του Μάκη Τσίτα Μια μέρα που κάθομαν μπροστά στη δροσερή αυλόπορτα (που δε διαθέτω διότι μένω σε διαμέρισμα του κέντρου) και καθάριζα φρέσκα φασολάκια (τα οποία σιχαίνομαι) σκεπτόμενος το μάταιο της πράξης μου (καθόσον δεν ξέρω να μαγειρεύω) είδα, εν είδει οράματος, την (εκ πατρός) γιαγιά μου Μπερσιμπένια. «Γιαγιά, γιαγιά!» φώναξα και έτρεξα με λαχτάρα … Συνεχίστε να διαβάζετε το «Χριστούγεννα είναι, παιδί μου».