Είμαι πολύ θυμωμένη, φίλοι μου…
Γεμίσαμε προγράμματα: επισιτιστικά, αλληλεγγύης, θέσεων εργασίας, σεμιναρίων, φροντίδας ανασφάλιστων, επιδόματα μονογονέων, αστέγων κ.λπ. Θα έπρεπε να είμαι ευχαριστημένη και ευγνώμων μέσα στην καταστροφή που μας βρήκε. Αμ δε! Θύμωσα πιο πολύ! Όλα θεωρίες. Όλα μουχλιασμένα πορτοκάλια σαν αυτά που μοίρασαν προχθές, κατόπιν αίτησης οι δήμοι, σε εκατοντάδες άτομα ευπαθών ομάδων. Έδωσαν 2 διχτάκια πορτοκάλια χυμού (το ένα μέσα στη μούχλα) και ένα ολόκληρο λάχανο, αξίας ίσως και 3 ευρώ. Πρώτη φορά η βιταμίνη C με πρόσβαλε τόσο, με ντρόπιασε για τη θέση μου.
Το ίδιο μούχλα μύριζαν και τα προγράμματα θέσεων εργασίας. Απαραίτητη προϋπόθεση ένα βιογραφικό-ακριβές πλάνο με ημερομηνίες του εργασιακού μου βίου, σε κοινή θέα στο Ιnternet (που δεν έχω) για να με διαλέξει κάποιος εργοδότης. Α! όχι οκτάμηνα όπως είπαν, αλλά επτάμηνα, μη τυχόν και δικαιούμαι ταμείο ανεργίας, αν με διαλέξουν.
Ούτε η υγεία μου πάει καλά τελευταία… Οι γιατροί μπορούν να με εξετάσουν ως ανασφάλιστη, όχι όμως να μου γράψουν φάρμακα ή εξετάσεις.
Το επίδομα μονογονέων, γιατί μέσα σε όλα είμαι και απ’ αυτό (40 ευρώ το μήνα για ένα παιδί) δίνεται εφόσον έχεις ενοικιοστάσιο. Τώρα, πώς νοικιάζει κάποιος ένα σπίτι ενώ είναι μακροχρόνια άνεργος, είναι ένας ακόμη γρίφος.
Γι’ αυτό και εγώ είμαι φιλοξενούμενη. Έτσι δεν δικαιούμαι καμία κάρτα και κανένα επίδομα αλληλεγγύης. Κυκλοφορώ μονίμως με την κάρτα ανεργίας, το ΑΜΚΑ, το ΑΦΜ και τη μηδενική φορολογική μου δήλωση στο πορτοφόλι και ψάχνω… για δουλειά; Για αξιοπρέπεια; Η προίκα των παιδιών μόλις κλείσουν τα 18 είναι η κάρτα ανεργίας και το ζητούμενό τους ένα μηχανάκι μήπως και ευτυχήσουν να γίνουν ντελιβεράδες και αργότερα μετανάστες.
Αυτά και άλλα τόσα είναι προβλήματα σημαντικά για την επιβίωση, την καθημερινότητα, τη ζωή.
Με το σφίξιμο της ψυχής, όμως, τι θα γίνει; Με τον κόμπο στο λαιμό, που ξυπνάς και νιώθεις ένα τίποτε, τι θα γίνει; Ποιος θα βρει την έξοδο, τη λύση; Με χέρια δεμένα, με ηθικό υπό του μηδενός, σε μια χώρα υπόδουλη, κάτω από ένας ήλιο που βγαίνει στο σφυρί, τι θα γίνει; Λύση βγαλμένη από κόμματα, πρόσωπα, επιτροπές, θεωρίες και μουχλιασμένα πορτοκάλια δεν υπάρχει.
Λύση υπάρχει στον κόσμο, στο λαό που προσπαθεί να παραμείνει άνθρωπος ηθικός, με το κεφάλι ψηλά, στον τόπο που γεννήθηκε. Δεν είναι της μοίρας μας αυτό που ζούμε. Δεν βοηθά καθόλου ο καναπές και η κατάθλιψη, ο φόβος και η απομόνωση.
Ο ήλιος, φίλοι μου, σε μία ώρα ζεσταίνει χιλιάδες μπουγάδες. Αρκεί ν’ αρχίσουμε ν’ απλώνουμε τα ρούχα καθαρά όλοι μαζί. Ζωηρά, αγωνιστικά, χωρίς φόβο, γιατί είναι δικά μας.
Γιατί καλό μου κράτος, όπως έλεγε και η γιαγιά μου η Ελπινίκη, «αλλού με τρίβεις δέσποτα και αλλού έχω τον πόνο». Και αυτό δεν είναι πόνος. Είναι καημός.
Για τις ζωές μας που χάνονται.
Για την ανθρωπιά μας που μεταλλάσσεται.
Για την αξιοπρέπεια μας που πληγώνεται.
Για το αύριο που θέλουμε καλύτερο.
Ελπινίκη Τσαλαπατή
