Συνέντευξη στον Σταμάτη Μαυροειδή
Τα απλά δεν είναι εύκολα, είναι όμως αυτά που χρειάζονται, δηλώνει με έμφαση ο γραφίστας Δημήτρης Αρβανίτης, μορφοπλάστης και εμπνευστής του Δρόμου της Αριστεράς, από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας του. Με καθαρή σκέψη και ειλικρίνεια, με ήθος και πάθος για την πόλη που ζει, απαντά γιατί αποφάσισε να εκτεθεί ως υποψήφιος σύμβουλος με τη «Δύναμη Ζωής». Ας τον ακούσουμε και στο τέλος της ερχόμενης βδομάδας ας τον… σταυρώσουμε!
Ζούμε μια προεκλογική περίοδο τρομακτικού επικοινωνιακού μονολόγου. Όλα σχεδόν τα τηλεοπτικά Μέσα αλλά και τα περισσότερα έντυπα έχουν συνταχθεί στη μονόδρομη εκφώνησή του. Πώς μπορεί η Αριστερά να διασπάσει αυτή την συμπαγή ομοιομορφία ώστε να ακουστεί δική της φωνή και άποψη, να επηρεάσει αλλά και να πείσει εντέλει τους πολίτες;
Η Αριστερά υπηρετεί εξ ορισμού τη Διαλεκτική. Στα τηλεοπτικά πολιτικά γήπεδα, οι όροι καταπατούνται. Θα προτιμούσα τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να απαιτούν τους κανόνες του διαλόγου και να διαχωρίζουν τη θέση τους από τον κανιβαλισμό που συνήθως επικρατεί στα πληκτικά πάνελ και όπου οι θήτες μας εμφανίζονται ως αυθεντίες που κατέχουν τις λύσεις για την κατάντια μας. Προτείνω έναν τρόπο. Να μην εμπλέκονται σε διάλογο με τους γνωστούς σωτήρες και να καταθέτουν τις θέσεις μας με τον τρόπο τους και την εμπειρία τους. Σε τι έβλαψε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ η άρνηση να εμφανίζονται στελέχη του στην εκπομπή Ανατροπή;
Είναι παρήγορο το ότι κατεβαίνετε υποψήφιος με τη Δύναμη Ζωής της Ρένας Δούρου. Όμως, τι μπορεί να προσδοκά ένας άνθρωπος του πολιτισμού από ένα κατά τεκμήριο άξεστο τοπίο, όπως έχουν καταντήσει το χώρο της πολιτικής οι επικυρίαρχοί του;
Φαντάζομαι ότι με ιντριγκάρεις. Για κάποιους η υποψηφιότητά μου ενδέχεται να αποτελεί θετική κίνηση, μια και υπάρχω στα κοινά για χρόνια, όχι ως πολιτικός, αλλά ασκώντας, με τον τρόπο που γνωρίζω, πολιτική. Στον πολιτισμό δεν υπάρχω a priori λόγω της επαγγελματικής μου ιδιότητας. Ο πολιτισμός δεν ανήκει προνομιακά μόνο στους καλλιτέχνες. Οι τέχνες εμπεριέχονται στα θέματα του πολιτισμού. Το βασικό είναι η αύρα που υπάρχει στις σχέσεις μας, η παράδοση ως συνείδηση και όχι ως στείρο φολκλόρ το καθημερινό ήθος μας και η σχέση μας με το δημόσιο χώρο. Αποτελεί υποχρέωση της πολιτικής η στήριξη και η φροντίδα για τον πολιτισμό. Άλλωστε, εσείς το γνωρίζεται καλά ότι η Αριστερά ανέδειξε τον πολιτισμό στα δύσκολα χρόνια μετά τον Εμφύλιο και ανέδειξε αξίες πολιτιστικής συμπεριφοράς.
Άρα, η Αριστερά έχει υποχρέωση να επαναπροσδιορίσει το χώρο και τις δράσεις του πολιτισμού.
