«Γνωρίστηκαν στή Βενετία μέ τόν Γιάννη, μπροστά στόν Ἅγιο Μάρκο, μπροστά στούς κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς. Πῆγαν νά φᾶνε μαζί, ἔμοιαζε μέ διαφημιστικό, ἦταν ἀκριβῶς σάν διαφημιστικό, τρεῖς μέρες ἀργότερα τοῦ εἶπε ναί ἐπειδή ἦταν σάν διαφημιστικό. Ἐπιτέλους, ἡ ζωή εἶχε γίνει διαφημιστικό. Μπῆκαν στήν Κωνσταντινούπολη μέ σκοπό ἡ ζωή νά γίνει διαφημιστικό καί τά κατάφεραν. Ὀργάνωσαν σταυροφορίες μέ σκοπό νά σβήσουν τήν αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων ὥστε νά συναντηθεῖ μέ τόν Γιάννη μπροστά στόν Ἅγιο Μάρκο καί νά ζήσουν ἕνα διαφημιστικό τριήμερο. Ἔκαναν ἔρωτα τυλιγμένοι μέ μαῦρα σεντόνια. Ἔλεγαν πράγματα πού κάπου τά εἶχαν ἀκούσει, κάπου τά εἶχαν δεῖ, κάτι τούς θύμιζαν αὐτά τά λόγια πού ἔλεγαν ὁ ἕνας στόν ἄλλον. Τῆς ἔκανε πρόταση γάμου ἐνῶ κατάπινε τήν τελευταία μπουκιά κι ἐκείνη ἔπρεπε νά γελάσει, νά τόν ρωτήσει ἄν μιλάει σοβαρά κι ὕστερα νά πεῖ ναί.
Κατάπιε, γέλασε, τόν ρώτησε ἄν μιλάει σοβαρά κι ὕστερα εἶπε ναί. Ὀργάνωσαν σταυροφορίες μέ σκοπό νά πάει μέ τόν Γιάννη νά φάει μακαρονάδα ὥστε νά γελάσει, νά τόν ρωτήσει ἄν μιλάει σοβαρά κι ὕστερα νά πεῖ ναί. Εἶπε ναί, δέχτηκε. Μπῆκαν στήν Κωνσταντινούπολη, τά ἔκαναν γυαλιά καρφιά, πλακώθηκαν μεταξύ τους καί μερικά χρόνια ἀργότερα ἄρχισαν νά γυρίζουν διαφημιστικά. Συνεχίζουν τίς σταυροφορίες μέσω τῶν διαφημιστικῶν μέ μεγάλη ἐπιτυχία, ἐπαναλαμβάνουν πράγματα πού ἔχουν ἀκουστεῖ κάπου, θυμοῦνται χειρονομίες πού τίς ἔχουν δεῖ κάπου, καταπίνουν, γελᾶνε, λένε ναί, δέχονται τίς προτάσεις γάμου. Ὅλα εἶναι πολύ φυσικά, ὅλα ἔχουν γίνει φοβερά φυσικά, ἐπιτέλους ἡ ζωή ἔγινε φυσική, ἀπό τό 1204 καί μετά ἡ ζωή ἄρχισε νά γίνεται ἀπίστευτα φυσική, καθαρή, δημοκρατική, ἰσορροπημένη. Καθώς περνάει ὁ χρόνος γίνεται ὅλο καί πιό φυσική, σχεδόν χαμογελαστή, ὅλο εὐχάριστες μπουκιές, μακαρόνια, σάλτσα, κιμάς, κόκκινο κρασί, ψίχουλα στό τραπέζι πού θά τά μαζέψει ὁ Γιάννης καί θά τά πετάξει στά περιστέρια. Ἐπιτέλους μπῆκαν στήν Κωνσταντινούπολη, διέλυσαν τήν αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων, τά