Του Ηρόστρατου
Αν πας με κάποιον άλλον να θυμάσαι
εκείνο το πρωί στην Κηφισιά
πως παίζαμε με τ’ όνειρο στον ήλιο
πως τρέχαμε στον ήλιο σαν παιδιά
Κι αν δεν το θέλεις πια το δαχτυλίδι
που σού ‘χα κάνει δώρο μια νυχτιά
αν πας με κάποιον άλλον να θυμάσαι
εκείνο το πρωί στην Κηφισιά
Καλή μου, όπου και να ‘σαι μην ξεχάσεις
εκείνο το πρωί στην Κηφισιά
κι αν μοναχή σου νοιώσεις, μην διστάσεις
και χτύπησε την πόρτα μου ξανά
Ο Φώτης κι ο Βαγγέλης τρέχουν πιασμένοι χέρι-χέρι κι από πίσω ακολουθούν οι 58. Είναι η Εύη (Χριστοφιλοπούλου), ο Παντελής (Καψής), ο Τάσος (Γιαννίτσης), ο Γρηγόρης (Ψαριανός), η Αθηνά (Δρέττα), ο Απόστολος (Δοξιάδης), η Θάλεια (Δραγώνα) κι άλλοι πολλοί – άρτι αφιχθέντες από τη Νήσο των Μακάρων. Μέχρι χθες δεν είχαν ιδέα για το τι γίνεται στην Ελλάδα. Τώρα θέλουν να την κάνουν καινούργια. Η αγαπημένη τους εφημερίδα Τα Νέα τους έκανε 300! Τι εύστοχος συμβολισμός.
Οι 300 του Λεωνίδα γίνανε οι 300 της Κηφισιάς, έτοιμοι να μεταφέρουν τις Θερμοπύλες λίγο πιο νότια, στο ύψος της Εκάλης. Να πουν «No passaran» στο λαϊκισμό.Ο ήλιος λάμπει πάνω από το Άλσος της Κηφισιάς. Μοιάζει κάπως με εκείνον τον παλιό του ΠΑΣΟΚ, χωρίς το ξεπερασμένο πράσινο.
«Caviar gauche», λέει πνιγμένη στην κακεντρέχεια μια φίλη. Εγώ θυμάμαι το τραγούδι του Δάκη και σκέφτομαι πως πάλι θα προδοθούν αυτοί οι διανοούμενοι που μαζεύτηκαν στη Κηφισιά. Ωστόσο, θα βγουν λίγο πλουσιότεροι από την εμπειρία – αν και δε νομίζω να αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα, όλοι είναι γερά βολεμένοι με μισθούς, επιμίσθια κι ό,τι μάζεψε ο καθείς από την θητεία του στην πολιτική ζωή του τόπου.
Μια ζωή στα σαλόνια της εξουσίας τριγύριζαν. Εκεί τρέφονταν. Πούλαγαν και λίγο αριστεροσύνη – όταν ήταν της μόδας. Όχι όλοι, βεβαίως. Μερικοί δεν κρατούσαν καν τα προσχήματα και έπεφταν με βουτιά στη μαρμίτα της διαπλοκής.
Νομίζουν ακόμη πως δεν τους έχουν πάρει είδηση και καταλήγουν να πιστεύουν στα ίδια τα ψέματά τους. Κάποια φιλικά τους Μέσα είδαν λαοπλημμύρα επειδή γέμισαν ένα πνευματικό κέντρο στο φυσικό τους χώρο. Τώρα νομίζουν ότι τους καλεί η ιστορία. Ή το Ekali Club: Κάπου τα έχουν μπλέξει στο μυαλό τους.
Ο -πρώην ΣΥΡΙΖΑ- Πέτρος Touch (when I think of you I touch myself, λέει η μισή Αθήνα κι η άλλη μισή σκάει από τη ζήλια της – αν δεν βρίσκεται στη Κίνα), γράφει στο σημειωματάριο του: «Βρισκόμαστε σε σκηνικό πόλωσης. Τα δύο μαμούθ, η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα διστάσουν να ποδοπατήσουν ό,τι βρεθεί στο δρόμο τους. Ποντάρουν και οι δύο στον λαϊκισμό…».
Μετά διαβάζει το εγχειρίδιο πολιτικής ανάλυσης Πώς να εκπαιδεύσετε το μικρό μαμούθ σας: «…Το καημένο το μαμούθ, δεν λες ότι δεν είναι συνεργάσιμο, δεν λες ότι δεν θέλει να μάθει ή δεν το διασκεδάζει, αλλά, όπως και να το κάνουμε, είτε λόγω μεγέθους είτε λόγω ιδιοσυγκρασίας είτε λόγω παιδικής αδεξιότητας, τα ψιλοκάνει μαντάρα…».
Αν το είχε διαβάσει νωρίτερα, δεν θα έμπλεκε σε περιπέτειες και να ταλαιπωρείται στη βουλευτική έδρα αντί να γράφει το επόμενο βιβλίο του (έχω ένα φόβο πως θα είναι πολιτικής παρέμβασης…).
Αυτά για σήμερα. Περισσότερα στο Διεθνές Συνέδριο των 58 το καλοκαίρι στην Ελούντα (υπήρχαν και κάποια σωστά στο παλιό ΠΑΣΟΚ – καλό είναι να διατηρηθούν).