Αν η πολιτική εμβολιαστεί με την αισθητική, ποια θα είναι η ποιοτική διαφορά για τους πολίτες;
Αισθητική δεν είναι το προσωπικό γούστο του καθενός. Τι σχέση έχει η αισθητική του Μάρκου, του Τσιτσάνη, του Μίκη και τόσων άλλων ιστορικών προσώπων με τα ζεϊμπέκικα του ΠΑΣΟΚ; Θυμηθείτε τη διαφορά μεταξύ ενός χορού της Μελίνας και ενός του Άκη… Οι πολίτες, στις «ένδοξες μέρες» της Αλλαγής, έμαθαν ότι τα μπουζουξίδικα ήσαν «ναοί τέχνης». Όταν η αισθητική συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιο ιδιοτελών προσώπων, αυτό αποτελεί πρόφαση για κάθε λογής διαπλοκή και σχέση με φράγκα που μπορούν να αντληθούν από δημόσια ταμεία. Η αριστερή πολιτική οφείλει να αντιμετωπίσει τον πολιτισμό ως μια από τις βασικές υποδομές. Αν και μόνο διευκρινίσει στους πολίτες ότι δεν ορίζονται η κακογουστιά και η μετριότητα ως κακή αισθητική αλλά ως παντελής έλλειψη αισθητικής, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα στο να εκτιμήσουμε τους σπουδαίους ποιητές μας. Γιατί η Αριστερά άκουγε πάντοτε τους ποιητές και μειδιούσε με πίκρα όταν δεξιοί πολιτικοί τούς αποκαλούσαν «λαπάδες».
Τέλος, αν η πόλη και κατά συνέπεια η περιφέρεια ήταν ένα λευκό χαρτί θα ήθελα να το εικονογραφήσετε με ιδέες και προτάσεις αναγκαίες και χρήσιμες για τους πολίτες
Τα απλά δεν είναι εύκολα. Αυτά χρειάζονται όμως. Θα αναρωτιέμαι έως ότου λάβω μια πειστική απάντηση, γιατί τα τελευταία πενήντα χρόνια η πολιτεία επανέρχεται με κάθε ευκαιρία σε διαπιστώσεις ότι η Αθήνα στερείται πράσινου. Ποιες είναι οι προτάσεις της; Γιατί χαϊδεύει τα αφτιά των πιτσιρικάδων και οπλίζει τα χέρια τους με σπρέι, οδηγώντας τα στο να ασχημονούν σε κάθε τοίχο, παράγοντας οπτική ρύπανση εξίσου βλαπτική με κάθε ρύπανση του δημόσιου χώρου; Συχνά βρίσκομαι στη δύσκολή θέση να απολογηθώ γιατί πιστεύω ότι αυτή η «πλάκα» δεν αποτελεί τέχνη. Έχω απαντήσεις. Σε πολλά σημεία της πόλης, όπου ομάδες καλλιτεχνών σχεδιάζουν υπέροχες εικόνες, είναι εύκολο να διακρίνει κανείς την επέμβαση των «ταγκάδων» πάνω στα ίδια τα έργα. Αυτό είναι μια μορφή βίας. Γνωρίζω και συμφωνώ με το μεγάλο μας αρχιτέκτονα, Δημήτρη Κωνσταντινίδη, ότι «οι τοίχοι είναι όρια». Οι τοίχοι του σπιτιού μου ορίζουν τον ιδιωτικό μου χώρο από τον δημόσιο. Οι λερωμένοι εξωτερικοί τοίχοι του σπιτιού μου δεν με ενοχλούν, γιατί κάποιοι θέλησαν να εκφράσουν πάνω τους τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Δεν με ενδιαφέρει ότι μια τέτοια πράξη είναι καταστροφή της ιδιωτικής μου περιουσίας. Με ενδιαφέρει ότι κάποιοι βιάζουν τη διάθεση των πολιτών στοιχειοθετώντας βίαιες οπτικές ύβρεις. Προτείνω την καθαριότητα, όχι ως τάξη αλλά ως ανάγκη συνύπαρξης. Μπορεί να επιμένω στο να μαζεύω από το πάρκο τις ακαθαρσίες του σκύλου μου, θεωρώντας το αυτονόητο, αλλά κυρίως γιατί δεν θέλω να λερώνω τα παπούτσια μου. Ο πολιτισμός είναι η ταυτότητά μας και όχι η ασυδοσία του ατομικισμού που ομφαλοσκοπεί.
Ο γραφίστας Δημήτρης Αρβανίτης είναι υποψήφιος περιφερειακός σύμβουλος με τη Δύναμη Ζωής της Ρένας Δούρου στον Κεντρικό Τομέα με υποψήφια αντιπεριφερειάρχη την Ερμίνα Κυπριανίδου
