Του Κώστα Γκιώνη
Άλλος ένας χρόνος προστέθηκε στο σακούλι του περάσματος μας απ’ αυτό που ονομάζουμε ζωή. Λένε ότι κάθε χρόνος που έρχεται σε κάνει σοφότερο, αλλά κοιτώντας τριγύρω διαπιστώνεις άλλα πράγματα. Δεν αφαιρώ τον καθρέπτη, άλλα αυτό θέλει πολύ δουλίτσα…
Το μέτρημα του χρόνου και ο ίδιος ο χρόνος δεν υπάρχουν, είναι ένα κατασκεύασμα των από πάνω για να σκλαβώνουν τις στιγμές μας. Οι λεπτοδείκτες είναι μια μέγγενη που μας κρατά εγκλωβισμένους σ’ ένα εργαστήριο, όπου κάποιοι μας χρησιμοποιούν για να αυγατίζουν τα χρήματά τους.
Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να κυνηγάει δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες. Έξω υπάρχει πολύ ομορφιά, μια ομορφιά που δεν την βλέπουμε, δεν την παρατηρούμε, επειδή τρέχουμε να προλάβουμε. Τι να προλάβουμε, ξέρουμε;
Μας έχουν βάλει σε μια μηχανή του κιμά και μας αλέθουν τα όνειρα, δημιουργώντας μας υποχρεώσεις, κάνοντας μας ενέσεις άγχους και μετατρέποντας μας σε γρανάζι της μηχανής τους. Μιας μηχανής παραγωγής χρήματος. Αν το γρανάζι, δηλαδή εμείς, πετσικάρει, θα μας στείλουν στην ανακύκλωση και θα μας αντικαταστήσουν με ένα καινούργιο.
Οι μηχανές και οι ιδιοκτήτες τους δεν διαφέρουν. Δεν έχουν αισθήματα, λειτουργούν μηχανικά. Εργαλειοποιούν τις ανάγκες μας για να μειώσουν το κόστος τους και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Απώτερος σκοπός τους είναι η αντικατάσταση του έμψυχου προσωπικού από τις μηχανές.
Τα πάντα λειτουργούν προς αυτή την κατεύθυνση. Η περίφημη τεχνολογική ανάπτυξη, η τεχνητή νοημοσύνη, είναι η θηλιά που μας πέρασαν στο λαιμό, κι εμείς κοκορευόμαστε για το πόσο αυτό μας κάνει πιο εύκολη τη ζωή.
Ο Αμερικάνος ποιητής Τζον Σιάρντι (John Ciardi), πολύ εύστοχα και προφητικά, έγραψε το 1966 ένα ποίημα περιγράφοντας αυτό που θα έρθει:
«Στο εργαστήριο τότε πήγα.
Τι μικροί, σωστοί άνθρωποι ήταν εκεί στ’ αλήθεια!
Μάγοι του μικροδευτερόλεπτου
μ’ ακρίβεια συρματωμένοι,
χωρίς να νοιάζονται να ρωτούν,
παρά μονάχα ν’ ακούνε τους computers τους,
που ανοιγόκλειναν και μουρμούριζαν.
Ήτανε μια ασπροκαπνισμένη,
γυάλινη και φωτισμένη κόλαση.
Κι εκεί ο Άγιος Σωματίδιος ο Σηπτικός,
καθόταν χαμένος μέσα στις κερασφόρες σκέψεις του.
Μια στάση ευγενέστατη,
μα μες στην κορνίζα ενός φακού, καθώς περνούσα,
είδα ένα δράκου μάτι
απ’ τη μορφή του να ξεπηδάει»…
Ο πρόσφατα αποθανών πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφανγκ Σόιμπλε, μέσα σε εφτά (7) λέξεις είχε θέσει το πλαίσιο αρχών της νέας κοινωνίας: «Πρώτα η οικονομία και μετά ο άνθρωπος». Αυτό είναι το δόγμα, πάνω απ’ όλα τα νούμερα. Εμείς οι Έλληνες το νοιώσαμε στο πετσί μας από το 2010 και μετά, με τη θανατοπολιτιτική της Ε.Ε. και των ελλήνων Κουίσλινγκ. Τι κι αν πηδούσε ο ένας μετά τον άλλο από τα μπαλκόνια της ανέχειας; Αρκούσε που θα σώζονταν οι γερμανικές και γαλλικές τράπεζες.
Η ιστορία δεν έχει κάνει τον κύκλο της, οι λαοί πρέπει να πουν την τελευταία λέξη…
