Του Δημήτρη Υφαντή.
Είναι σαφές ότι το Μνημόνιο προσφέρει τη χρυσή ευκαιρία στη νέα ηγεσία της Ν.Δ. να συγκροτήσει μία τακτική και μία στρατηγική που στοιχειωδώς συσπειρώνει το εσωκομματικό δυναμικό, χειρίζεται τις κόντρες με Ντόρα και ΛΑΟΣ, διατηρεί επαφή με την κοινωνία που συμπιέζεται.
Τι αποτελέσματα θα είχε η άλλη επιλογή, η γραμμή δηλαδή της ωμής στήριξης του νεοφιλελεύθερου άξονα αλά Ντόρα; Κατ’ αρχάς, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι, αν η Ντόρα είχε κατακτήσει την ηγεσία της Ν.Δ., θα ασκούσε δημοσίως την πολιτική που σήμερα διακηρύσσει, με την άνεση που της δίνει το πολιτικό μέγεθος που ως ώρας εκπροσωπεί. Όπως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ο Α. Σαμαράς θα επέλεγε το «όχι», αν εφαρμοζόταν το Σύνταγμα της χώρας και απαιτούνταν 180 ψήφοι στο Κοινοβούλιο για την κύρωση του Μνημονίου. Αλλά αυτές οι «λεπτομέρειες» φωτίζουν το έντονα καιροσκοπικό και χειριστικό στοιχείο της αστικής πολιτικής.
Η ουσία βρίσκεται στο ότι μία ανοιχτή και ανεπιφύλακτη στήριξη στην κυβέρνηση θα υπέγραφε το διαζύγιο διαρκείας της Ν.Δ. με τα λαϊκά στρώματα. Έχουμε ήδη μπει σε μία περίοδο που θα σημαδευτεί από μεγάλες ανατροπές και κλυδωνισμούς. Η εισβολή του λαού στο προσκήνιο θα χρωματίσει τις εξελίξεις, το πολιτικό σύστημα και η κρατική διαχείριση θα βρεθούν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, στο μάτι του κυκλώνα.
Σε αυτή τη φάση οι συστημικές δυνάμεις και όλοι οι δυναμικοί παράγοντες του (για πόσο ακόμη άραγε;) δικομματικού πολιτικο-οικονομικού καρτέλ χαράζουν δρόμους, καταγράφουν υποθήκες, προσημειώνουν ρόλους. Η νέα ηγεσία της Ν.Δ. έχει κάνει την επιλογή να μην ταυτιστεί και οριακά να διαχωρίσει τη θέση της από το σκληρό νεοφιλελεύθερο άξονα της κυβέρνησης Παπανδρέου και των προθύμων, που εμφανίζονται στους χρήσιμους και αναγκαίους ρόλους στήριξης εκ δεξιών -Ντόρα, ΛΑΟΣ- και εξ «αριστερών» – ΔΗΑΡΙ. Προβάλλει την εναλλακτική λύση -οι λέξεις έχουν σημασία- στοχοποιεί τον Γ. Παπανδρέου και τον υπουργό Οικονομικών, επιχειρώντας να εκμεταλλευτεί το ενδοπασοκικό ρήγμα, εγκαθιστά το δίπολο-δίλημμα ύφεση εναντίον ανάπτυξης, που υποτίθεται ότι εκφράζει το μείγμα της οικονομικής πολιτικής που επαγγέλλεται ο Α. Σαμαράς.
Για ποιους είναι η εναλλακτική λύση της Ν.Δ.; Μα για το ίδιο το σύστημα, στο βαθμό που η κοινωνική έκρηξη πλήξει επικίνδυνα την κυβερνητική σταθερότητα. Προσοχή: Το μείγμα της Ν.Δ. είναι σκέτο δηλητήριο. Σέβεται απόλυτα τα τελεσίγραφα των δανειστών και υπόσχεται fast track ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Άλλωστε, όλα τα σημαντικά βήματα επιβολής του Μνημονίου, ασφαλιστικό, εργασιακό, απελευθέρωση επαγγελμάτων και ιδιωτικοποιήσεις έχουν στηριχθεί από την αξιωματική αντιπολίτευση. Η τοποθέτηση ανθρώπων της αγοράς και των ξένων «φίλων» σε θέσεις-κλειδιά δίπλα στο νέο αρχηγό αποτελούν ένα μήνυμα κατά βάθος συμμόρφωσης και υποτέλειας (Δήμας, Μηταράκης).
Έχει δίπλα του, επίσης, λαμπρούς εκπροσώπους της ρατσιστικής πολιτικής και της εθνικιστικής πατριδοκαπηλίας. Όσο η κρίση θα οξύνεται η φασιστικοποίηση σε όλα τα επίπεδα (πογκρόμ μεταναστών, συντηρητισμός, ηθικισμός, αστυνομοκρατία), θα αποτελεί αναβαθμισμένο στοιχείο πειθαναγκασμού και ταυτόχρονα χειρισμού και εκτόνωσης της λαϊκής οργής. Η Δεξιά προνομιακά θα το εκφράσει, θα το προβάλλει, θα το εκμεταλλευτεί – το δρόμο ανοίγουν οι Σαρκοζί και Μέρκελ.
Ο Α. Σαμαράς έχει δύο «λαμπρά» παραδείγματα να τον καθοδηγούν. Ο Κ. Καραμανλής αποχρωματίστηκε ιδεολογικά στον κεντρώο χώρο και απορρόφησε τη δυσαρέσκεια απέναντι στη σκληρή αντιλαϊκή πολιτική Σημίτη, επαγγελλόμενος κοινωνική πολιτική, πάταξη της διαφθοράς, επανίδρυση του κράτους. Κατέγραψε πρωτοφανή επιρροή για την παράταξη στα λαϊκά στρώματα – είναι γνωστά τα αποτελέσματα της άσκησης της πραγματικής πολιτικής του και για τη χώρα και για την Ν.Δ. Το άλλο παράδειγμα είναι η πρόσφατη ανάληψη της διακυβέρνησης στην Ουγγαρία από τη συντηρητική παράταξη μετά την εκλογική συντριβή της «σοσιαλιστικής» κυβέρνησης, που είχε εφαρμόσει το πρόγραμμα του ΔΝΤ. Από όποια σκοπιά και να το δει κανείς, στην περίπτωσή μας, δυστυχώς, η ιστορία πολλές φορές επαναλαμβάνεται.
Εδώ η Αριστερά έχει καθοριστικό ρόλο να παίξει, στην αποκάλυψη και την καταγγελία της δεξιάς πολιτικής εξαπάτησης.
