του Δημήτρη Ουλή
Κάθομαι στη καρέκλα του κομμωτηρίου για το καθιερωμένο εξαμηνιαίο μου κούρεμα, με συνοδεία «ελληνάδικης» μουσικής (το ηχείο βρυχάται ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου) όταν κάποια στιγμή το πρόγραμμα διακόπτεται για διαφημίσεις: Φωτογραφίσεις και βιντεοσκοπήσεις γάμων σε τιμή ευκαιρίας. Η κομμώτρια μονολογεί: «Για κοίτα ρε πού φτάσαμε! Ολόκληρες ραδιοφωνικές εκπομπές να διαφημίζουν γάμους και βαπτίσεις!». «Σε λίγο καιρό θα μοιράζουν και γυναίκες», απαντώ. «Οι δέκα πρώτοι που θα στείλουν SMS στον τάδε αριθμό, κερδίζουν από μία αβάδιστη Bουλγάρα, με απόλυτη εχεμύθεια, στον προσωπικό σας χώρο». Η κομμώτρια εξανίσταται. «Βουλγάρα ε; Δεν είναι φοβερό; Ακόμα και στην πορνεία οι ξένες μάς έχουν φάει τη δουλειά».
Βγαίνω έξω, να αναπνεύσω αέρα. Μα τον ηχητικό ρύπο διαδέχεται τώρα ο οπτικός. Κοντά δύο εβδομάδες που τέλειωσε το πανηγύρι των εκλογών κι όμως, τα πανό και οι αφίσες με τα πρόσωπα των υποψήφιων δημάρχων εξακολουθούν να μοστράρουν ασφυκτικά σε κάθε γωνιά, σε κάθε πλατεία και κάθε δρόμο – ξεθωριασμένες και στραπατσαρισμένες βέβαια, αλλά ικανές παρ’ όλα αυτά να σου χαλάσουν την ημέρα. Επιτέλους, κύριοι και κυρίες: Δεν θα έπρεπε κάποιος να φροντίσει για την άμεση αποκαθήλωσή σας; Όπως σας κρεμάσανε, απαιτώ να σας ξεκρεμάσουν. Σε τίποτα δεν σας έφταιξα να με ταλαιπωρείτε ακόμα -δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές!- με την αφεντομουτσουνάρα σας. Αν είσαστε τόσο «δημοκράτες» όσο θέλετε να θεωρείστε, πρέπει κάποια στιγμή να σεβαστείτε την ανάγκη μας για λίγο ορίζοντα, πρέπει να μπει ένα ελάχιστο όριο στην ασυδοσία της πανταχού παρουσίας σας. Θα σας άρεσε δηλαδή αν εγώ σας ανάγκαζα με το ζόρι να βλέπετε την ίδια πάντοτε φωτογραφία μου, μέρα και νύχτα;
Διερωτώμαι οδυνηρά, γιατί πιστεύω ότι τα δύο περιστατικά συνδέονται μεταξύ τους: ο χρυσαυγίτης που βρίσκεται μέσα μας -έστω κι αν το αρνούμαστε μετά βδελυγμίας· και ο μεγάλος αδελφός που βρίσκεται έξω μας- στο πρόσωπο του εκάστοτε δημάρχου, περιφερειάρχη, αντιπεριφεριάρχη, ευρωβουλευτή, «σωτήρα», που μας κοιτά μέσα από την αφίσα του. Εξού και η άποψή μου για τον τελικό νικητή των προσφάτων εκλογικών αναμετρήσεων. Νίκησε οπωσδήποτε ο χρυσαυγίτης (δεδηλωμένος ή άδηλος) με όλο το ρατσιστικό και ξενοφοβικό του στερεότυπο. Και νίκησε, επίσης, η αισθητική ασχήμια, η ασφυξία από την τόσο τεράστια συγκέντρωση μετριότητας και ασημαντότητας. Ριζοσπαστικοποίηση προς τα αριστερά; Θα αστειεύεστε, βέβαια. Μην μας ξεγελά το προβάδισμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η νίκη δεν κρίνεται στο επίπεδο των προεκλογικών δηλώσεων (εκεί όλοι τα καταφέρνουν θαυμάσια) αλλά στο επίπεδο των συνεργασιών και των συμβιβασμών που θα απαιτηθεί να γίνουν, προκειμένου η αξιωματική αντιπολίτευση να πάρει την εξουσία και να παραμείνει σ’ αυτήν. Όταν θα δούμε τις συνεργασίες και τους συμβιβασμούς αυτούς, τότε θα αποφανθούμε και για την όποια ριζοσπαστικοποίηση «προς τα αριστερά» της κοινωνίας. Και εύχομαι τότε η σοδειά να μην είναι πενιχρή.
