Ευφυείς επισημάνσεις από το γεράκι των γερακιών…
Ο Κίσινγκερ δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Ο πάλαι ποτέ σημαντικότερος αρχιτέκτονας της στρατηγικής των ΗΠΑ στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικάνων (αντίστοιχος του Μπρζεζίνσκι στους Δημοκρατικούς) είναι δηλωμένος «κινεζόφιλος», δηλαδή υποστηρικτής της «συνδιαχειριστικής», απέναντι στην Κίνα, πολιτικής Μπους που άλλαξε ο Ομπάμα επί το επιθετικότερον, αλλά κριτικός της υπόλοιπης εξωτερικής πολιτικής Μπους. Οι απόψεις του στο νέο βιβλίο Παγκόσμια Τάξη απηχούν μια σημαντική πτέρυγα του βαθέως αμερικανικού κράτους. Ας τις παρακολουθήσουμε:
Η μονοπολική περίοδος έχει φτάσει στο άδοξο τέλος της. Η Αμερική, υπό τον Μπους, υπερεκτάθηκε μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, και κατά την πρώτη θητεία του στρατιωτικοποιήθηκε η εξωτερική πολιτική. Το αποτέλεσμα ήταν η διάσπαση της δυτικής συμμαχίας. Ο Ομπάμα, αναμφισβήτητα, το «παραδιόρθωσε». Δόθηκε έμφαση στην επιστροφή των στρατευμάτων από Ιράκ και Αφγανιστάν, και τώρα οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες να επανεμπλακούν στρατιωτικά στη Μέση Ανατολή και να πασχίσουν για την ανάσχεση του Πούτιν.
Από την άποψη της Μόσχας και του Πεκίνου, οι ΗΠΑ μοιάζουν σήμερα να είναι αναποφάσιστες και να υστερούν σε στρατηγική αντίληψη. Όμως είναι ανάγκη οι ΗΠΑ να αναλάβουν ηγετικό ρόλο στη διατήρηση της παγκόσμιας τάξης, όχι ως παιδονόμος και παγκόσμιος χωροφύλακας, αλλά ως μια σκληρή μεγάλη δύναμη που δρα όμως σε συνεννόηση με τους συμμάχους της, κάποιες φορές και με τους αντιπάλους της.
Η Γερμανία «είναι είτε πολύ αδύναμη είτε πολύ ισχυρή». Η Ρωσία είναι μια «ευρασιατική δύναμη που εκτείνεται σε δυο ηπείρους αλλά σε καμιά από τις δυο ολοκληρωτικά». Η Κίνα και οι ΗΠΑ αποτελούν αμφότερες «αναντικατάστατους πυλώνες της παγκόσμιας τάξης».
Σήμερα υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στο διεθνές οικονομικό σύστημα που βασίζεται πλέον στην ελεύθερη ροή εμπορευμάτων και κεφαλαίου και σε ένα πολιτικό σύστημα που παραμένει κατά βάση εθνικό. Είναι αυτή η αντίθεση που ευθύνεται κατά ένα μέρος για τις αλλεπάλληλες οικονομικές κρίσεις που προκαλεί η κερδοσκοπία.
Χαρακτηρίζει τη σύγχρονη Αμερική «αμφίθυμη υπερδύναμη» και επισημαίνει ότι η νέα παγκόσμια αταξία θα δοκιμάσει τους Αμερικανούς προέδρους όποιοι κι αν είναι. Απέναντι στον Ομπάμα δεν χαρίζεται καθόλου, που «δεν συγκρίνεται για παράδειγμα με τον Τρούμαν μετά το 1945 ή τον πρεσβύτερο Μπους το 1989». Το επιτελείο Ομπάμα, αντίθετα, είναι υπερβολικά παθητικό, αποτυγχάνει να αναγνωρίσει την αξία της οικοδόμησης συμμαχιών, της καλλιέργειας εμπιστοσύνης και της στήριξης των συμμάχων, καθώς και την αξία του εξοπλισμού τρίτων που θα πολεμήσουν τους αντιπάλους χωρίς την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ (λέγε με Σύριοι ισλαμιστές και Κίεβο).
Πηγή: Reuters
