Του Ρούντι Ρινάλντι.
Σε λίγες μέρες θα διεξαχθούν οι αυτοδιοικητικές εκλογές που έχουν δύο κύρια στοιχεία: είναι οι πρώτες που γίνονται με ένα νέο διοικητικό χάρτη της χώρας (Καλλικράτης) και παράλληλα είναι η πρώτη γενική εκλογική διαδικασία σε συνθήκες επιβολής του Μνημονίου. Πρόκειται για δύο ιδιομορφίες που προσδίδουν ιδιαίτερο νόημα και σημασία στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου.
Ένα πρώτο ερώτημα, σημαντικό κατά την γνώμη μας, είναι το αν η ψήφος μπορεί να λειτουργήσει και να επενεργήσει στη μια ή στην άλλη κατεύθυνση υπό αυτές τις συνθήκες. Και φυσικά αν μπορεί μία ψήφος να έχει και ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά.
Παρ’ όλο που η νέα διοικητική διαμόρφωση της χώρας δημιουργεί αρνητικούς όρους για τη λαϊκή συμμετοχή και την έκφραση γνήσιων λαϊκών αναγκών, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το γεγονός ότι σε επίπεδο πόλης και δήμου υπάρχουν εστίες αντίστασης και ριζοσπαστικής κίνησης πολιτών που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο εκφράζονται. Ίσως μάλιστα το επίπεδο της πόλης, του δήμου και της γειτονιάς να είναι ένας από τους λίγους πλέον κοινωνικούς χώρους ύπαρξης, δραστηριοποίησης, παρέμβασης πολιτών σε ζητήματα που αφορούν ευρύτατα στρώματα. Αυτό φάνηκε καθαρά στις εκλογές του 2006 όταν υπήρξε μία σημαντική άνοδος συνδυασμών και πρωτοβουλιών σε αυτοδιοικητικό επίπεδο. Βέβαια, τότε, επηρέασε προωθητικά το γεγονός της ύπαρξης του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής στροφής που σημαδεύτηκε από την προεδρία του Αλαβάνου στον ΣΥΝ. Παρ’ όλες τις περιπέτειες που σημάδεψαν τη Ριζοσπαστική Αριστερά στο διάστημα που ακολούθησε μέχρι σήμερα, μπορούμε να ισχυριστούμε πως η κοινωνική γείωση, η λειτουργία, η παρέμβαση πολλών τέτοιων σχημάτων ήταν ο κύριος λόγος που συνεχίζουν να υπάρχουν και να έχουν μια συγκεκριμένη επαφή με την πραγματικότητα. Η διαφορά με το 2006 είναι ότι δεν έχουν καμιά κεντρική αναφορά ή στήριξη στην προσπάθεια που κάνουν και αυτό σε συνθήκες σημερινές καθιστά πιο δύσκολο έργο την παρέμβασή τους. Επομένως η υπερψήφιση, η ενίσχυση τέτοιων συνδυασμών δημιουργούν άλλα δεδομένα σε τοπικό επίπεδο (πόλης και δήμου) για την παρέμβαση σε μικρά και μεγάλα προβλήματα των κατοίκων, του περιβάλλοντος, της παιδείας, της υγείας κλπ. Η ψήφος σε τέτοια σχήματα σήμερα είναι μια ριζοσπαστική ψήφος.
Από την άλλη, η διαίρεση της χώρας σε 13 περιφέρειες (ρύθμιση που είναι ραμμένη και κομμένη στα πρότυπα της ΕΕ που θέλει να διαλύσει τις κρατικές οντότητες και να προωθήσει την «Ευρώπη των περιφερειών») και η διενέργεια περιφερειακών εκλογών προσδίδει μεγαλύτερο πολιτικό βάρος στην εκλογική διαδικασία, όπου οι συνδυασμοί είναι περισσότερο κλώνοι των πολιτικών κομμάτων ή πολιτικές κινήσεις που φιλοδοξούν να λειτουργήσουν στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό, παρά κινήσεις πολιτών. Το γεγονός αυτό, συνδυασμένο με το ότι είναι οι πρώτες εκλογές που γίνονται υπό καθεστώς Μνημονίου και τρόικας φορτίζει στο έπακρο τον πολιτικό χαρακτήρα της εκλογικής μάχης της 7ης Νοέμβρη. Η διακαναλική συνέντευξη του Γ. Παπανδρέου, ο αντιμνημονιακός λόγος της Ν.