Πώς η φάρσα επαναλαμβάνεται σαν τραγωδία – Ο Χαρδούβελης σε ρόλο Στουρνάρα, ο Σαμαράς σε ρόλο πλασιέ, ο Βενιζέλος πάντα Βενιζέλος, κι όλοι μαζί ποντάρουν στον… ΣΥΡΙΖΑ
του Δημήτρη Υφαντή
Έχει πολλαπλά επαληθευτεί το ρητό πως «στην ιστορία η τραγωδία επαναλαμβάνεται ως φάρσα».Κι όμως, ενώ τα στοιχεία του γκροτέσκο στο πεδίο της πολιτικής συμπεριφοράς παροξύνονται στο μέγιστο βαθμό, παράλληλα, οι πληγές στο κοινωνικό σώμα αγγίζουν επικίνδυνα διαστάσεις αναπότρεπτου.
Η κυβέρνηση, στη νέα σύνθεσή της, δεν χρειάστηκε και πολύ χρόνο για να ξεδιπλώσει τις προθέσεις της και να φανερώσει τα όριά της. Ο νέος υπουργός Οικονομικών παρέδωσε με κάθε επισημότητα τα δικά του διαπιστευτήρια απαρέγκλιτης εφαρμογής των επαχθών «προαπαιτουμένων» στο Eurogroup. Ενώ ο διοικητής της ΤτΕ προχώρησε στα πρώτα δείγματα εφαρμοσμένης πολιτικής, με τις σφαγιαστικές ρυθμίσεις που ανακοινώθηκαν για τα χρέη των πολιτών στις τράπεζες. Ήσυχος ο πρωθυπουργός επιδίδεται στο θλιβερό ρόλο του πλασιέ του εθνικού πλούτου της χώρας και λανσάρει το πλιάτσικο ως ξαναζεσταμένο «σενάριο επιτυχίας». Ο κυβερνητικός εταίρος του, αγκωνάρι της «προοδευτικής σταθερότητας», δυστυχώς δεν μπορεί ακόμη απερίσπαστος να αφιερωθεί στα καθήκοντα της κεντροαριστερής ανασύστασης. Το δικαστικό κατεστημένο τον σπιλώνει για κάτι… παλιές υποθέσεις. Φταίει, προφανώς, ο ΣΥΡΙΖΑ!
Δεν είναι λάθος η αίσθηση πως το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Τηρουμένων των αναλογιών, θυμίζει τη συγκυρία αμέσως μετά τις διπλές εκλογές του Ιούνη του 2012. Η εξαγγελία της «επαναδιαπραγμάτευσης» ενταφιάστηκε με την κατηγορηματική δέσμευση Στουρνάρα κατά τις προγραμματικές δηλώσεις της τότε τρικομματικής, πως «διαπραγμάτευση δεν υφίσταται, μόνο τήρηση των συμφωνηθέντων». Έτσι, η οσμή του γελοίου που αναδύεται από την ειδησεογραφία των φτηνών επικοινωνιακών κινήσεων των νέων υπουργών κακοφορμίζει. Πρόκειται για εντελώς φυσιολογικό φαινόμενο. Ούτε είναι συμπτωματικό πως οι αγχώδεις επιδείξεις διαφοροποίησης, στα όρια της σχιζοειδούς εκδήλωσης «διπλής προσωπικότητας», αφορούν κυρίως όσους υπουργούς προέρχονται ή επενδύουν σε ρόλους στην εκκολαπτόμενη Κεντροαριστερά και δευτερευόντως όσους δόθηκαν με «δανεική» μεταγραφή από τα κανάλια, εκεί όπου είχαν διαπρέψει σε λαϊκίστικη προπαγάνδα κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Τη γραμμή της νομιμοφροσύνης και του σιωπητήριου υπάρχει και πάλι ο κατάλληλος άνθρωπος για να την εκπέμψει. Ο διορισμός Χαρδούβελη, απευθείας από το τραπεζικό λόμπι και η μετάθεση Στουρνάρα σε θέση τοποτηρητή της τρόικας στην Τράπεζα της Ελλάδας, συνιστούν ως επιλογές τα πιο οδυνηρά αποκαλυπτήρια για τη συγκυβέρνηση Σαμαρά και Βενιζέλου και, μάλιστα, μετά (και κυρίως παρά) το συντριπτικό εκλογικό πλήγμα.