ἔκαναν γυαλιά καρφιά. Τό στιβαρό χέρι τοῦ Γοδεφρείδου Βιλλαρδουῒνου ὁδήγησε τήν πολιτισμένη ἀνθρωπότητα μέ ἀποφασιστικότητα πρός τά διαφημιστικά. Ἦταν ἱστορική ἀναγκαιότητα τά διαφημιστικά, πάντα ὑπῆρχαν διαφημιστικά καί οἱ Βυζαντινοί τό ἔκρυβαν, ἔπρεπε νά μποῦν στήν Κωνσταντινούπολη νά διαλυθεῖ ἡ ἀπάτη, νά μποροῦν νά παντρεύονται τρώγοντας μακαρόνια μέ κιμά, νά μαζεύουν ψίχουλα σέ μία χαρτοπετσέτα καί νά ταῒζουν τά περιστέρια. Ἄν δέν ἔμπαιναν στήν Κωνσταντινούπολη δέν θά ἀποκτοῦσε ποτέ ἡ ἀνθρωπότητα χαρτοπετσέτες, διαφημιστικά, ὡραῖα μακαρόνια μέ κιμά, ξεναγούς μέ ὡραῖα παντελόνια. Ἦταν ἱστορική ἀναγκαιότητα τά παντελόνια, ἡ πρόταση γάμου τοῦ Γιάννη ἦταν ἱστορική ἀναγκαιότητα, τό στιβαρό χέρι τοῦ Γοδεφρείδου Βιλλαρδουῒνου τήν ὁδήγησε νά πεῖ τό ναί μέ μεγάλη ἀποφασιστικότητα. Ἦταν ἕνας γάμος μέ φόντο τούς κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς, μέσα σέ μαῦρα σεντόνια.
Ἑλληνίδα, μελαχρινή, ξενυχτισμένη. Τούς περιμένει στό λιμάνι τό κρουαζιερόπλοιο. Συνεχίζουν τίς σταυροφορίες μέσω τῶν διαφημιστικῶν, τά καταφέρνουν ἀρκετά καλά, ἔχουν μάθει νά τά κάνουν γυαλιά καρφιά μέ ἀπόλυτα φυσικό τρόπο, ἀπό τό 1204 καί μετά ἡ ὑπόθεση γυαλιά καρφιά ἐξελίσσεται ἤρεμα, ἀνθρώπινα, πολιτισμένα, ὁμαλά. Παρατηροῦν τόν ἑαυτό τους στά διαφημιστικά, ἀκόμα κι ὅταν χέζουν συμπεριφέρονται διαφημιστικά, κάποτε θά βρεθεῖ ἕνας τρόπος νά διαφημίζονται τά σκατά. Ἡ αὐτοκρατορία τῶν Ρωμαίων ἐμπόδιζε νά διαφημιστοῦν τά σκατά, αὐτό ἦταν ἀπαράδεκτο. Οἱ Βυζαντινοί δέν θά ἀνακάλυπταν ποτέ τά διαφημιστικά, εἶχαν ἀλλοῦ τό νοῦ τους, αὐτό ἦταν ἀπαράδεκτο. Ἔπρεπε νά γίνουν ὅλα γυαλιά καρφιά ὥστε νά ταξιδεύουν ἀργότερα μέ τήν ἡσυχία τους τά πλοῖα τῆς ἀγάπης, φορτωμένα μέ τηλεοπτικούς δέκτες πού ἀναμεταδίδουν διαφημιστικά μέσα στό πέλαγος. Τά κρουαζιερόπλοια ἦταν ἱστορική ἀναγκαιότητα, ἀπό ἀρχαιοτάτων χρόνων ὁ ἄνθρωπος ἐπιθυμοῦσε νά ταξιδεύει μέ κρουαζιερόπλοια, νά φοράει παντελόνια καί νά βλέπει μέσα στό ἀγριεμένο πέλαγος διαφημιστικά.»
Χρῆστος Βακαλόπουλος, «Ἡ γραμμή τοῦ ὁρίζοντος»