Δ., οδηγούν εκ των πραγμάτων σε μια μεγάλη πολιτική αναμέτρηση. Η καταδίκη των κομμάτων που στήριξαν το Μνημόνιο και ιδιαίτερα της κυβέρνησης αποκτά μια βαρύτητα που θα καθορίσει τις εξελίξεις αμέσως μετά τις εκλογές. Αυτό και μόνο το γεγονός ακυρώνει αυτομάτως το ριζοσπαστισμό που θα μπορούσε να έχει η άκυρη ή λευκή ψήφος ή ακόμα και η αποχή από τις εκλογές. Αυτά απλά την στιγμή αυτή δεν θα μετρηθούν καθόλου. Στο δημοψηφισματικό και πολιτικό χαρακτήρα των αυτοδιοικητικών εκλογών πρέπει κανείς να πάρει μια καθαρή θέση: καθαρά κατά του Μνημονίου και ψήφος στήριξης μιας πολιτικής που να μπορεί να δώσει διέξοδο οικονομική και πολιτική στην χώρα. Στην περίπτωση αυτή, ριζοσπαστική ψήφος είναι αυτή που λέει βροντερό όχι στο Μνημόνιο και δεν φοβάται το να φύγει αυτή η κυβέρνηση, ίσα-ίσα πρέπει να το προσδοκά, όχι για να έρθει στη θέση της η ΝΔ, αλλά για να δρομολογηθούν εξελίξεις κατάργησης του Μνημονίου, αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, προώθησης μιας νέας μεγάλης μεταπολίτευσης προς όφελος του εργαζόμενου λαού και της χώρας, με τη ριζική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και την καταγγελία των τοκογλύφων δανειστών. Από την άποψη αυτή είναι ολοφάνερη η κεντρικότητα που έχει η μάχη της περιφέρειας Αττικής για όλες τις πιθανές μετεκλογικές εξελίξεις. Όπως είναι ολοφάνερη η καθαρότητα και η πολιτική του συνδυασμού «Ελεύθερη Αττική» με επικεφαλής τον Αλέκο Αλαβάνο: Είναι ο μοναδικός συνδυασμός που καθαρά και από την πρώτη στιγμή έθεσε το ζήτημα να φύγει αυτή η κυβέρνηση και μάλιστα θεώρησε τη διακαναλική ως ήττα του Παπανδρέου που αναγκάζεται να καταφύγει σε εκβιαστικά διλλήματα. Όποιος εφαρμόζει το Μνημόνιο και το ξεπούλημα της χώρας στους δανειστές, βουλιάζει γρήγορα, δεν μπορεί να κυβερνήσει. Η ψήφος στην «Ελεύθερη Αττική» είναι μια ριζοσπαστική ψήφος, γιατί δημιουργεί τους καλύτερους όρους για την ανασυγκρότηση της Αριστεράς μέσα σε δύσκολες και περίπλοκες συνθήκες όπου η πολιτική πρέπει να είναι τιμόνι, και ο πολιτικός λόγος ξεκάθαρος και μακριά από μικροσκοπιμότητες. Η υπερψήφιση της «Ελεύθερης Αττικής» θα ανοίξει δρόμους για την οικοδόμηση του Μετώπου που τόσο είναι αναγκαίο στην ελληνική κοινωνία, είναι ψήφος που θα ταρακουνήσει και θα αλλάξει τους συσχετισμούς και μέσα στο χώρο της Αριστεράς.
Υπάρχει επομένως ριζοσπαστική ψήφος. Με κωδικό και συμπυκνωμένο τρόπο ριζοσπαστική ψήφος στις 7 Νοέμβρίου είναι η ψήφος που:
Αναμετριέται με τα προβλήματα του σήμερα, χωρίς να ξεχνά τους στόχους της επόμενης μέρας, της προοπτικής.
Διεκδικεί άμεσες κατακτήσεις ώστε από καλύτερες θέσεις να αναμετρηθεί με αυτό που έρχεται και προαναγγέλλει ή υλοποιεί η αστική πολιτική.
Δίνει σημασία και στις μικρές νίκες, για να μπορέσει ο κόσμος να ξεφύγει από μοιρολατρία και να πιστέψει ότι με τον αγώνα μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, ότι είναι στο χέρι του να διαμορφώσει καταστάσεις και εξελίξεις.
Φέρνει ξανά στο επίκεντρο την πολιτική – χωρίς να κουκουλώνει τα υπαρκτά προβλήματα που οδήγησαν την πολιτική και την Αριστερά σε μια μεγάλη απαξία.
Ξαναφέρνει στην επιφάνεια την «αξιοπρέπεια του πολίτη» μέσα από τη συμμετοχή και τη δράση του και καταπολεμά την παθητικοποίηση και την υποβάθμισή του σε αφανή ψηφοφόρο.
Αυτά τα χαρακτηριστικά υπάρχουν με ανισόμετρο τρόπο σε πολλές αυτοδιοικητικές κινήσεις σε ολόκληρη την χώρα. Αυτές πρέπει να υποστηριχθούν και να δυναμώσει η φωνή τους.
Με δυο λόγια, το γενναίο εκκωφαντικό μαύρισμα των κυβερνητικών υποψηφίων και των υποστηρικτών του Μνημονίου, το μαύρισμα των υποστηρικτών του Καλλικράτη, η καταγγελία της κυβέρνησης και η μη υποταγή στο νέο προκλητικό εκβιασμό (νέες εκλογές) που αδειάζει ακόμα περισσότερο την έννοια της δημοκρατίας. Επομένως λέμε θαρρετά να φύγει το γρηγορότερο η κυβέρνηση, σε συνδυασμό με την ενίσχυση σε κάθε χώρο και περιφερειακά των δυνάμεων της ενωτικής, πολιτικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι το νόημα της ριζοσπαστικής ψήφου στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου.
