επιΚοινωνία του Μάριου Διονέλλη
Είναι το δεύτερο σημείωμα, μετά την Αμφίπολη, που σας ενοχλώ για θέματα Αρχαιολογίας. Αυτό εδώ έχει να κάνει με το συνδικαλισμό στο συγκεκριμένο κλάδο και με ένα περιστατικό από το Ηράκλειο. Με λίγα λόγια: Οι έκτακτοι αρχαιολόγοι διαμαρτύρονταν με 24ωρη απεργία για την απαξίωση του πανεπιστημιακού πτυχίου τους, που τους στέλνει σωρηδόν στην ανεργία. Στην Κρήτη, συγκεντρώθηκαν στον φυσικό τους χώρο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου και θέλησαν να αποκλείσουν συμβολικά για λίγα λεπτά τα ταμεία του μουσείου και να αφήσουν ελεύθερη την είσοδο για τους επισκέπτες.
Απέναντί τους δε βρήκαν ούτε το διευθυντή του Μουσείου, ούτε τα ΜΑΤ, ούτε κάποια άλλη δύναμη καταστολής. Βρήκαν την κάστα των αρχαιοφυλάκων. Τους ανθρώπους που -υποτίθεται- ότι δουλεύουν μαζί. Εκείνοι ήταν που τους έδιωξαν κακήν-κακώς βγάζοντάς τους από τον περίβολο του Μουσείου να διαδηλώσουν έξω, στο πεζοδρόμιο.
Εκείνοι, οι φύλακες, ήταν που θίχτηκαν περισσότερο. Εξ ονόματος ίσως του ίδιου του υπουργού Πολιτισμού ή ίσως του πρωθυπουργού της Κίνας που εγκαινίασε το Μουσείο το καλοκαίρι ή και του ίδιου του Λέοντος της Αμφίπολης που αυτές τις μέρες δοξάζει την ελληνική αρχαιότητα. Κι ας μένουν στην ανεργία και την απαξίωση οι αρχαιολόγοι. Ίσως να τους έχει συνεπάρει τους αρχιφύλακες, η λάμψη της κυρίας Παναγιωταρέα που αυτές τις μέρες εκτελεί χρέη εκπροσώπου τάφου. Ίσως ο υπερβάλλων ζήλος να προέρχεται από τη γνώση ότι απέναντί τους έχουν ανθρώπους μορφωμένους που, παρά τα πτυχία τους, δεν καταφέρνουν να δουλέψουν στο Μουσείο, ενώ εκείνοι είχαν τις κατάλληλες διασυνδέσεις στα τοπικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ την εποχή που έπρεπε.
Πολλά μπορεί να υποθέσει κανείς γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Για ένα όμως μπορεί να είναι κανείς σίγουρος. Πως έρχεται και η σειρά τους και τότε δε θα είναι κανείς εκεί να τους υπερασπιστεί.
Ούτε ο ίδιος ο Μεγαλέξανδρος.
