχημένο συντεχνιακό κρατισμό…
Οι δανειστές, συνεπώς, όρισαν το «παρακάτω» ως γνώμονα επιτάχυνσης του κυβερνητικού έργου.
Οι σελίδες του Μνημονίου «σκίζονται», μία-μία, όταν και όσες, αχρείαστες πια, αποτυπώνονται σε νόμους και (πολύ περισσότερο) εφαρμόζονται, στην κυριολεξία, διά «πυρός και σιδήρου». Άρα, το κλασικό «από Σεπτέμβρη», ως καταληκτικό συμπέρασμα της θερινής επιθεώρησης της τρόικας διαβάζει το ημερολόγιο λάθος.
