Μεσούσης της τραγωδίας (καθώς και την επαύριον) άρχισε ο θρήνος των κροκοδείλων.
Άρχισε η παρέλαση των στερεοτύπων, ήτοι: «θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να μην ξανασυμβεί τέτοια τραγωδία», «ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας», «τίποτα δεν θα κρύψωμε κάτω απ’ το χαλί» Ταρατατζούμ! Από τη μια τραγωδία στην άλλη δυο κυβερνήσεις δρόμος.
Το ανώτατο στάδιο των ιδιωτικοποιήσεων είναι ο θάνατος!
Αλλά, προς Θεού! Δεν φταίει η Εταιρεία, φταίει το κράτος που είχε την ευθύνη της συντήρησης, (πλην όμως όχι και την ευθύνη της ιδιωτικοποίησης) – ως φαίνεται ο νεοφιλελευθερισμός είναι ασθένεια!
Ανίατη!
Υπήρχαν προειδοποιήσεις για την τραγωδία που θα ερχόταν! Ε και; Οι καταραμένοι συνδικαλιστές ήταν που φώναζαν – ποιος θα τους άκουγε; Ο Υπουργός; Η Ιδιωτικοποίηση; Οι δημοσιογράφοι των κομματικών σωλήνων; Άντε ρε! Είναι
πολλά τα λεφτά, με τους ανθρώπους θα ασχολούμεθα τώρα; Όλοι άλλωστε θα πεθάνουμε – στον τόπο της σιδηροδρομικής τραγωδίας κατέφθασε ο κ. Παππάς! Συντετριμμένος. Όταν ξεπούλαγε αυτός και το κόμμα του τα τρένα ήταν χαρούμενος και αισιόδοξος για την ανάπτυξη, την προσέλκυση επενδύσεων – ώπα! μισό
λεπτό, ας σιωπήσουν για λίγο τα δακρυσμένα ταρατατζούμ – παραιτήθηκε ο κ. Υπουργός!
Παραιτήθηκαν μαζί του και οι ευθύνες των υπουργών όλων των κυβερνήσεων που επί δεκαετίες ετοίμαζαν αυτό το δυστύχημα; Βεβαίως! Ας κάνουμε μια νέα αρχή έως το επόμενο δυστύχημα!
Ω της φρίκης για τους νεκρούς.
Ω της γλίτσας για τους άρχοντες των Δαχτυλιδιών στη Μάντρα, στο Μάτι, στα τραίνα, στην Αισχροκέρδεια, στα καλάθια, στα επιδόματα, στους πλειστηριασμούς, στις μεγάλες φωνές, στις ύβρεις, δόξα
στους ταγούς των λούμπεν όρδων και στους προσκυνημένους των Αφεντικών, κουράγιο τρεις μέρες, κουράγιο μια βδομάδα, όλα πάλι θα ξεχαστούν
μέσα στην απέραντη φλυαρία του πλήθους
μέσα στην ευδαίμονα αναλγησία των αρχηγών
μέσα στην αγριάδα της αποβλάκωσης.
Ελάτε λοιπόν να ξαναπούμε τα ίδια που λέμε για δεκαετίες, θα επιληφθούν οι οπίνιον μαίηκερς και οι δημοσκόποι, θα βελτιώσουν τη γλώσσα του σώματός τους όταν εκφράζονται οι δημαγωγούληδες, οι δικοί μας άνθρωποι.
Και βεβαίως μην ξεχάσουμε να κηρύξουμε εθνικό πένθος! Με πλερέζες οι Εταιρείες! «Δεν θα το ξανακάνω», το κράτος. Σωστές συμπεριφορές: οι τραγωδίες είναι η τελετή τους.
Κι αν γίνουν τίποτε δίκες, το Δημόσιο θα στραφεί κατά των θυμάτων. Είναι κάτι τέτοιο, καθήκον των αρμοδίων, αλλιώς θα κατηγορηθούν για απιστία.
***
Ο Λούκουλος τρώγοντας, τρώγοντας, τρώγοντας, τρώγοντας, έσκασε! Οι επίγονοί του έμαθαν. Κάνουν εμετό (πάνω μας) και συνεχίζουν το φαγοπότι (με τις σάρκες μας). Τρώνε οι Εταιρείες, τρώνε οι μεσάζοντες, τρώνε οι μιζαδόροι, τους ταΐζει το κράτος, τους επευφημούμε εμείς κι έχουμε καβαλήσει όλοι το «τραίνο της μεγάλης φυγής» προς τον θάνατο.
Ώσπου αίφνης επέρχεται η Κάθαρσις! «Ο Σταθμάρχης παραδέχθηκε το λάθος του. Το απέδωσε στην κακιά ώρα»!
Ω της ωδής στην «κακιά ώρα»!
Ω της ωδής στην Κάθαρση!
Έτρεχε η ιδιωτική Εταιρεία σαν μουρλή πάνω σε επικίνδυνο δίκτυο! Και δεν ήξερε να ζητήσει να ληφθούν τα δέοντα μέτρα, μόνο να εισπράττει τα κόμιστρα ήξερε;
Κόμιστρα που, για ορισμένους, έγιναν ο οβολός τους για τον Χάροντα.
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
2•III•2023
