Του Ζαχαρία Ρουστάνη
«Τώρα η εμπιστοσύνη στην πατρίδα μας επισφραγίστηκε από τον πιο αντικειμενικό κριτή: τις αγορές», δήλωσε ο Αντώνης Σαμαράς το βράδυ της Πέμπτης, θριαμβολογώντας για το επιτόκιο 4,75% του πενταετούς ομολόγου και διαβεβαιώνοντας τον ελληνικό λαό ότι «ανοίξαμε πάλι την πόρτα του φυσιολογικού μας δανεισμού». Περισσότερο, λοιπόν, από τον βαθμό εμπιστοσύνης των αγορών προς την Ελλάδα, αξίζει να «θριαμβολογήσει» κανείς για την εμπιστοσύνη του ανεκδιήγητου πρωθυπουργού της προς τις αγορές.
Τις ίδιες εκείνες αγορές που βυθίζουν κερδοσκοπώντας στην πείνα και τη δυστυχία τη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη, ανυπεράσπιστους, εξαπατημένους και χειραγωγημένους λαούς, τις ίδιες αγορές που κατέστησαν και τη χώρα μας πεδίο… αρπαγής πτωχευμένο και φθηνό.
Σε συνθήκες μεθοδευμένης -από παράγοντες των αγορών επίσης- ύφεσης, φυσιολογικός είναι για τον κ. Σαμαρά ο «ευχάριστος πονοκέφαλος» των διεθνών τοκογλύφων, αν δηλαδή στοιχηματίζουν τελικά στην επιστροφή αυτών των κεφαλαίων συν τους τόκους ή στη μη επιστροφή, που βάσει του αγγλικού δικαίου θα ισοδυναμεί με εντολή πληρωμής και γενικό κατασχετήριο της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας των απανταχού «μπαταχτσήδων» και ανυποψίαστων «συνδαιτυμόνων».
Μάθαμε λοιπόν τώρα και γιατί η κυβέρνηση κρατάει τόσον καιρό ερμητικά κλειστά τα μάτια της και τα αφτιά της στα θύματα της λιτότητας και των ληστρικών φοροεπιδρομών, γιατί υποτιμά, αποσιωπά ή καταστέλλει τις απεγνωσμένες εκκλήσεις εκατομμυρίων πολιτών να σταματήσει επιτέλους αυτήν την επιχείρηση εξόντωσης της κοινωνίας. Διότι θεωρεί μεροληπτικούς, υποκειμενικούς, υποκινούμενους και… άδικους «κριτές» τους αριθμούς της συμφοράς μας, τους δείκτες της φτώχειας και της ανεργίας, τους χιλιάδες νέους που εγκατέλειψαν κακήν-κακώς τον τόπο τους, όλους αυτούς που δεν κατάφεραν να κρατηθούν στη μεριά της ζωής και της ελπίδας. Είναι υποκειμενικός κριτής και δείκτης η ανθρωπιστική κρίση, η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και η… εξάρθρωση των δημοκρατικών θεσμών και των εργασιακών κατακτήσεων, ο εργασιακός μεσαίωνας, η εκποίηση του δημόσιου πλούτου και των όποιων μακρόπνοων κοινωνικών επενδύσεων, η δόλια και ολοσχερής υποθήκευση του μέλλοντός μας.
Προφανώς, το μεγάλο ρητορικό ερώτημα που θα μπορούσαμε να θέσουμε στον Έλληνα πρωθυπουργό είναι αν την εντολή να σύρει το λαό έτσι κακοποιημένο και ξεβράκωτο μπροστά στον… υπέρτατο αυτόν κριτή, στην «οντισιόν» των αγορών, την έλαβε από τον ίδιο τον λαό ή πράγματι υπάκουσε πιστά και στωικά στον υπέρτατο κριτή, τις αγορές, που σέβεται άλλωστε και τιμά ως αντικειμενικό, σύμφωνα πάντα με την τελευταία δήλωσή του.
Τέτοιες πολυτέλειες και δικαιώματα προτίμησης θα τα διέθετε ίσως κάποιος ηγεμόνας στα σκοτεινά βάθη κάποιου μακρινού μεσαίωνα, μα όχι ένας σύγχρονος πολιτικός εκπρόσωπος που θέλει να τηρεί έστω και τα προσχήματα του δημοκράτη. Θα χρειαστεί τόνους θρασύτητας ο κ. Σαμαράς για να βγει και να ξαναζητήσει ψήφο από τον λαό και όχι από τις σεβάσμιες αγορές… Μα τότε ίσως διδαχθεί και ποιος είναι ο αληθινά δίκαιος κριτής και τιμωρός…
Σχόλια
