«Σε συνθήκες μεγάλης ομοιότητας με τις σύγχρονες, ο Λένιν έγραψε μια μπροσούρα με τίτλο Η καταστροφή που μας απειλεί και πώς πρέπει να την καταπολεμούμε. Η μπροσούρα γράφτηκε παραμονές της Οκτωβριανής Επανάστασης… Υπάρχει λογική και ιστορική αναλογία των νυν συνθηκών (οξύτατη καταστροφική κρίση) και της σύγχρονης αντικαπιταλιστικής πρότασης με την τότε αντικαπιταλιστική πρόταση για την αντιμετώπιση της κρίσης και τη μετάβαση στο σοσιαλισμό.» (από άρθρο του Δ. Γρηγορόπουλου στο Πριν, 23 Μαρτίου 2014)
Δεν θα έμπαινα στον κόπο να σχολιάσω την άποψη του σύντροφου Γρηγορόπουλου, τον οποίο προσωπικά δεν γνωρίζω, εάν δεν είχα την αίσθηση ότι δεν είναι ο μόνος που την έχει στη λεγόμενη αντικαπιταλιστική Αριστερά. Και επειδή από μια λάθος αφετηρία αναμφίβολα τρέχεις σε λάθος δρόμο, είναι κρίμα να πηγαίνουν στράφι τόσες δυνάμεις. Μ’ αυτό δεν υπονοώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιμετωπίζει προβλήματα δρόμου, όπως είναι ο εκτροχιασμός, η πρόωρη εξάντληση, η ενσωμάτωση κ.ά., αλλά μ’ αυτά καταπιάνομαι σε άλλα κείμενα.
Αυτό που μου κάνει εντύπωση σ’ αυτή την άποψη είναι ότι άθελά της βγάζει τους δρομείς εντελώς εκτός φάσης, τους αχρηστεύει από την εκκίνηση. Τους εντάσσει νοητά σε ένα κόσμο μη υπαρκτό μεταφέροντας το παρελθόν απαράλλαχτο στο παρόν και προβάλλοντάς το πάνω στην πραγματικότητα.
Την εποχή της Οκτωβριανής Επανάστασης, η Ρωσία ήταν μία μεγάλη αυτοκρατορία, πολυπληθής, με άφθονες πρώτες ύλες και υπολογίσιμη βιομηχανική βάση, σε μια αχανή εδαφική επικράτεια. Επικυρίαρχη, ανεξάρτητη και ακηδεμόνευτη. Είχε άλλες αυτοκρατορίες για συμμάχους, βασικά τη βρετανική και τη γαλλική, και από κοινού και μόνη της συμμετείχε σε ένα παγκόσμιο πόλεμο μεταξύ ανταγωνιστικών αυτοκρατοριών. Μετά από τέσσερα χρόνια τρομερής φθοράς, με 1.700.000 νεκρούς στο μέτωπο, βρισκόταν σε καταφανή οικονομική, στρατιωτική, κοινωνική και ηθική αποσύνθεση. Ταυτόχρονα, αποδυναμωμένοι ήταν και όλοι που συμμετείχαν στον πόλεμο, ΑγγλοΓάλλοι, ΑυστροΓερμανοί, Οθωμανοί κ.λπ. Από την άλλη, υπήρχε εν δυνάμει εργατικό κίνημα σε πολλές χώρες, οι κομμουνιστικές ιδέες ήταν άφθαρτες και σε άνοδο, μυαλά σαν του Λένιν επεξεργάζονταν, προετοίμαζαν και καθοδηγούσαν την επανάσταση.
Και κανείς δεν μπορεί να δει σωστά την Οκτωβριανή Επανάσταση, εν συντομία, χωρίς τη συνέχειά της. Ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης από το κόμμα των μπολσεβίκων, με τη συμμετοχή διανοουμένων, εργατών, αγροτών και στρατιωτών, εμφύλιος πόλεμος διαρκείας και ταυτόχρονη εισβολή, από όλες τις μπάντες, Άγγλων, Γάλλων, Ιαπώνων, ακόμα και Ελλήνων!, με επίσης πολύ μεγάλο αριθμό θυμάτων και υλικών καταστροφών.
Στη θέση, λοιπόν, της αυτοκρατορικής Ρωσίας του 1917, τοποθετεί, ο αρθρογράφος του Πριν, τη σημερινή μικρή, χωρίς συμμάχους, εξαρτημένη οικονομικά και στρατιωτικά από τις μητροπόλεις και σε διαδικασία γήρανσης Ελλάδα, βρίσκοντας «συνθήκες μεγάλης ομοιότητας». Να έλεγε τουλάχιστον «υπάρχουν κάποιες ισχνές ομοιότητες» ή «ενδεχομένως θα προκύψουν κάποιες ομοιότητες τηρουμένων των αναλογιών», να το συζητήσουμε. Αλλά αυτό το «συνθήκες μεγάλης ομοιότητας»… Καλή η φαντασία, σύντροφοι, αλλά και λίγη επαφή με την πραγματικότητα δεν βλάπτει.
Αριστεροβάμων,
Γκαούρ