Να πώς η τραγωδία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Με όλα όσα (και παρ’ όλα όσα) επιταχύνεται το πογκρόμ των εργαζομένων στο Δημόσιο μέσω του μηχανισμού της διαθεσιμότητας, αποτελούν «κεκτημένο» πλέον οι μαζικές απολύσεις μετά την κυβερνητική απόφαση για τη Χαλυβουργία και αναρτάται γενικευμένο πωλητήριο σε… τιμές Κίνας. Καθώς, καθημερινά στην κυριολεξία, εκτελείται το πρόγραμμα της καταστροφής, είναι μάλλον άχαρη και ενδεχομένως και αποπροσανατολιστική η διελκυστίνδα περί επικείμενων ή όχι νέων μέτρων.
Μεγαλύτερη αξία έχει η αξιολόγηση και της πολιτικής στρατηγικής του κυβερνητικού κέντρου. Τα πολιτικά εχέγγυα που εξασφαλίζουν την… αξιοπιστία του Γκ. Χαρδούβελη απέναντι στα αφεντικά του σε Βρυξέλλες, Βερολίνο και ΔΝΤ, συνοψίζονται στον παράδοξο τίτλο «ποντάρουν στον… ΣΥΡΙΖΑ». Όλο και θα κλιμακώνεται η άσκηση ασφυκτικής πίεσης στην Αριστερά, με στόχο να συρθεί στο «εθνικό τόξο», ως υπεύθυνη αντιπολίτευση, πολύ περισσότερο ως δήθεν αυριανή κυβέρνηση. Έντεχνα φουσκώνουν με διαστάσεις εθνικής σωτηρίας την επικείμενη διευθέτηση του χρέους, η οποία, μάλιστα, ενέχει τη βαθύτερη θεμελίωση της υποθήκευσης της χώρας και ως προς την έκταση της κοινωνικής διάλυσης και ως προς τη χρονική διάρκεια των επαχθών όρων και ως προς την ολοκληρωτική κατάλυση της δημοκρατικής υπόστασης και της εθνικής κυριαρχίας. Και δεν είναι καθόλου απίθανο εδώ να εμπλακεί και το «κινητό», ούτως ή άλλως με βάση τις συνταγματικές ρυθμίσεις, ορόσημο της προεδρικής εκλογής. Ο στόχος των 180 θα ονομαστεί όρος σταθερότητας για την «εθνική διαπραγμάτευση» του χρέους και όποιος τον αντιμάχεται θα είναι, προφανώς, υπονομευτής της ομαλότητας και πυροδότης της αποσταθεροποίησης για μικροκομματικά οφέλη.
Άρα, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παγιδεύεται, δεν σπαταλά το ανατρεπτικό του φορτίο και δεν εξανεμίζει τη ριζοσπαστική του πνοή στην «αναμονή» της εκλογικής εναλλαγής, τόσο θα στιγματίζεται με κάθε αφορμή ως δύναμη ανωμαλίας και διχασμού. Αλλά καθώς η ασταθής ισορροπία του μετεκλογικού σκηνικού αναδεικνύει την Αριστερά ως τον μοναδικό φορέα απεμπλοκής της κοινωνίας από το τέλμα και την απόγνωση, είναι σαφές πως τα «δεν» και «δεν», δεν επαρκούν πλέον. Η αμυντική και αρνητική οριοθέτηση εξαντλεί την ευεργετική δυναμική της. Είναι ήδη η ώρα των θετικών τομών, των μετασχηματισμών και των πρωτοβουλιών.
